ขอคำปรึกษาหรือกำลังใจหน่อยก็ได้ครับ ครอบครัวไม่เคยให้คำปรึกษาอะไรเลยแถมยังกดดันที่ผมคนเดียว ทำอะไรก็ผิดพูดอะไรไม่ได้

ครอบครัวผมมีพี่น้องสองคนครับ รวมพ่อและแม่แล้วก็หลานชาย(ลูกของพี่ชาย) ส่วนผมเป็นคนน้อง ตอนนี้อายุผม 31 ปีแล้วครับ พี่ชายอายุ 36 เราสองคนขอบทะเลาะกันบ่อยครั้งแค่ผมเป็นน้องก็ยอมมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ พอโตมาก็ไม่ค่อยทะเลาะกันแต่นานๆครั้ง ทุกครั้งที่ทะเลาะส่วนมากจะมาจากพี่ชายผมมนเป็นเหมือนคนโรคจิตรือป่าวไม่รู้ คือทะเลาะทีไรพี่ชายผมก็จะหายออกไปจากที่บ้านทุกครั้ง คือไม่ยอมรับความจริงครับ หายไปสักพักก็กลับมาขอโทษ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้อยู่ 5 ครั้งได้ครับเท่าที่จำได้ ผมก็ไม่คิดอะไรถือว่าที่ผ่านมาก็ผ่านไปทะเลาะทุกครั้งเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ล่าสุดขโมยของที่บ้านออกไปแล้วโยนความผิดมาที่ผมรอบนี้มนเกินไปจริงๆครับ ผมก็อภัยให้อีก แล้วทุกครั่งที่ทะเลาะกันพ่อแม่ผมส่วนมากจะเข้าข้างพี่ชายบอกเป็นพี่น้องต้องรักกัน แค่นั้นจบแบบนี้ทุกรอบ ผมก็ไม่คิดอะไรแต่ตอนนี้พี่ชายผมติดยาเสพติดแล้วก็ขายด้วยบางครั้ง พ่อกับแม่ไม่เคยย่นไม่เคยว่าอะไรเลยผมถามว่าทำไมปล่อยให้เป็นแบบนี้ พี่ชายทำอะไรไม่เคยโดนบ่นโดนด่าอะไรเลย ส่วนผมทำอะไรนิดหน่อยก็โดนเปลี่ยนหน่าวันละหน้าเลย เป็นแบบนี้มานานหลายปีมาก ชอบเอาผมไปประจานไปพูดให้คนอื่นฟังว่าผม ผมแบบนั้นแบบนี้ ใช่ครับผมมันก็ไม่ใช่คนดีหรอกครับคนเรามีดีบ้างไม่ดีบ้างก็มีบ้างละครับ ทำงานเสร็จผมก็อยากหาเสลาสวนตัวบ้างขายของเสร็จผมก็อยากออกไปหาอดินเล่นกินข้าวสูบบุหรี่ตามภาษาผู้ชายอ่ะครับ ผมไม่เคยมีอิสสระเหมือนคนอื่นๆเลยทำเหมือนผมเป็นเด็กด่าตลอดไม่เคยมีเหตุผลบ้างสำหรับผม สวนพี่ชายทำอะไรไม่เคยโดนบ่นบ้างคือผมไม่ได้อะไรนครับ คือบางครั้งมันก็เกินไปครับ ล่าสุดที่ผมเสียใจมากๆคือแม่ด่าผมใส่อารณ์ใส่ผมบอกว่ากูไม่ได้อยากมีออกมาหรอก จริงๆแล้วไม่น่าจะเกิดมาเลย ไปตายซะอ่ะ ตอนนั้นกูยอกพ่อแล้วว่าอย่าเอาไว้พ่อไม่ฟังกู คือผมแท่งช๊อต ดิ่งพสุธาเลยครับ เจ็บที่อกน้ำตาไหล กลายเป็นปมจนถึงทุกวันนี้คิดเรื่องนี้ทีไรผมไม่อยากทำอะไรเลยคือผมเป็นคนชอบคิดวอเเก็บมาคิดวนอยู่ซ้ำๆ คือผมเป็นคนแบบนี้ ไอที่ผมโดนด่าก็เพราะผมเถียงเค้ารอบนี้ผมยอกว่าแม่ทำไมรักลูกไม่เื่ากันหรอ แม่ด่าผมแถมบอกผมมนไอตัวขี้อิจฉา อิจฉาพี่ไง ให้ผมตายห่ารถชนผมไม่เคยอืจฉาใครทั้งนั้น ผมมีแฟนคนล่าสุดนะครับผมกำลังโทรคุยกันกับแฟนวีดีโอคอลกันอยู่ดีๆแม่ผมตะโกนด่าบอกอย่าให้กูเจอนะไม่ต้องพามาให้กูเห็น คือผมงงคืออะไรแม่ไปพูดแบบนั้นได้ยังไงทั้งๆที่ผมไม่เคยพามาเจอมารู้จักเลย คือมันไม่ใล่นะครับผมพูดแม่บอกไม่ต้องพูดกูไม่ชอบ งงครับคือผมเหมือนตัวอะไรคือไม่มีตัวตนพูดอะไรก็ไม่ได้ คือผมยอมมาตลอดครับจนไม่ไหว คือผมช่วยที่บ้านจนผมมี รถมอไซค๋ 1 คัน รถยนต์ 1 คัน ล่าสุดแม่ผมขอเอทรถมอไซค์ผมไปเข้าไฟแนนซ์ ได้เงินมา 6 หมื่น ผมขอเค้าบอกว่าทำแลบนี้แม่ขอผมก็ค้องให้ทั้งๆที่ไม่มีใครอยากให้รถตัวเองเป็นแบบนั้นหรอกครับไม่ให้เดี่ยวก็หาว่าใจดำอีก เล่มเขียวได้มาไม่ถึงอาทิตย์เลยครับไปแล้ว รถบนต์ผมส่งมาเกือบสองปี ตอนนี้เค้ายึดคืนไปแล้วครับ เพราะเป็นชื่อเค้าชื่อแม่ ผมส่งมาเกือบสองปี ตอนนี้ไปแล้วครับเค้าบอกรถเป็นชื่อเค้าผมไม่มีสิทธิ์ยุ่ง เมื่อก่อนผมขายของที่บ้านชวยเค้าผมมีเงินรายได้ตกวันละ เกือบ 1500-1700 ตอนนี้วันละ 300 ครับ ไอส่วนเงินนั้นตอนนี้ตกไปเป็นของพี่ชายผมไปแล้วครับ คแนนี้ผมได้วันละ 300 เบิกเงินทีไรโยนเงินให้ผมบ่อยมาก โยนนะครับ ตอนนี่ผมอยากจะหนีแล่วครับ บีบผมทุกทาง ผมจะออกจากบ้านอยากมีชีวตใหม่ผมคงทนไม่ไหวกับครอบครัวแบบนี้ เห็นถูกเป็นผิด เห็นผิดเป็นถูก ไปกันหมดแล่วเรื่องบางสิ่งบางอย่างผมก็ว่ามันไม่ใช่ครับ เสียใจเสียความรู้สึกครับ ความรักสำหรีบผมตอนนี่มันพัง มันสลายไปหมดแล้วครับ เหนื่อยท้อแท้มาก สลายใจสลาย ทุกวันนี้นอนก็คิดมาก ผมทำอะไรไม่ได้ครับคือผมจะทำแบบไหน รถ อีก ตอนนี้คือผมโง่มากโทษตัวเองตลอด เหมือนหมาเลยครับ แล้วตอนนี้ผมก็ไปบนบานไว้ให้พ่อกลับมาเดินได้ ถ้าพ่อผมเดินได้ผมจะบวชให้ 3 เดือน ที่โรงพยาบาลทหารเรือ เชื่อมั้ยครับยนเสร็จกลับมาถึงที่บ้านยังไม่ทันข้ามคืนเลยครับ พ่อผมลุกขึ้นมาเดินได้แบบ งง ๆ ทั้งๆที่หมอโรงพยาบาลบอกว่าโอกาสพ่อจะกลับมาเดินได้น้อยมากหรือไม่งันก็ต้องนอนคิดเตียงแบบนี้ ตอนนี้ผ่านมาจะเข้าสองปีแล่วครับ ยังไม่ได้ไปบวชแก้บนเลย พอจะบวชเค้าก็เงียบๆบอกยังไม่มีเวลา ปวดหัวปวดกระบานเหมือนคนใกล้จะเป็นบ้าแล้วครับ ปรึกษาใครไม่ได้เก็บมาแบบนี้นานมากๆ คือผมก็ไม่ใช่คนดีนะครับความดีมันก็มีอยู่บ้าง ตอนนี้อ่ะชีวิตผมยิ่งกว่าหมา อึดอัดครับคงเป็นเวรกรรมนะครับ ตอนนี้พีชายผมครอบทุกอย่างพูดอะไรพ่อแม่เขื่อหมดฟังหมด เคยนะครับจะแจ่งตำรวจจับแต่คือไม่เอาดีกว่าทนได้ผมก็ทน จนตอนนี้สูญเาียความเป็นตัวเองหมดแล้วครับ อยากออกไปมีชีวิตใหม่อยากทิ้งทุกอย่างไม่เอาก็ได้ครับของทีค่าเงินทองสมบัติเค้า เหนื่อยครับเหมือนโดนหลอดใช้ไปวันๆตอนนี้ ทรุดโทรมหมดพี่ชายผมไม่รู้มนทำอะไรแบบไหนพ่อแม่เขื่อฟังทุกอย่างทั้งๆที่เป็นแบบนี้ เสพยาขายยาพาผู้หญิงมาไม่เคยมีคำพูดอะไรเลย ย้ำนะคร่บผมไม่ได้ออจฉาพี่ตัวเอง รักพี่ชายนะคร่บแต่พี่ไม่เคยรักน้องบ้าง กับคนอื่นดีมากกับผมคอยจะพูดทำลายผม ลับหลังก็อีกเรื่อง ชีวิตแมิ่งเฮงซวย แกเไม่ได้แล้วครับ ปัญหานี้ผมพยายามเท่าไรมันสะท้อนเข้าตัวผมเอง รักคนอื่นมากกว่าตัวเองเพราะไม่คิดว่ามันจะมาเป็นได้ขนาดนี้ อึดอัดครับอยากแก้แค้นนะครับสุดๆเลย แต่มนมีเส้นแบ่งกั้นไว้ครับ แค้นมากที่เป็นแบบนี้เก็บมันนานเกินไปจนมันกลายเป็นแค้นเลย แต่อีกใจก็หวังว่าสักวันจะแก้ไขดีขึ้นบ้าง มันไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ ข่างเหอะครับทำยังไงก็ได้แบบนั้นผมเชื่อเสมอ เค้าสาปแช่งผมให้แต่ไปตายตายไวๆสักที ไอผมก็สวนนกล้บว่าไม่เห็นตายสักที เค้าไม่อโหสิกรรมให้ครีบเคยแล้ว เคยขอโทษขอขมาแล้วแต่เหมิอนไปบังคับเค้าหน่ะครับ อโหสิกรรมต้องออกมาจากใจจริงเท่านั้นโดยที่ไม่ต้องบังคับเค้า ชีวิตตอนนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็น ผมเชื่อครับคำสาปแช่งสนเห็นผลไวมาก ตอนนี้เหลือลมหายใจก็ดีแค่ไหนแล้ว พยายามเก็บเงินวันละ200-300จากที่ได้แต่ละวัน ผมไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนอกบ้างครับที่ผ่านมาชวนที่บ้านมาตลอดตั้งแต่เรียนประถมมาจนตอนนี้ ชีวิตไม่มีเงินเก็บครับใช้บ้างซื้อของบ้างตามใจเราครับ เสียใจครับสุดๆตะตายจะเป็นอะไรตอนนี้ผมไม่กล้วทั้งนั้น พ่อผมก็ไม่เคยพูดอะไรได้ยอมแม่ตลอด ยิ่งเล่ายิ่งปวดหัวครับ คอยจับผิดผมผมเป็นคนโลกส่วนตัวเยอะครีบชอบอยู่เงียบๆ ไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกครับ มีน้อย ปล่อยวางบ้างครับ แต่บางทีสับสนนึกแล่วแค้นอีก ไม่น่าทำแบบนี้ หนีเลยก็ยังตั้งหลักก่อนครับ ตอนนี้ไม่พูดกับใครเลยครับอยู่เฉยๆนิ่งๆ คนเดียว บาปบุญตอนนี้แยกแทบไม่ถูกเลยครับ สับสน...สักวันคงหลุดพ้น ยกธงแล้วครับไม่สู้ไม่อะไรบางสิ่งเราไม่สามรถควบคุมได้ก็ต้องปล่อย    😌😌😌😩😩😩🥹🥹🥹