รู้สึกเหนื่อยใจกับที่ทำงานค่ะ หลักๆจะเป็นเรื่องของคนมากกว่า รองลงมาก็ระบบงาน และความลำเอียงลูกรักคนนั้นคนนี้
เกริ่นก่อนว่า เราทำงานที่นี่เกือบ 3 ปีแล้ว (เป็นบริษัทมหาชน)
ข้อดีคือ ใกล้บ้านมากๆ ทำงาน 5 วัน จ.-ศ. มีเงินพิเศษทุกเดือน เงินเดือนขึ้นทุกปี มีโบนัส(แต่ไม่ทุกปี ส่วนใหญ่จะปีเว้นปี)
แต่ข้อเสียคือ สังคมการทำงาน ระบบงานที่ไม่เป็นระบบ นึกอยากเปลี่ยน อยากทำไรก็ทำ คนตำแหน่งใหญ่ๆจะกดคนตำแหน่งเล็กๆหนักมาก นึกอยากจะพูด จะว่า จะทำอะไรก็ได้ คนตัวเล็กๆแบบเราบางทีรํ้สึกด้อยค่าไปเลย (รู้สึกแบบนี้บ่อยมาก) แต่เราก็อดทนเพราะเงิน ที่นี่จะแบ่งพรรคพวก กลุ่มแก๊งค์ หันหลังให้กันปุ๊บ นินทาฆ่าน้องฟ้องนายทันที เราไม่ชอบอะไรแบบนี้ เลยไม่สนิทกับใคร จะเลี่ยงๆมาอยู่คนเดียว ยกเว้นรวมกลุ่มทำกิจกรรม ก็ร่วมมือปกติ
จนมาถึงเหตุการณ์...
เรามีความจำเป็นต้องรับการผ่าตัดด่วน หลังจากผ่าตัด หมอเขียนในใบรับรองแพทย์ว่าให้หยุดงาน 30 วัน เราก๋ส่งใบรับรองแพทย์ให้ทางหัวหน้า หัวหน้างานก็รับทราบ ไม่ได้ว่าอะไร
(งานเราไม่เยอะค่ะ แต่ก็จะมีเรื่อยๆ ช่วงต้นเดือน)
แต่..เรารู้อยู่แล้วว่า คนที่ร่วมงานกับเราต้องมีปัญหาแน่นอน เราเลยกัดฟันมาทำงานก่อนเวลา (หยุดงานไป 10 กว่าวัน) ปวดแผลมาก เดินยังไม่สะดวก แต่ก็มา
พอมาถึง ก็ตามคาด เพื่อนร่วมงานไม่คุยกับเรา ไม่ถาม ไม่ช่วย ชักสีหน้าแสดงอาการใส่ตั้งแต่เห็นหน้าเรา ออกอาการชัดมาก
เราซื้อขนมไปฝาก เพราะอยากขอบคุณที่ช่วยทำงานแทนเราช่วงที่หยุด แต่ว่าเขาไม่รับค่ะ บอกว่า ไม่กิน บางคนก็รับแล้วเอาไปวางที่อื่น ไม่พูดอะไร คนที่ทำงานคู่กับเราโดยตรงยิ่งแล้ว สะบัดหน้าไม่พูดไม่จา (คนนี้อายุเยอะแล้ว)
รู้สึกเหนื่อยกับเหตุการณ์ประมาณนี้ค่ะ เราเป็นคนไม่มีพรรคไม่มีพวก ไม่ชอบนินทาสุงสิงกับใคร มันเลยกลายเป็นว่าเราไม่มีแก๊งค์ ที่ผ่านมาเราก็อยู่ของเรา มีกิจกรรมก็ร่วม วันเกิดใครในแผนก เราจะมีขนมหรือของเล็กๆน้อยๆให้ทุกคนเสมอ เป็นน้ำใจ ใครขอให้ช่วย เราช่วยตลอด ไม่เคยขัด พอมาเจอแบบนี้ เราห่อเหี่ยวค่ะ เหนื่อยใจ เบื่อ ลืมตาตื่นมาคือทรมานใจสุดๆๆๆ
พยายามหางานอื่น แต่ก็ยังไม่เจองานที่เงินเดือนเท่าที่นี่ แถมทำงาน 6 วัน เราเลยยังเปลี่ยนงานไม่ได้
เราไม่ได้อยากป่วยไข้เลยค่ะ มันเกิดขึ้นแบบกระทันหันจริงๆ ระหว่างที่อยู่รพ. เราก็พยายามอธิบายเหตุการณ์ต่างๆ สาเหตุ อาการ (ทั้งๆที่บางอย่างมันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆด้วยซ้ำ แต่เราก็อธิบายเพราะไม่อยากให้มีปัญหา แต่ก็มี)
อยากขอความเห็นและกำลังใจค่ะ ว่าเราควรทำยังไง รู้สึกยังไง ที่จะอยู่ในที่แห่งนี้ต่อไป ตอนนี้ท้อแท้มากค่ะ เหนื่อยใจมากจริงๆ
