เมื่อก่อนผมเคยคิดว่า...
งานที่ดีคืองานที่มั่นคง เงินดี คนยกย่อง

แต่พออายุเกิน 50 กลับพบว่า
"งานที่ใช่" ไม่ใช่งานที่คนอื่นอยากได้...
แต่งานที่เราตื่นเช้ามาแล้ว ‘อยากลุยต่อ’ ต่างหาก

เหมือนการวิ่งขึ้นเขา...
บางช่วงทางมืด บางช่วงเจออุปสรรค
แต่ถ้ามัน “ใช่” หัวใจจะไม่เหนื่อยเลย
เราจะยิ้มกับลมเย็นเบาๆ ข้างทาง
ขำกับล้อรถที่หลุดกลางทาง
แล้ววิ่งต่อไปด้วยพลัง...
แบบที่เราไม่รู้ว่ามาจากไหน

ตอนนี้ผมไม่ได้อยากได้งานที่ใหญ่โตอะไรแล้ว
แค่งานที่ “ไม่ทำร้ายตัวตนของเรา”
งานที่ให้เราได้ “เป็นมนุษย์”
ก่อนจะเป็น “ตำแหน่ง”
และจบด้วย "ตำนาน"

ณ วันนี้...
คุณเจองานที่ใช่หรือยัง?
ถ้ายัง... คุณอยากวิ่งขึ้นเขาแบบไหนในช่วงชีวิตที่เหลือ?

แบ่งกันฟังได้นะครับ เพราะบางที “เรื่องของเรา”
อาจช่วยปลุกพลังให้ใครอีกหลายๆ คน

ขอบพระคุณมากๆ นะครับ ที่น่วมแบ่งปัน