สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเราไม่ได้โตมากับแม่ แต่โตมากับตายาย ตายายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดได้1อาทิตย์ค่ะ จนเริ่มช่วงม.6 (อายุ18) แม่อยู่ๆก็กลับมา ด้วยความที่เราไม่ได้โตกับแม่ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ตอนนั้นคิดว่าอาจจะเพราะปัญหาต่างๆของเขาที่ไม่สามารถอยู่กับเราได้ ไม่ได้โกรธหรือรู้สึกขาดอะไรนะคะ ช่วงอายุ16เราเริ่มทำงานเลี้ยงตัวเองมาตลอด จนก่อนเข้ามหาลัยแม่บอกเราว่าอยากให้เราลาออกงานแม่จะส่งเสียเราเองจนเรียนไปได้1เทอม เขาส่งเสียจริงค่ะ อาทิตย์ละ 500 บาท (เราอยู่หอ) เอาตรงๅคือไม่พอหรอกค่ะ มื้อเช้า-เที่ยง-เย็น ไหนจะค่าใช้จ่ายทั่วไป ซักผ้า-น้ำมันรถ-ปริ้นงานต่างๆ-หนังสือที่ต้องซื้อ ไหนจะค่าหออีกค่ะ จนมีปากเสียงกันเรื่องเงิน ทะเลาะกันใหญ่โตมากๆ จนเราเข้าโรงพยาบาล เราก็ไม่ได้คุยกันค่ะ เขาด่าเราเสียๆหายๆ เอามีดทุบประตูห้องเรา รวมถึง ค้นห้องเราแบบลื้อข้าวของ เพียงเพราะแค่เขาโมโห จากตอนนั้นที่เราไม่ได้โกรธเขาตอนนี้มันกลายเป็นว่าเราเกลียดเขามากๆ คิดแค่ว่าเขาไม่น่ากลับมาเลย เขาทำแบบนี้บ่อยทุกครั้งที่เขาอารมณ์เสีย เขาด่าเราแรงมากบอกว่าเราขายตัว บอกว่าทำไมไม่ทำงานทั้งๆที่เขาขอให้เราออกงาน อย่างล่าสุดวันนี้เรานอนกลางวัน2ชั่วโมง เจาเปิดประตูมาด่าเราว่าสบายเกินไปไหม ทั้งๆที่เราช่วยงานบ้านมาทั้งวัน เขาบอกให้ทำอะไรก็ทำให้หมด พูดตรงๆค่ะตอนนี้เราหมดทุกอย่างในตัวเขา เราเกลียดเขาเข้าเส้นสุดๆ ไม่อยากเจอไม่อยากคุยไม่รวมถึงไม่อยากมีคนนี้ในชีวิตแล้วค่ะ เราควรทำยังไงได้บ้าง เราเหนื่อยมากๆมันเป็นแบบนี้ตลอด เราทนรับคำพูดเขาไม่ไหวแล้วค่ะ เราผิดไหมที่เราจะเกลียดแม่ตัวเอง