เหนื่อยใจกับที่ทำงาน และการทำงาน
เกริ่นก่อนว่า เราทำงานที่นี่เกือบ 3 ปีแล้ว (เป็นบริษัทมหาชน)
ข้อดีคือ ใกล้บ้านมากๆ ทำงาน 5 วัน จ.-ศ. มีเงินพิเศษทุกเดือน เงินเดือนขึ้นทุกปี มีโบนัส(แต่ไม่ทุกปี ส่วนใหญ่จะปีเว้นปี)
แต่ข้อเสียคือ สังคมการทำงาน ระบบงานที่ไม่เป็นระบบ นึกอยากเปลี่ยน อยากทำไรก็ทำ คนตำแหน่งใหญ่ๆจะกดคนตำแหน่งเล็กๆหนักมาก นึกอยากจะพูด จะว่า จะทำอะไรก็ได้ คนตัวเล็กๆแบบเราบางทีรํ้สึกด้อยค่าไปเลย (รู้สึกแบบนี้บ่อยมาก) แต่เราก็อดทนเพราะเงิน ที่นี่จะแบ่งพรรคพวก กลุ่มแก๊งค์ หันหลังให้กันปุ๊บ นินทาฆ่าน้องฟ้องนายทันที เราไม่ชอบอะไรแบบนี้ เลยไม่สนิทกับใคร จะเลี่ยงๆมาอยู่คนเดียว ยกเว้นรวมกลุ่มทำกิจกรรม ก็ร่วมมือปกติ
จนมาถึงเหตุการณ์...
เรามีความจำเป็นต้องรับการผ่าตัดด่วน หลังจากผ่าตัด หมอเขียนในใบรับรองแพทย์ว่าให้หยุดงาน 30 วัน เราก๋ส่งใบรับรองแพทย์ให้ทางหัวหน้า หัวหน้างานก็รับทราบ ไม่ได้ว่าอะไร
(งานเราไม่เยอะค่ะ แต่ก็จะมีเรื่อยๆ ช่วงต้นเดือน)
แต่..เรารู้อยู่แล้วว่า คนที่ร่วมงานกับเราต้องมีปัญหาแน่นอน เราเลยกัดฟันมาทำงานก่อนเวลา (หยุดงานไป 10 กว่าวัน) ปวดแผลมาก เดินยังไม่สะดวก แต่ก็มา
พอมาถึง ก็ตามคาด เพื่อนร่วมงานไม่คุยกับเรา ไม่ถาม ไม่ช่วย ชักสีหน้าแสดงอาการใส่ตั้งแต่เห็นหน้าเรา ออกอาการชัดมาก
เราซื้อขนมไปฝาก เพราะอยากขอบคุณที่ช่วยทำงานแทนเราช่วงที่หยุด แต่ว่าเขาไม่รับค่ะ บอกว่า ไม่กิน บางคนก็รับแล้วเอาไปวางที่อื่น ไม่พูดอะไร คนที่ทำงานคู่กับเราโดยตรงยิ่งแล้ว สะบัดหน้าไม่พูดไม่จา (คนนี้อายุเยอะแล้ว)
รู้สึกเหนื่อยกับเหตุการณ์ประมาณนี้ค่ะ เราเป็นคนไม่มีพรรคไม่มีพวก ไม่ชอบนินทาสุงสิงกับใคร มันเลยกลายเป็นว่าเราไม่มีแก๊งค์ ที่ผ่านมาเราก็อยู่ของเรา มีกิจกรรมก็ร่วม วันเกิดใครในแผนก เราจะมีขนมหรือของเล็กๆน้อยๆให้ทุกคนเสมอ เป็นน้ำใจ ใครขอให้ช่วย เราช่วยตลอด ไม่เคยขัด พอมาเจอแบบนี้ เราห่อเหี่ยวค่ะ เหนื่อยใจ เบื่อ ลืมตาตื่นมาคือทรมานใจสุดๆๆๆ
พยายามหางานอื่น แต่ก็ยังไม่เจองานที่เงินเดือนเท่าที่นี่ แถมทำงาน 6 วัน เราเลยยังเปลี่ยนงานไม่ได้
เราไม่ได้อยากป่วยไข้เลยค่ะ มันเกิดขึ้นแบบกระทันหันจริงๆ ระหว่างที่อยู่รพ. เราก็พยายามอธิบายเหตุการณ์ต่างๆ สาเหตุ อาการ (ทั้งๆที่บางอย่างมันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆด้วยซ้ำ แต่เราก็อธิบายเพราะไม่อยากให้มีปัญหา แต่ก็มี)
อยากขอความเห็นและกำลังใจค่ะ ว่าเราควรทำยังไง รู้สึกยังไง ที่จะอยู่ในที่แห่งนี้ต่อไป ตอนนี้ท้อแท้มากค่ะ เหนื่อยใจมากจริงๆ