รู้สึกว่าชีวิตนี้มันยากจัง

เป็นอีกวันที่ยากลำบากแต่ก็ไม่หนักขนานนั้น แต่มันทำให้นึกย้อนกลับไป “เราพยายามมาขนานนี้ แต่ทำไมไม่ไปไหนเลยนะ” จนรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่มันเหนื่อยจัง เราอ่อนไหวกับทุกอย่างแต่ก็เก็บเงียบไว้ อยากร้องไห้ดังๆ อยากโมโหจนน้ำตาไหล  อยากบ่นกับใครสักคน แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เพราะรอบตัวเราคำว่าเซฟโซนคือพื้นที่เล็กๆแห่งนี้ที่พอจะได้ระบาย
  เรากลัวทุกอย่าง บ้างครั้งก็เจ็บเหมือนจะตาย หายใจลำบาก  แต่ก็ยังไม่แสดงออก หากวันไหนมันเหมือนจะระเบิดออกมาเราจะ กลั้นหายใจ เพื่อกดมันเอาไว้ ชีวิตเราไม่ได้แย่ เรามีแม่ที่ดีมาก และเพื่อนที่ดี ดีจนเรามองดูตัวเอง และรู้สึกว่า อิจฉาจัง ทำไมเราไม่เหมือนแม่นะ ทำไมเราไม่เหมือนเพื่อนนะ  แต่ทุกคนใจดีและบอกว่า พยายามอีกสิ  …….พยายามอีกแล้ว