คือหนูอะรู้สึกว่าตัวเองเก็บกดมากๆค่ะแบบมากๆเลยหนูโคตรรู้สึกแย่กับครอบครัวของตัวเองแบบมากๆหนูไม่ชอบไม่ชอบที่จะคุยกับคนในครอบครัว ไม่ชอบที่จะยุ่งไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากจะแตะตัวแม้แต่นิดเดียวหนูเกลียดเกลียดที่แม่ไม่เคยเข้าใจหนูเกลียดที่พ่อชอบใช้หน้าตาคิ้วขมวดและชอบโทษหนูเสมอหนูไม่เข้าใจค่ะทำไมถึงต้องเป็นหนูที่โดนด่าเสมอทั้งที่ไม่ผิดทำไมต้องเป็นหนูที่ต้องจัดการเรื่องต่างๆทำไมต้องเป็นหนูที่แบกรับความต้องการของพ่อแม่เขาเอาไว้บนบ่าด้วยคะพวกเขาชอบถามว่าหนูไม่มีเพื่อนรึไงทำไมไม่ออกไปที่ไหนบ้างทำไมเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทั้งชีวิตหนูตั้งแต่อนุบาลยันขึ้นม.ปลายหนูไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคนหนูไม่ชอบการอยู่ที่คนเยอะๆไม่ชอบผู้คนไม่ชอบแสงสีพวกเขาทำเหมือนรู้ดีว่าหนูชอบอะไรทั้งๆที่พวกเขาไม่รู้อะไรเลยหนูเครียดเครียดกับพวกเขามากๆจนแทบอยากจะบ้าตายหนูอยากจะกร๊ดออกมาดังๆอยากจะพูดทุกอย่างในใจออกไปให้พวกเขาได้ยินหนูพยายามควบคุมตัวเองมาตลอดหนูโคตรกดดันโคตรเครียดเครียดแบบหนูเคยคิด ฆตก ตัวเองมาหลายรอบและทำมันมาสองรอบแต่ทุกครั้งมันไม่เคยสำเหร็จไม่ใช้ว่าตัวหนูไม่รักครอบครัวหนูก็รักและเข้าใจเขาหลายๆเรื่องแต่หนูไม่เข้าใจว่าทำไมทุกครั้งถึงเป็นหนูที่โดนคาดหวังโดนเอาทุกอย่างมาลงที่ตัวหนูเสมอหนูไม่ได้มาด่าครอบครัวหรือมาประจานหนูแค่ต้องการระบายความอัดอั้นตันใจของหนูแค่นั้นเองหนํรู้สึกเหมือนสุขภาพจิตของตัวเองแย่ลงทุกวันๆเหมือนหนูยากจะ ฆตก ตัวเองตลอดหนูอยากจะบ้าตายมากๆทุกอยากโคตร ปสด หนูโคตรเหนื่อยเลย