ต้องบอกก่อนเลยว่าผมเป็นลูกชายคนเดียว ทางบ้านฐานะปานกลางพึ่งจบการศึกษาปีนี้ แต่ต้องไปทหารผลัด 2 เลยยังหางานงานประจำทำไม่ได้ เมื่อก่อนผมมีความมั่นใจในตัวเองเต็มที่ เพราะผมเป็นคนเรียนได้ดี งานที่เคยทำก็เป็นพวกงานที่ช่วยทางครอบครัวกับพวกงานพิเศษที่ทางมหาลัยจ้าง เผาถ่านตากแดดร้อนๆ(เอาไว้ใช้เอง) หว่านข้าว 5-6 ชม. ตัดหญ้า 2-3 ชม. หรือยกข้าวเก็บที่เล้า มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าอะไรก็ทำได้หรือคิดว่าตัวเองมีความอดทนพอตัว
แต่ในช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสไปทำงานยกของที่แม่ผมไปคุยกับป้าเเถวบ้านเล่นๆ แต่ได้งานจริงๆ เป็นงานยกของที่ร้านขายปลีกทำงาน 7:00-20:00 (ทำงาน 12 ชั่วโมงได้ 380.บาท) เพราะเป็นช่วงเทศกาลด้วยงานมันเป็นเยอะ ยกลังเบียร์ 5-20 ลังทุกๆ10-20นาที อากาศร้อนมากช่วงสงกรานต์ปีนี้ กลับบ้านมาวันรุ่งขึ้นไข้ขึ้น ปวดหลังปวดแขนชนิดที่เรียกว่าลุกก็ปวดหลังขยับก็ปวดแขน ผมทำได้วันเดียวครับ ( ก็รู้สึกแย่เหมือนกันเพราะอย่าไปเล่นสงกรานต์)
ผมถึงได้รู้ว่าความอดทน จริงๆมันเป็นยังไง งานที่เคยทำถึงจะเหนื่อยแต่ก็สามารถพักเป็นชั่วโมงแล้วค่อยมาทำต่อก็ได้ แต่ที่ผมไปทำพอว่างไม่มีคนก็ต้องไปช่วยจัดของในร้านได้รู้ชีวิตทำงานจริงๆ ที่ตัวเองเคยทำตัดหญ้า เผาถ่าน หรือยกข้าวเก็บที่เล้า เหมือนเป็นโหมด ง่ายไปเลยมันทำให้ความมั่นใจเรื่องความอดทนของผมมันต่ำลงมา
ทีนี้ผมก็คิดว่าจะไป"ทำงานเซเว่น" แต่ในใจก็เริ่มตั้งคำถามตัวเองตลอดว่าจะทำได้เหรอ เดียวทำไปก็หนีออกมาอายเขาอีก
มีคำแนะนำอะไรที่จะจัดการกับความคิดแบบนี้ไหมครับ🥺🥺🥺