คืองี้นะปีนี้เรา16อยู่มอ5ก็โตแล้วพอแยกแยะอะไรดีไม่ดีได้แม่กับพ่อเราเลิกกันตอนเราอนุบาลจากนั้นแม่ก็ไปมีแฟนใหม่ที่คบกันมา7ปีและมีน้องเราขึ้นมา1คนและก็เลิกกันเพราะเค้าติดเหล้าปัญหาต่างๆนาๆที่ทั้งแม่และเค้าไม่ปรับกัน ส่วนคนปัจจุบันเป็นคนที่สามที่เพิ่งเจอกันเมื่อกลางเดือนปีที่แล้ว แม่เราบอกว่าเค้าอยากมีลูก เค้าชอบเด็กผู้หญิงอย่างนู้นอย่างนี้ เราฟังประโยคนี้แล้วมันจี้ดว่ะแบบเรารู้สึกโคตรไม่ยุติธรรมไงไม่รู้ทั้งเราและน้องชาย น้องชายเราไม่รู้เรื่องอะไรเพราะอายุ8ขวบเราทะเลาะกับแม่เพราะเรื่องเค้าคนนี้หลายรอบหลายครั้งเราพยายามเข้าใจว่าแม่ก็เหงาเป็นแต่ทุกๆครั้งเมื่อถึงวันศุกร์-เสาร์แม่ก็จะไปหาเค้า ส่วนน้องเราก็ไปอยู่บ้านอาม่าอากง เหลือเราที่นอนอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ทุกอาทิตย์และทุกๆครั้ง ตอนเช้าที่เราตื่นขึ้นมาไม่มีไรกินเพราะทั้งบ้านเหลือเราคนเดียวแม่ก็ไม่คิดจะทักมาถามว่าจะกินไร ทักอีกทีก็ตอนเย็น คงจะไปกินข้าวกับแฟนใหม่มั้ง เราน้อยใจมาก จริงๆเราดูแลตัวเองได้นะแต่เราก็ยังรู้สึกว่าเราขาดอะไรสักอย่าง เราจุกในอก เราเจ็บในใจพูดไม่ถูก เสียน้ำตากับเรื่องไร้สาระนี้บ่อยแล้ว ไม่รู้ว่าปัญหาคือไรแต่จิตใจเราเริ่มมีปัญหาแน่นอน ถ้าสมมติเเม่กับเค้ามีลูกคนที่สามจริงๆ เรารู้แค่เราทนดูภาพแบบนั้นไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ เราปวดใจมากที่พ่อกับแม่เราเลิกกันทำไมเราต้องมาเห็นเด็กคนนั้นที่เกิดมาจากคนแปลกหน้ามีความสุข อบอุ่น ครอบครัวไม่แตกแยกด้วยอะ เราอคติเรารู้เราเสียใจทุกคนเสียใจได้แต่เวลาเสียใจของทุกคนมันไม่เท่ากัน บาดแผลในใจมันรักษายาก พยายามปล่อยวางมันก็มีบ้างแหละที่ยังทรมานใจเหมือนเดิม ขอบคุณที่อ่านจนจบแต่ถึงยังไงเราก็ยอมรับเค้าไม่ได้จริงๆว่ะ