สวัดดีค่ะตอนนี้เราอายุ18แล้วตั้งแต่เด็กจนโตเราโดนเลี้ยงดูมาด้วยตากับยายเพราะพ่อแม่เราเลิกกันแต่เราก็ติดต่อกับแม่เรื่อยๆนะส่วนพ่อเราไม่รู้ว่าพ่ออยู่ไหนจนเราอายุได้8ขวบพ่อก็กลับมาหาเรา เราไม่เคยถามแม่เลยว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงเลิกกันเราคิดว่ามันคงเป็นเหตุผลของเค้าสองคนคนไม่รักกันได้แต่ความสัมพันธ์พ่อแม่ลูกมันตัดกันไม่ขาด
ตอนที่พ่อกลับมาหาเรา เราก็ดีใจนะ มีคนพาไปซื้อของ พาไปเที่ยวแต่มันก็ไม่เหมือนคนที่เลี้ยงเรามา เราบอกตรงๆ้ลยนะเราไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับพ่อเท่าไหร่ ส่วนแม่เราก็รักนะแต่ก็เราว่าเรารักคนที่เลี้ยงเรามามากกว่า เมื่อก่อนเราเคยรู้สึกอิจฉาคนอื่นนะที่เราไม่มีพ่อแม่ไปงานโรงเรียนเหมือนคนอื่นแต่ตากับยายก็เลี้ยงเรามาดีมาก ต่างจากพ่อที่พูดอะไรแล้วไม่เคยทำได้เลย แต่เราก็เข้าใจว่าพ่อเราเค้ามีครอบครัวใหม่แล้วแต่เราก็แอบน้อยใจที่เราเป็นลูกเหมือนกันแต่เค้าทำเหมือนรักลูกคนนั้นมากกว่า วันเกิดเราเค้าก็จำไม่ได้ เทศกาลเค้าอยู่กับครอบครัวเค้าทั้งๆที่สัญญาว่าจะมาหาเรา เราก็รอ รอ รอ รอจจนเก้อ แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ เรายอมรับที่เราขอเงินพ่อบ่อยๆเราแค่อยากหาเรื่องคุยกับพ่อบ้าง อยากให้เค้าถามว่าเราเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย แต่ทุกครั้งเค้าก็ไม่ตอบ เรารอคำสัญญาจากพ่อมากนับ10ปี รอทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้ เรารอจนวันหนึ่งเราไม่ไหวแล้วเราไม่อยากรอคำสัญญาที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นจริง ในเมื่อเค้าเลือดครอบครัวเค้าเราก็มีแม่นิ มีตากับยายที่รักเรานิ ตอนเด็กๆเราไม่มีเค้าเราก็โตมาได้ จากเด็กที่มีความหวังจากคำสัญญาจนมันกลายเป็นชินชา เราเลือกที่จะรักคนที่เค้ารักเรา เราก็มีความสุขมาเรื่อยๆ อยู่กับตายาย เพราะพ่อละเลยความรู้สึกเรามามากเกินไป
จนวันหนึ่งใครจะไปคิดว่าเค้าจะเลิกกับเมียที่คบกันมามากกว่า,10ปี อยู่ๆพ่อเราก็อยากกลับมาคืนดีกับแม่ อยู่ๆเค้าก็อยากกลับมาเป็นครอบครัวแต่เนื่องด้วยแม่เรามีแฟนใหม่แล้ว พ่อก็เลยมาถามเราว่าอยากให้เค้ากลับไปคืนดีกันมั้ย เราบอกว่าไม่ (ทำไมหน่ะหรอเพราะเราชอบที่มันเป๋นแบบนี้ไปแล้วเรามีความสุขดีวนทุกๆวัน) แต่แม่เราก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ เราผิดมั้ยที่ไม่อยากให้เค้าสองคนกลับมาคืนดีกัน
เราไม่อยากให้พ่อกับแม่กลับมาคืนดีกันเราผิดมั้ย
ตอนที่พ่อกลับมาหาเรา เราก็ดีใจนะ มีคนพาไปซื้อของ พาไปเที่ยวแต่มันก็ไม่เหมือนคนที่เลี้ยงเรามา เราบอกตรงๆ้ลยนะเราไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับพ่อเท่าไหร่ ส่วนแม่เราก็รักนะแต่ก็เราว่าเรารักคนที่เลี้ยงเรามามากกว่า เมื่อก่อนเราเคยรู้สึกอิจฉาคนอื่นนะที่เราไม่มีพ่อแม่ไปงานโรงเรียนเหมือนคนอื่นแต่ตากับยายก็เลี้ยงเรามาดีมาก ต่างจากพ่อที่พูดอะไรแล้วไม่เคยทำได้เลย แต่เราก็เข้าใจว่าพ่อเราเค้ามีครอบครัวใหม่แล้วแต่เราก็แอบน้อยใจที่เราเป็นลูกเหมือนกันแต่เค้าทำเหมือนรักลูกคนนั้นมากกว่า วันเกิดเราเค้าก็จำไม่ได้ เทศกาลเค้าอยู่กับครอบครัวเค้าทั้งๆที่สัญญาว่าจะมาหาเรา เราก็รอ รอ รอ รอจจนเก้อ แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ เรายอมรับที่เราขอเงินพ่อบ่อยๆเราแค่อยากหาเรื่องคุยกับพ่อบ้าง อยากให้เค้าถามว่าเราเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย แต่ทุกครั้งเค้าก็ไม่ตอบ เรารอคำสัญญาจากพ่อมากนับ10ปี รอทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้ เรารอจนวันหนึ่งเราไม่ไหวแล้วเราไม่อยากรอคำสัญญาที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นจริง ในเมื่อเค้าเลือดครอบครัวเค้าเราก็มีแม่นิ มีตากับยายที่รักเรานิ ตอนเด็กๆเราไม่มีเค้าเราก็โตมาได้ จากเด็กที่มีความหวังจากคำสัญญาจนมันกลายเป็นชินชา เราเลือกที่จะรักคนที่เค้ารักเรา เราก็มีความสุขมาเรื่อยๆ อยู่กับตายาย เพราะพ่อละเลยความรู้สึกเรามามากเกินไป
จนวันหนึ่งใครจะไปคิดว่าเค้าจะเลิกกับเมียที่คบกันมามากกว่า,10ปี อยู่ๆพ่อเราก็อยากกลับมาคืนดีกับแม่ อยู่ๆเค้าก็อยากกลับมาเป็นครอบครัวแต่เนื่องด้วยแม่เรามีแฟนใหม่แล้ว พ่อก็เลยมาถามเราว่าอยากให้เค้ากลับไปคืนดีกันมั้ย เราบอกว่าไม่ (ทำไมหน่ะหรอเพราะเราชอบที่มันเป๋นแบบนี้ไปแล้วเรามีความสุขดีวนทุกๆวัน) แต่แม่เราก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ เราผิดมั้ยที่ไม่อยากให้เค้าสองคนกลับมาคืนดีกัน