สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยถ้าผิดพลาดประการใดต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะทุกคน


เราอยู่กับปู่และย่าตั้งแต่ยังเด็กเลยค่ะเพราะพ่อแม่ต้องไปทำงานไกลบ้าน ซึ่งย่าของเราเป็นคนที่มีความคิดค่อนข้างหัวโบราณและเหมือนจะเป็นคนที่ทุกคนในบ้านไม่กล้าเถียงอะไรด้วยแล้วก็ยอมตลอด แม้กระทั่งแม่ของย่าเองก็ยังไม่กล้าเอ็ดอะไรย่าเลยค่ะ แต่เราบางครั้งทนไม่ไหวจริงๆ เวลาเราปรึกษาอะไรไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ย่ามักจะไม่มองว่ามันเป็นปัญหาเลยค่ะ ปล่อยผ่านไปแบบนั้นเลย แล้วถ้าวันไหนเขาหงุดหงิดแล้วเราอธิบายว่าไม่ใช่อย่างที่เขาเข้าใจ(แต่เขาจะมองว่าเถียง)เขาจะยกเอาปัญหาที่เราเคยเล่ามาพูดมาดูถูกเรา เอาเรื่องเก่าๆที่เราเคยทำพลาดหรือปัญหาเก่าๆมาพูดเป็นชั่วโมงจนเรารู้สึกแย่ บางเรื่องเกือบจะลืมแล้วย่าก็พูดให้เรากลับมาแย่อีก เราเหนื่อยมากเลยค่ะชีวิตเราเกือบทุกวันต้องเจอแต่กับอะไรแบบนี้ เราพยายามมากๆ อะไรที่จะไม่ทำให้เขาบ่นเราก็รีบทำให้มันเสร็จแต่เขาก็หาเรื่องมาบ่นได้อยู่ดี บางทีนอนอยู่เฉยๆก็ร้องไห้ออกมาเองเลยค่ะเหมือนมันไม่ไหวแล้ว แต่ไม่รู้จะทำยังไง เคยคิดอยากจะไปหาจิตแพทย์นะคะแต่เขาไม่ยอม เขาบอกกลัวคนอื่นจะมองเราเป็นบ้าประสาทเสีย เราเลยต้องมาระบายในนี้ เราเคยลองคุยกับพ่อแล้วก็คนรอบตัวแล้วค่ะแต่อย่างที่บอกไปข้างต้น ทุกคนในบ้านเกรงใจย่าแล้วก็เชื่อย่ามาก ทุกครั้งที่เล่าเขาก็จะเอาไปถามค่ะแต่ย่าก็จะเล่าอีกแบบ ในแบบที่ตัวเองเป็นฝ่ายโดนกระทำซึ่งทุกคนก็จะต้องเชื่ออยู่แล้ว บ้านเรามีตรรกะ ผู้ใหญ่ถูกเสมอเพราะโตกว่าและผ่านอะไรมาเยอะ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่เด็กคนนี้ไม่รู้จะได้อยู่โตจนเป็นผู้ใหญ่ไหมเพราะแทบไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดสั้น   จริงๆมันมีเยอะกว่านี้มากๆจนเราไม่รู้จะเล่ายังไงให้หมด ขอบคุณแล้วก็ขอโทษทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านอะไรที่มันให้พลังงานลบๆแบบนี้นะคะ


ผู้ใหญ่ท่านไหนมีความคิดชอบซ้ำเติมเหมือนกับย่าของหนูไม่ต้องมาเม้นนะคะแค่นี้หนูก็แย่จนจะไม่ไหวแล้วค่ะ พอรู้มาบ้างว่าสังคมในนี้ผู้ใหญ่บางท่านมีความคิดเช่นนั้น แต่หนูไม่มีทางเลือกอื่น ถเาจะกรุณาเว้นกระทู้หนูไว้สักกระทู้นึงหนูจะขอบคุณมากค่ะ