สอบถามทุกคนที่มีความรู้เรื่องนี้หน่อยค่ะ หรือคุณหมอที่เข้ามาเห็นกระทู้หนู ข้อคำปรึกษา หรือแนวทางแก้ไขหน่อยค่ะ 🙏
#ไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนค่ะ เป็นคนจับใจความไม่เป็น พูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย ขอโทดด้วยนะคะ หากพิมพ์อะไรไม่เข้าใจ🙏
ตอนนี้25 ปีค่ะ
ตัวหนูมีปมแต่เด็กค่ะ พ่อแม่ เลิกกันตั้งแต่หนูยังไม่ครอด แม่ก็ติดเหล้ามากๆค่ะ มีเงินเท่าไหร่ก็กินหมดเล่นพนันหมด ยายกับตาหนูเป็นคนเลี้ยงหนูค่ะ สถานะบ้านคือเป็นครอบครัวยากจนค่ะ ทุกวันนี้ทั้งยายตาหนูเสียกันแล้วค่ะ แม่หนูยังไม่เลิกกินเหล้า และไม่สามารถเลิกได้แล้วค่ะ รอแค่ตายจากกันเท่านั้นค่ะ แม่ไม่ได้ทำงาน หนูกับพี่สาวเป็นคนส่งเงินให้เขาใช้ค่ะ บ้านที่อยู่ตอนนี้ก็โทรมมาก แถมแม่หนูก็ไม่ทำความสะอาดบ้านเลย ตอนนี้หนูกับพี่ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ส่วนแม่ก็อยู่บ้านคนเดียว (ไม่อยากกลับบ้านเพราะสภาพบ้านหลกมาก กลับไปก็ต้องเป็นคนทำความสะอาดเอง ) เอาง่ายๆความเครียดหนูมาจากที่ต้องแก้ปัญหาให้แม่ตลอด และ ทะเลาะกับแม่บ่อยๆค่ะ
-ตั้งแต่ยายหนูเสีย หนูก็แทบไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ เวลาเครียดก็ไม่รู้จะคุยกับใคร รู้แค่ว่าต้องทำงานส่งเงินให้แม่ และเก็บเงินสร้างบ้านสักหลัง แต่ก็ล้มเหลวตลอด หนูไม่ค่อยกลับบ้านตั้งแต่ยายเสีย พอตามาเสียในปีที่แล้ว ก็ยิ่งไม่อยากกลับเลย สภาพบ้านก็คือแย่ไปใหญ่ อีกอย่างอายคนอื่นด้วยค่ะ แม่ไปทำวีรกรรมไว้เยอะ แม่ก็กินเหล้าหนักกว่าเดิม หนูมีอาการเครียดบ่อยมากและเป็นคนอารมร้อนมากขึ้นหลังจากยายเสียเมื่อ 5-6 ปีก่อน เวลาอยู่คนเดียวก็ร้องไห้ค่ะ มีเรื่องให้คิดตลอด กดดันตัวเอง บางทีก็คิดอยากทำร้ายตัวเอง ตีหัวตัวเองบ้าง หรือหยิกตัวเองเวลาที่เครียดมากๆ ร้องไห้บ่อยมากๆค่ะ แค่ฟังเพลงอะไรที่มันกระทบใจก็ร้องแล้ว ดูหนัง หรือ อ่านอะไรที่มันกระทบก็ร้องไห้แล้ว ไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิต จากที่เคยแต่งตัวตอนนี้กลายเป็นคนปล่อยตัวค่ะ แค่มีชีวิตไปทำงานกลับมานอนแล้วเริ่มใหม่ ตอนนี้มีแฟนที่คบกันมา 4 ปีค่ะ ดีที่แฟนเข้าใจหนูบ้างคะ แต่ตอนนี้รู้สึกสงสารแฟนที่อดทนกับหนูมาตลอด ไม่ว่าหนูจะอารมเสีย หรือ โมโหใส่ แฟนก็ยังอยู่กับหนูค่ะ หลังๆมาช่วง 1-2 ปี หนูมีอาการอิจฉาคนอื่นที่ประสบความสำเร็จแล้วเก็บมาเครียดเองค่ะ เห็นใครดีกว่าก็รู้สึกว่าตัวเองด้อยมากๆ รู้สึกเข้ากับคนอื่นได้ยากเพราะตัวเองค่ะ บางทีก็คิดอยากบวชสักพักให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น บางทีก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อค่ะ รู้สึกไม่ชอบตัวเอง และเป็นตัวเองน้อยลงค่ะ รู้สึกไม่มั่นใจตัวเองเพราะปล่อยตัวเองแบบสุดๆ และชอบรู้สึกว่าคนอื่นไม่อยากคุยด้วยกับเราค่ะ ส่วนตัวเป็นคนพูดเก่งค่ะ แต่เวลาคุยกับใครเขาไม่ค่อยสนใจ หรือพูดมากไปก็ไม่รู้ค่ะ บางทีก็รู้สึกว่าตัวเอง toxic กับคนอื่น รู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอจะเข้าฝูงกับใคร อาการทางกายก็จะปวดหัว ปวดระหว่างคิ้ว เหมือนเราขมวดคิ้วตลอด เวลาที่เครียด หรือ โมโหค่ะ ตอนนี้หนูอยากหาทางออกจากความรู้สึกแบบนี้มากๆค่ะ เพราะกลัวตัวเองเป็นโรคจิต และสงสารแฟนที่คบอยู่ตอนนี้มากๆ
