ผมคนนึงเป็นคนที่กลัวการดูหนัง ไม่ดูละคร ไม่ดูซีรีย์ ไม่ดูอะไรทั้งนั้น (เอ้อ ยกเว้นหนังโป๊ที่พอดูได้อยู่)

สาเหตุหลักๆคือ

ผมกลัว "ตอนจบ" ครับ

คือผมเริ่มมีอาการกลัวตอนจบของภาพยนต์ มาเป็นสิบปีแล้วแหละ น่าจะตั้งแต่เรื่อง Friendshipเธอกับฉัน และ รักแห่งสยาม
สมัยนู้นเลยทีเดียว คือ ผมจำความรู้สึกตัวเองได้เลยว่า เดินออกจากโรงหนังแล้วมันหนัก มันหน่วง มันแขยง มันซึมไปหลายวัน
เชื่อมั๊ยว่า ประโยคจบที่โต้งพูดกับมิวในรักแห่งสยาม ที่บอกว่า "เราคงคบกับมิวเป็นแฟนไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าโต้งไม่ได้รักมิวนะ"
มันยังวนเวียนในหัวจนถึงวันนี้ว่า สรุปมันจบดีหรือไม่ดีวะ มันหมายความว่ายังไงวะ มันโอเคป้ะวะ 

ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลี่ยงๆการเข้าโรงหนัง เลี่ยงการเสพสื่อมาโดยตลอด คือถ้าจะเข้าไปดูหนังนี่คือต้องฟังสปอยจนแน่ใจแล้วว่า กรูจะไม่เฟล 
อย่างหนัง GDH ที่เขาแซวๆกันว่าเป็นเจ้าพ่อฉากจบจอมหักหลังนี่อย่าหวังได้แอ้มเงินผมเลย ผมโค-ตรกลัวอ่ะ

ซึ่งเอาจริงๆแล้ว นิสัยแบบนี้มันไม่ดีนักหรอกครับ มันสะท้อนตัวตนเราอยู่เหมือนกัน 
ผมรู้ตัวเองเลยว่าเป็นคนที่รับความจริง อยู่กับโลกความจริงได้ยาก รับมือกับสถานการณ์ที่ไม่เป็นดั่งใจได้ไม่ดีนัก 

มีใครที่มีอาการ "กลัวตอนจบ" เหมือนผมบ้างมั้ยครับ?