ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดีอยู่ไปก็ไร้ค่า

สวัสดีค่ะเรามีความรู้สึกที่ไม่แน่นอนมันนึกจะเศร้ามันก็เศร้าจะร้องมันก็ร้องหงุดหงิดไปเรื่อยแน่ชีวิตไม่มีความสุขเลยค่ะไม่อยากทำอะไรไม่มีความคิดเรียนพิเศษไปก็ไม่เข้าใจไม่รู้เรื่องมันคิดอะไรไม่ออกไม่รู้จะทำอะไรมันดิ่งไปแล้วอ่ะค่ะถ้าเศร้ามันก็เหมือนคนขาดสติไม่รับรู้อะไรเศร้าไปเลยถ้ามันจะหายมันก็หายแล้วก็กลับมาเป็นใหม่มันไม่มีสาเหตุด้วยซ้ำว่าจะร้องแต่แทบทุกครั้งที่ร้องก็มีเรื่องเข้ามาในหัวเป็นเรื่องที่เรารับไม่ได้ตกใจและก็กลัวมากว่ามันจะเกิดขึ้นอีก(เราไม่ขอเล่านะคะแต่ค่อนข้างแย่ค่ะอายุ12พึ่งเข้ามอหนึ่งรรใหม่แล้วโดนเพื่อนที่พึ่งคบหักหลังใส่ร้ายอะไรแบบนี้อ่ะค่ะแล้วเรื่องมันมาถึงยันพ่อแม่ค่ะ)พอเรากลัวเราก็ไม่กล้าจะหาเพื่อนไม่ไว้ใจเพื่อนหลังจากเรื่องนี้มันก็ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะไม่มีความสุขกับการไปเรียนกลัวแต่กลับกันเราก็ไม่อยากอยู่บ้านที่บ้านเรามันคงไม่ใช่เซฟโซนจริงๆค่ะพ่อทำงานไม่ค่อยอยู่บ้านแม่ก็บ่นเราไม่รับฟังพอบอกว่าไม่ฟังเขาก็บ่นๆๆแล้งก็พูดบางทีพูดคำหยาบมันก็ยังไงอยู่นะคะคำหยาบไม่ได้ทำให้เราสนิทกันหรือเข้าใจกันบางทีแม่ก็พูดเหมือนว่าตัวเองผ่านมาแล้วเจออะไรมากกว่านี้อีกแค่นี้ยังรับไม่ได้แล้วเวลาเราเป็นอะไรใช่ไหมคะเราก็บอก(เมื่อก่อน)แม่ก็ไม่ได้สนใจหรอกค่ะยาไม่หาให้แต่กลับกันน้องบอกไม่สบายนิดหน่อยเพราะติดจากเรารีบพาไปรพเลยนะคะแบบอึ้งค่ะพอมาตอนรี่เลาเป็นอะไรเลยไม่ค่อยบอกเรารักครอบครัวนะคะแต่บางทีสิ่งที่ครอบครัวให้กลับมามันก็เหมือนไม่มีความรักให้ให้ค่ะปิดเทอมเราอยากไปเที่ยวที่นี่แต่เขาบอกว่าไปไม่ได้น้องยังเด็กไว้ให้น้องโตก่อนน้องก็ห่ากับเราแค่ไม่กี่ปีอายุก็เกิน10ปีแล้วทีไปเที่ยวต่างประเทศยังไปได้ในประเทศที่ไม่ได้ไกลบ้านขนาดนั้นไปไม่ได้เราไม่ค่อยอยากอยู่บ้านค่ะแม่ชอบพูดให้รู้สึกไร้ค่าไม่มีอะไรดีเรื่องบางเรื่องที่มันควรนี้แค่ในบ้านเขาก็เอาไปบอกญาติแม่ชอบพูดให้เรารู้สึกไม่ดีแต่พอเราได้ยินมากๆเจอบ่อยๆเราก็รู้สึกว่าเหมือนมันไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายอะไรแล้วอ่ะค่ะความรู้สึกไม่มีแต่ความเศร้า