หนูอยากจะถามนิดนึง การที่หนูใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีจุดหมายในอายุ 16 ที่คนอื่นได้โลดเต้นดี๊ด๊าในชีวิตมัธยมนี่ มันคุ้มค่าแล้วหรอคะ? วันๆตื่นมากินของเหลือในตู้เย็น ลักกี้หน่อยก็ตาซื้ออะไรให้กิน พอตกเย็นก็จะไปเอาหนังสืออ่านเล่น แต่มันอยู่ที่ห้องแม่ พอเข้าไปแม่ก็เปิดศึกด้วยการขึ้นเสียงว่าใส่ เรื่องต่างๆนาๆ หนูก็เถียงกลับ สรุกแม่ก็จบด้วยการพูดคำแรงๆใส่ เช่น จะไปตายไหนก็ไป ไม่ได้เรื่อง หัดเลิกโง่บ้างสิ/หัดฉลาดบ้างสิ โง่ บลาๆๆ ใส่ หนูก็ต้องกลับไปร้องไห้ที่ห้องนอนตัวเอง แล้วก็ต้องรีบหายเศร้ามาเล่นเกมกับพวกน้องๆ แต่ก็ไม่มีเงินจะออก บ้านยายก็ไกลแถมเด็กเยอะ จะหนีไปนั่งร้านกาแฟทุกวันก็ไม่ได้ จะเปิดแอร์นอนอยู่ทั้งวันทั้งคืนก็ไม่ได้ สรุปหนูควรทำไงดีคะ ประหยัดตามที่แม่ต้องการ เปลี่ยนนิสัยตัวเองแล้วฉีกยิ้มให้แม่สบายใจ แล้วก็ออกไปหางานหรอคะ แต่ก็คงไม่ได้ แค่อายุ 16 มันคงไม่มีที่ไหนรับแน่ๆ หรือถ้าง่ายที่สุด ควรจะจบชีวิตแบบนี้ดี? แต่หนูก็กลัวเจ็บ กลัวถ้าไม่สำเร็จแล้วเป็นภาระอีก ทำไมทั้งการใช้ชีวิตและการจากไปมันยากจังคะ?
อยากระบาย