สอบถามเรื่อง โรคซึมเศร้า / เครียดสะสม
#ไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนค่ะ เป็นคนจับใจความไม่เป็น พูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย ขอโทดด้วยนะคะ หากพิมพ์อะไรไม่เข้าใจ🙏
ตอนนี้25 ปีค่ะ
ตัวหนูมีปมแต่เด็กค่ะ พ่อแม่ เลิกกันตั้งแต่หนูยังไม่ครอด แม่ก็ติดเหล้ามากๆค่ะ มีเงินเท่าไหร่ก็กินหมดเล่นพนันหมด ยายกับตาหนูเป็นคนเลี้ยงหนูค่ะ สถานะบ้านคือเป็นครอบครัวยากจนค่ะ ทุกวันนี้ทั้งยายตาหนูเสียกันแล้วค่ะ แม่หนูยังไม่เลิกกินเหล้า และไม่สามารถเลิกได้แล้วค่ะ รอแค่ตายจากกันเท่านั้นค่ะ แม่ไม่ได้ทำงาน หนูกับพี่สาวเป็นคนส่งเงินให้เขาใช้ค่ะ บ้านที่อยู่ตอนนี้ก็โทรมมาก แถมแม่หนูก็ไม่ทำความสะอาดบ้านเลย ตอนนี้หนูกับพี่ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ส่วนแม่ก็อยู่บ้านคนเดียว (ไม่อยากกลับบ้านเพราะสภาพบ้านหลกมาก กลับไปก็ต้องเป็นคนทำความสะอาดเอง ) เอาง่ายๆความเครียดหนูมาจากที่ต้องแก้ปัญหาให้แม่ตลอด และ ทะเลาะกับแม่บ่อยๆค่ะ
-ตั้งแต่ยายหนูเสีย หนูก็แทบไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ เวลาเครียดก็ไม่รู้จะคุยกับใคร รู้แค่ว่าต้องทำงานส่งเงินให้แม่ และเก็บเงินสร้างบ้านสักหลัง แต่ก็ล้มเหลวตลอด หนูไม่ค่อยกลับบ้านตั้งแต่ยายเสีย พอตามาเสียในปีที่แล้ว ก็ยิ่งไม่อยากกลับเลย สภาพบ้านก็คือแย่ไปใหญ่ อีกอย่างอายคนอื่นด้วยค่ะ แม่ไปทำวีรกรรมไว้เยอะ แม่ก็กินเหล้าหนักกว่าเดิม หนูมีอาการเครียดบ่อยมากและเป็นคนอารมร้อนมากขึ้นหลังจากยายเสียเมื่อ 5-6 ปีก่อน เวลาอยู่คนเดียวก็ร้องไห้ค่ะ มีเรื่องให้คิดตลอด กดดันตัวเอง บางทีก็คิดอยากทำร้ายตัวเอง ตีหัวตัวเองบ้าง หรือหยิกตัวเองเวลาที่เครียดมากๆ ร้องไห้บ่อยมากๆค่ะ แค่ฟังเพลงอะไรที่มันกระทบใจก็ร้องแล้ว ดูหนัง หรือ อ่านอะไรที่มันกระทบก็ร้องไห้แล้ว ไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิต จากที่เคยแต่งตัวตอนนี้กลายเป็นคนปล่อยตัวค่ะ แค่มีชีวิตไปทำงานกลับมานอนแล้วเริ่มใหม่ ตอนนี้มีแฟนที่คบกันมา 4 ปีค่ะ ดีที่แฟนเข้าใจหนูบ้างคะ แต่ตอนนี้รู้สึกสงสารแฟนที่อดทนกับหนูมาตลอด ไม่ว่าหนูจะอารมเสีย หรือ โมโหใส่ แฟนก็ยังอยู่กับหนูค่ะ หลังๆมาช่วง 1-2 ปี หนูมีอาการอิจฉาคนอื่นที่ประสบความสำเร็จแล้วเก็บมาเครียดเองค่ะ เห็นใครดีกว่าก็รู้สึกว่าตัวเองด้อยมากๆ รู้สึกเข้ากับคนอื่นได้ยากเพราะตัวเองค่ะ บางทีก็คิดอยากบวชสักพักให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น บางทีก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อค่ะ รู้สึกไม่ชอบตัวเอง และเป็นตัวเองน้อยลงค่ะ รู้สึกไม่มั่นใจตัวเองเพราะปล่อยตัวเองแบบสุดๆ และชอบรู้สึกว่าคนอื่นไม่อยากคุยด้วยกับเราค่ะ ส่วนตัวเป็นคนพูดเก่งค่ะ แต่เวลาคุยกับใครเขาไม่ค่อยสนใจ หรือพูดมากไปก็ไม่รู้ค่ะ บางทีก็รู้สึกว่าตัวเอง toxic กับคนอื่น รู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอจะเข้าฝูงกับใคร อาการทางกายก็จะปวดหัว ปวดระหว่างคิ้ว เหมือนเราขมวดคิ้วตลอด เวลาที่เครียด หรือ โมโหค่ะ ตอนนี้หนูอยากหาทางออกจากความรู้สึกแบบนี้มากๆค่ะ เพราะกลัวตัวเองเป็นโรคจิต และสงสารแฟนที่คบอยู่ตอนนี้มากๆ