ตอนนี้สับสนมาก ไม่รู้ควรทำอย่างไร

ในโลกของผู้ใหญ่เป็นยังไงหนูไม่รู้ แต่หนูเกิดมา 20 ปี โดนกดดันเรื่องผลการเรียนมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ เขาไม่เคยสอนหนูให้ทำงานหนัก ไม่เคยสอนให้หนูทำอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากตั้งใจเรียน หนูทำตามนั้นมาตลอด พยายามร

คือการเสียพ่อผู้เป็นที่รักของลูกๆทั้งชีวิตของพ่อเท่าที่เราเกิดมาแล้วได้เห็นพ่อไม่เคยสบายเลยแม้แต่วันเดียวพ่อเลี้ยงลูลกเลี้ยงครอบครัวมาโดยตลอด เสาหลักของบ้านก็คือพ่อเมื่อลูกเติบโตขึ้นก็ต่างแยกย้ายกันไป

คือหนูเกลียดยายมากๆจนคิดว่าโตไปมีงานมีเงินจะตัดขาดเลย เวลาหนูทำอะไรไม่ถูกใจ ยายหนูจะโมโหตะคอกใส่และบ่นยาวมากๆ แล้วมันมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ตอนเด็ก ฝนตกฟ้าร้องแล้วหนูเห็นน้าหนูเปิดโทรศัพท์ให้ยายดูอะไรบางอ

นึกถึงเรื่องแม่ของเพื่อนขึ้นมา แม่เพื่อนทำงานบริษัท เป็นคนประหยัด ใช้จ่ายแบบคนฐานะปานกลาง พอเกษียณก็ได้เงินก้อนประมาณสามล้าน ส่วนเพื่อนเพิ่งเริ่มทำงาน เงินเดือนเพิ่งเริ่มระดับเด็กจบใหม่ วันหนึ่ง แม

ตั้งแต่เด็กแม่ไม่เคยเลี้ยงเลย ทิ้งให้ตากับยายเลี้ยงมาตลอด ตอนเข้ามหาลัยปี 1 แม่เคยช่วยค่าหอพักบ้างเพราะตอนนั้นยังไม่ได้ทำงาน แต่ส่วนใหญ่คือทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย กู้กยศ หาเงินส่งตัวเองเรียนจนจบ พอเรีย

อยากบอกแค่ว่าเราแค่อยากมาระบายเฉยๆนะคับอืมนานเท่าไหร่แล้วที่แบบว่าที่บ้านจะค่อยแซะค่อยด่าค่อยบ่นอยู่ตลอดคนทั่วไปอาจจะคิดว่าแบบอืมก็ปกตินะแต่ว่าขอฃผมนั้นคือที่บ้านขอบล้ำเส้นเข้ามาตลอดสั่งผมทำนั้นทำนี่ใ

เรามีฝันที่อยากมีครอบครรัว แต่งงาน มีลูก แต่ว่าเราดันเริ่มทำตัวเหมือนแม่ตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แม่เราป่วยติดเตียงตั้งแต่เราประถมต้น เราต้องดูแลแม่มาตั้งแต่ตอนนั้นก็มากกว่าครึ่งชีวิตแล้ว แม่เราไม่เคยชม ไม่เ

คือช่วงนี้เราทะเลาะกับแฟนทุกวันเลยค่ะ เหนื่อยมาก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อย่างเรื่องวันนี้ทะเลาะกัน เขาบอกว่าเราทำผิด เรื่องแรกเรื่องนี้ เรายอมรับและขอโทษไปทุกอย่าง ทุกแบบที่เขาโทษเรามาหมดแล้ว บอกว่าเราตะค

จริงก็ไม่ใช่คำถามหรอก แต่เป็นแค่ความรู้สึกเฉยๆ อยู่กันมาก็ตั้งหลายปี แฟนเรามีลูกติด ทุกวันแรกๆมันก็ดี หลังๆกลายเป็นว่ามีแต่ปัญหา ยิ่งเด็กโตขึ้นก็ยิ่งสร้างแต่ปัญหาให้เรื่อยๆ แม้ว่าจะประเคนของทุกอย่างที