เหนื่อย แต่ก็รักเค้า จะไปต่อหรือพอแค่นี้??

สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เราสับสนมานานพอสมควร 
ปรึกษาเพื่อนก็เล่าได้ไม่เต็มปาก เพราะยังไงก็รู้ดีอยู่แล้วถ้าเล่าหมดเพื่อนของเราจะลงความเห็นว่าอะไร
ครั้นปรึกษาครอบครัวก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะแยกมาอยู่ข่งนอกเนื่องจากปัญหาหนี้สินและการเงินที่แก้ไม่หายของคนในบ้าน มันบีบคั้นจนเราอยากจะออกมาและไม่คิดจะกลับไปค่ะ 

เริ่มเรื่องเลย เราเป็นผู้หญิง อายุ 27 ปี ทำงานบ.เอกชนย่านชานเมือง 
เงินเดือน 20k ต้นๆ ย้ายมาอยู่ข้างนอกเอาแฟนมาอยู่ด้วย ส่วนตัวไม่เคยอยู่หอ
 ไม่เคยใช้ชีวิตกับใครมาก่อน คนนี้คือคนแรก
เค้าเป็นแฟนที่ดีนะคะ ไม่ปาร์ตี้ ไม่เคยตบตีเรา 
ไม่เคยนอกใจ มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วใช่มั้ยคะที่เราอยากจะมีความรัก
 ทั้งๆที่เราไม่ได้สมบูรณ์ 100% กันทั้งคู่

เราอยู่กันมาเรื่อยๆ ทะเลาะกันน้อยมากค่ะ 
ไม่เคยมีคำพูดอะไรจากเค้าที่กระทบจิตใจเรา 
แต่สิ่งที่เป็นปัญหาเลยคือเรื่องเงินค่ะ เค้าไม่ได้ทำงานเลยตลอด 1 ปีกว่าที่อยู่ด้วยกัน
 ทำวันเเรกแล้วออก สมัครงานแล้วอีกวันไปทำงานก็ไม่ไป เราเลยปล่อยไปก่อนในช่วงแรกๆ
ตัวเค้าเองจบการศึกษาขั้นพื้นฐาน ม.3 ค่ะ 
รถไม่มี บ้านไม่มี 

งานที่เค้าทำได้คืองานห้าง งานใช้แรงงานทั่วไป
 แต่ติดที่ว่า เค้ายืนนานไม่ได้ ไม่ชอบงานโรงงาน 
ไม่ชอบการเดินทางไปทำงานไกล 
เราเลยได้เเต่รับงานฟรีแลนซ์ในช่วงแรกที่อยู่ด้วยกัน เราเลยควบไปเลย 2 งาน

ช่วงที่เรารับฟรีเเลนซ์เค้าอยากทำบ้าง เราเลยให้เค้าช่วยเราทำ 
แต่ก็นั่นแหละค่ะ งานที่เค้าไม่ได้ชอบทำ เค้าก็ทำแบบผ่านๆ 
สุดท้าย เราก็ต้องมานั่งแก้งานให้อยู่ดี เหมือนเรามาทำเองตั้งแต่แรกเลย

เรื่องเงินที่มีปัญหา เราต้องส่งเงินให้ครอบครัวเค้าเดือนละเกือบครึ่งหมื่น
หนี้สินที่เค้าติดจากตัวแฟนเก่าเค้า ผ่อนรายเดือน
 จากหนี้จำนวนเต็มหลักแสน หนี้ก็มาจากการยืมเงินกันนี่แหละค่ะ หลายปีก่อนเจอเรา

ค่าห้อง ค่าไฟ ค่ากิน เงินเรา มีเงินจากครอบครัวเค้า
ที่โอนมาให้บ้าง (ทางบ้านเค้าไม่รู้ว่าเค้าไม่ได้ทำงาน)

ตัวเค้าอยากทำงานตัดต่อ ซึ่งงานนี้ต้องใช้เวลาฝึกสกิลพอสมควร 
แล้วเราก็คิดว่าลองซื้อ PC มาเค้าฝึกดีกว่า + งานอดิเรก ของเค้าคือชอบสตรีมเกมส์
ซึ่งก็ปั้นช่องอยู่ทุกวัน อะเรายอมลองซื้อ PC ติด wifi ให้เลย

ใช่ค่ะ งานตัดต่อต้องใช้สกิล ใช้เวลาในการทำ
ทั้งวันที่เราไปทำงาน เค้าอาจจะฝึก(มั้ง) แต่เค้าก็ล้มเลิกมันไป
 ตอนเรากลับมาก็เห็นเค้าเล่นแต่เกมส์ สตรีทมเกม ดู Youtube เรื่อยเปื่อย

ระหว่างทางเหมือนเค้ามีความคิดนะคะว่าตัวเองเป็นภาระเรา
 ไม่เหมาะกับเรา อยากให้เราอยู่คนเดียวดีกว่า 
เค้าไม่อยากเห็นเราทรมาณ ไม่อยากให้เราลำบากเพราะเค้า 
และตัวเค้าไม่น่าเหมาะกับการมีชีวิตคู่ 
เค้าบอกเลิกเราเพราะเรื่องนี้บ่อยๆ ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย 

เป็นเราเองทุกครั้งที่ขอไม่ให้เค้าไป เราไม่อยากอยู่คนเดียว
 เรากลัวที่จะกลับไปอยู่คนเดียว 
กลัวในเรื่องของการที่ต้องอยู่ห้องที่เคยใช้ชีวิตด้วยกัน 
กลัวการร้องไห้ที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ และกลัวที่กลับมาจากทำงานแล้วไม่เจอใครเลย 

แต่เราอยู่แบบนี้มาปีกว่า จะเข้าปีที่ 2 แล้ว
เราก็เริ่มมีความคิดนะว่า ตัวตนเราที่เคยเป็นหายไปเยอะเลย 
ทั้งการช้อปปิ้งแบบสบายใจ การไปเที่ยว
 การใช้เงินแบบอิสระแบบที่ไม่ต้องคิดถึงใคร
การกินอาหารดีๆ การเข้าคลีนิคหัตถการแทบทุกเดือน 
มีเงินเก็บติดบัญชี ไม่เคยขัดสน
เราคิดถึงอะไรแบบนี้มากๆเลยนะ

การที่เป็นแบบนี้เราไม่กล้าคิดถึงอนาคตเลย
คิดแค่อยู่ไปยังไงให้มีชีวิตรอดในแต่ละวัน
เราอยากเปลี่ยนงาน ให้ได้ที่ๆดีขึ้น 
ก็เปลี่ยนไม่ได้ เพราะเราไม่มีเงินเก็บเลย + รอเค้าได้งาน เก็บเงิน ถึงจะสามารถย้ายได้

เพื่อนๆ พี่ๆ คะเราคิดไม่ตกเลยทุกวันกับเรื่องนี้
เรารักเค้ามากนะคะ ไม่ได้อยากเลิก แต่เราเหนื่อย และเครียดกับเรื่องนี้ในทุกๆวัน  
เราขอข้อคิด คำติ หรืออะไรก็ได้ให้เราปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตคู่หรือกล้าออกจากคสพ.นี้จะได้มั้ยคะ 
เราพูดเลยว่าเราอ่อนแอ ขี้ขลาดมาก ที่จะมูฟออนออกมา

ฝากรบกวนทีนะคะ ขอบคุณทุกๆความเห็นค่ะ