ตอนนี้หนูอยู่ม.5นะคะ อยู่ห้องพิเศษวิทย์-คณิต หนูยอมรับเลยว่า ตอนนี้เหมือนตัวเองโง่มากๆ เพราะสิ่งแวดล้อมที่หนูต้องเผชิญในทุกๆวัน มันมีแต่พวกเก่งๆ เทพๆ
หนูต้องอยู่แบบนี้ ไปจนถึงม.6 เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว จะบอกใครก็ไม่มีใครเข้าใจ ยิ่งพ่อแม่ เค้าคิดว่าเราไม่พยายามเอง ทั้งๆที่คนอื่นทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ ก็ความเก่งของเรามันไม่เหมือนกันไง ใช่มั้ยคะพี่ท้อฟฟี่
หนูบอกตามตรงเลย ทุกวันนี้หนูพยายามมากๆ พยายามฟังที่อาจารย์สอน กลับบ้านก็ทวนแต่เหมือนความพยายามของหนูนำมาซึ่งไร้ความหมาย หนูรู้สึกว่าความพยายามของเราไม่มีค่าอะไรเลย ต่างกับคนอื่นที่เค้าอ่าน ทำความเข้าใจได้แค่แปปเดียว เค้าก็ทำได้แล้ว หนูเกลียดตัวเองมากๆ ที่ทำไมโชคชะตาของเราถึงกำหนดให้เราโง่ขนาดนี้ หนูกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน วันๆใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลยค่ะ มันเหนื่อยมันท้อจนบอกไม่ถูก ทำไมเราถึงต้องมาทำอะไรแบบที่เราไม่ชอบด้วย หนูอยากย้ายนะ แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ วันๆตอนเรียนก็นึกแต่คำถามนี้ มันแล่นเข้ามาในหัวทุกครั้งเวลาเจอวิชาที่เราไม่ชอบ มันเหมือนเราถูกบังคับให้กินยาขมทุกๆวัน ทั้งๆที่เราไม่อยากกินและเราก็ไม่ได้ชอบมันเลย ความรู้สึกเหมือนใกล้ขาดออกซิเจนทุกๆที มันทรมาณมากๆ หนูควรทำยังไงดีคะ ตอนนี้ชีวิตมืดมนสุดๆ
พี่พอจะมีวิธีการที่ต้องเผชิญกับสิ่งที่เราไม่ชอบในทุกๆวันไหมคะ หรือพูดยังไงก็ได้ค่ะให้หนูล้มเลิกว่าตัวเองโง่ได้แล้ว เพราะตอนนี้หนูก็อยู่ม.5แล้ว หนูอยากใช้ชีวิตมัธยมอีก1ปีที่เหลืออย่างมีความสุข
พี่ๆช่วยตอบเพื่อเป็นกำลังใจให้เด็กโง่ๆอย่างหนูหน่อยนะคะ 😢
อยากมาปรึกษาเกี่ยวกับการเรียนค่ะ ตอนนี้จิตใจแย่มากๆ ช่วยด้วยยย
หนูต้องอยู่แบบนี้ ไปจนถึงม.6 เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว จะบอกใครก็ไม่มีใครเข้าใจ ยิ่งพ่อแม่ เค้าคิดว่าเราไม่พยายามเอง ทั้งๆที่คนอื่นทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ ก็ความเก่งของเรามันไม่เหมือนกันไง ใช่มั้ยคะพี่ท้อฟฟี่
หนูบอกตามตรงเลย ทุกวันนี้หนูพยายามมากๆ พยายามฟังที่อาจารย์สอน กลับบ้านก็ทวนแต่เหมือนความพยายามของหนูนำมาซึ่งไร้ความหมาย หนูรู้สึกว่าความพยายามของเราไม่มีค่าอะไรเลย ต่างกับคนอื่นที่เค้าอ่าน ทำความเข้าใจได้แค่แปปเดียว เค้าก็ทำได้แล้ว หนูเกลียดตัวเองมากๆ ที่ทำไมโชคชะตาของเราถึงกำหนดให้เราโง่ขนาดนี้ หนูกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน วันๆใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลยค่ะ มันเหนื่อยมันท้อจนบอกไม่ถูก ทำไมเราถึงต้องมาทำอะไรแบบที่เราไม่ชอบด้วย หนูอยากย้ายนะ แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ วันๆตอนเรียนก็นึกแต่คำถามนี้ มันแล่นเข้ามาในหัวทุกครั้งเวลาเจอวิชาที่เราไม่ชอบ มันเหมือนเราถูกบังคับให้กินยาขมทุกๆวัน ทั้งๆที่เราไม่อยากกินและเราก็ไม่ได้ชอบมันเลย ความรู้สึกเหมือนใกล้ขาดออกซิเจนทุกๆที มันทรมาณมากๆ หนูควรทำยังไงดีคะ ตอนนี้ชีวิตมืดมนสุดๆ
พี่พอจะมีวิธีการที่ต้องเผชิญกับสิ่งที่เราไม่ชอบในทุกๆวันไหมคะ หรือพูดยังไงก็ได้ค่ะให้หนูล้มเลิกว่าตัวเองโง่ได้แล้ว เพราะตอนนี้หนูก็อยู่ม.5แล้ว หนูอยากใช้ชีวิตมัธยมอีก1ปีที่เหลืออย่างมีความสุข