สวัสดีค่ะ จขกท. กำลังเรียนในมหาวิทยาลัยในสาขาสังคมและปรัชญาได้ช่วงเวลาปีกว่าๆ แล้วค่ะ ว่าด้วยเรื่องสังคมมหาวิทยาลัยที่ไร้พรมแดนอายุ รู้ๆกันว่าในแต่ละชั้นปี อาจมีคนหลายอายุอยู่ร่วมกัน สิ่งนี้ทำให้บางครั้งมีปัญหาขึ้นบ้างในการสื่อสาร จริงมั้ยคะ
เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ....
หลังจากที่ จขกท. เรียนมหาวิทยาลัยหนึ่งในสาขาทางด้านสังคมและปรัชญา ได้ประมาณปีกว่าแล้ว (แน่นอนว่า เพื่อนร่วมสาขา คนน้อยค่ะ ประมาณ 10-15 คน จะหนีหน้ากันไม่ได้ ต้องมีปฏิสัมพันธ์กันแน่ๆ) ผลตามมาคือต้องมีงานกลุ่มมหาศาลค่ะ
มีพี่คนนึง (ที่เรียกว่าพี่คืออายุเยอะกว่า จขกท. นะคะ แต่เรียนชั้นปีเดียวกัน) เข้าใจว่าเขาเรียนการบริหาร แล้วซิ่วมาเรียนปรัชญา แรกๆรู้ว่าเขาอายุเยอะกว่าก็ไม่เท่าไร พูดคุยกันดีไม่มีปัญหา แต่เมื่อทำงานร่วมกัน ก็ดีค่ะ แต่สิ่งที่ดิฉันท้อใจไร้ทางออก คือ เหมือนถูกพี่ จัดการการทำงานตลอดเวลา
เข้าใจค่ะ ว่าการทำงานต้องมีผู้นำ (Leader) ควบคุม เพื่อให้มันมีประสิทธิภาพ แต่บางทีมันทำให้บรรยากาศการทำงานที่ควรเป็นการอภิปราย (discussion) เพื่อหาทางออก กลายเป็นการกำหนดให้ทำตามที่เขาคิด (ไม่มีใครขัดค่ะเพราะพี่เขาอายุเยอะที่สุด) ถูกเรียกประชุมแบบสื่อสารทางเดียว (โดยเขาใช้ว่าคิดมาดีแล้ว ร่วมกับ connection ของเขาที่มี และประสบการณ์ชีวิตที่มีมากกว่าเรา) ทุกคนต้องทำตามสิ่งที่เขาคิด
ถามว่างานออกมาดีไหม ก็คงตอบว่าดีค่ะ ทุกคน (และมั่นใจว่าดิฉันด้วย) มีฝีมือ แต่กระบวนการที่จะได้งาน ดิฉันค่อนข้างอัดอั่นมากค่ะ เหนื่อยใจ ไม่เคยทุกข์กับการเรียนเลย แต่เหนื่อยใจกับอะไรแบบนี้ค่ะ
การทำงาน เขาอยากให้มีความคิดสร้างสรรค์ ทุกคนได้ร่วมคิดด้วยกัน แต่จริงๆแล้ว เหมือนใช่ แต่ไม่ทั้งหมด เหมือนว่าการทำงานมีกรอบอยู่ตลอด ทุกครั้งที่ต้องทำงานกลุ่ม รู้สึกกดดันกับการสื่อสาร (เฉพาะเรื่องการทำงาน) กับพี่คนนี้มากๆ ค่ะ ทำให้เราเองก็ไม่กล้าออกความเห็นไปอีก เพราะเขามีประสบการณ์ด้านการบริหารมาก่อน
ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรคะ ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นค่ะ
ปล. จขกท. ไม่ใช่คนที่ไม่ฟังใคร หรือแหกกฎนะคะ เพราะไม่เคยมีปัญหากับการทำตามกฎค่ะ เพราะเป็นการอยู่ในสังคม แต่ จขกท. มีปัญหาเฉพาะกรณีนี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
ว่าด้วยเรื่องความแตกต่างทางอายุ (เล็กน้อย)
เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ....
หลังจากที่ จขกท. เรียนมหาวิทยาลัยหนึ่งในสาขาทางด้านสังคมและปรัชญา ได้ประมาณปีกว่าแล้ว (แน่นอนว่า เพื่อนร่วมสาขา คนน้อยค่ะ ประมาณ 10-15 คน จะหนีหน้ากันไม่ได้ ต้องมีปฏิสัมพันธ์กันแน่ๆ) ผลตามมาคือต้องมีงานกลุ่มมหาศาลค่ะ
มีพี่คนนึง (ที่เรียกว่าพี่คืออายุเยอะกว่า จขกท. นะคะ แต่เรียนชั้นปีเดียวกัน) เข้าใจว่าเขาเรียนการบริหาร แล้วซิ่วมาเรียนปรัชญา แรกๆรู้ว่าเขาอายุเยอะกว่าก็ไม่เท่าไร พูดคุยกันดีไม่มีปัญหา แต่เมื่อทำงานร่วมกัน ก็ดีค่ะ แต่สิ่งที่ดิฉันท้อใจไร้ทางออก คือ เหมือนถูกพี่ จัดการการทำงานตลอดเวลา
เข้าใจค่ะ ว่าการทำงานต้องมีผู้นำ (Leader) ควบคุม เพื่อให้มันมีประสิทธิภาพ แต่บางทีมันทำให้บรรยากาศการทำงานที่ควรเป็นการอภิปราย (discussion) เพื่อหาทางออก กลายเป็นการกำหนดให้ทำตามที่เขาคิด (ไม่มีใครขัดค่ะเพราะพี่เขาอายุเยอะที่สุด) ถูกเรียกประชุมแบบสื่อสารทางเดียว (โดยเขาใช้ว่าคิดมาดีแล้ว ร่วมกับ connection ของเขาที่มี และประสบการณ์ชีวิตที่มีมากกว่าเรา) ทุกคนต้องทำตามสิ่งที่เขาคิด
ถามว่างานออกมาดีไหม ก็คงตอบว่าดีค่ะ ทุกคน (และมั่นใจว่าดิฉันด้วย) มีฝีมือ แต่กระบวนการที่จะได้งาน ดิฉันค่อนข้างอัดอั่นมากค่ะ เหนื่อยใจ ไม่เคยทุกข์กับการเรียนเลย แต่เหนื่อยใจกับอะไรแบบนี้ค่ะ
การทำงาน เขาอยากให้มีความคิดสร้างสรรค์ ทุกคนได้ร่วมคิดด้วยกัน แต่จริงๆแล้ว เหมือนใช่ แต่ไม่ทั้งหมด เหมือนว่าการทำงานมีกรอบอยู่ตลอด ทุกครั้งที่ต้องทำงานกลุ่ม รู้สึกกดดันกับการสื่อสาร (เฉพาะเรื่องการทำงาน) กับพี่คนนี้มากๆ ค่ะ ทำให้เราเองก็ไม่กล้าออกความเห็นไปอีก เพราะเขามีประสบการณ์ด้านการบริหารมาก่อน
ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรคะ ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นค่ะ
ปล. จขกท. ไม่ใช่คนที่ไม่ฟังใคร หรือแหกกฎนะคะ เพราะไม่เคยมีปัญหากับการทำตามกฎค่ะ เพราะเป็นการอยู่ในสังคม แต่ จขกท. มีปัญหาเฉพาะกรณีนี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