สวัสดีค่ะ หนูอายุ19 ปี ย้อนความไปตอนเด็กเราเป็นคนเรียนไม่เก่งเลยเด็กดำอ้วนมักจะโดนบูลลี่น่าตาอยู่ตลอดค่ะทั้งเพื่อนและผู้ใหญ่แต่เราเป็นคนไม่กล้าเถียงผู้ใหญ่เลยเลือกที่จะเก็บกดเอาไว้ ตอนเด็กแม่ชอบด่าชอบล้อเราชอบเปรียบเรากับคนอื่นและทุกครั้งที่เราไปหาที่ทำงานแม่จะชอบบ่นว่าทำให้เขาต้องเปลืองตังทั้งๆที่เราเด็กมากใช้ตังเองยังไม่เป็นแต่ตอนนั้นเราชอบอยู่กับแม่จริงๆเพราะเรารักเขามาก พอป.6ย้ายมาอยู่กับพ่อเพราะพ่อแม่เลิกกันแต่เด็กพอเราโตขึ้นได้ปวช3 พ่อก็ย้ายจากที่ทำงานมาอยู่บ้าน 1ห้อง นอน3คน ย่า เรา พ่อ ซึ้งเราค่อนข้างไม่เป็นส่วนตัวเลยขอออกมาอยู่หอพ่อบอกถ้าสอบติดมหาลัยแล้วเขาจะให้อยู่พอสอบติดจริงๆก็แอบไปคุยกับย่าว่าไม่ต้องให้มันออกไปอยู่หอไม่ว่าจะปีไหน เริ่มบังคับชีวิตเรามากขึ้น พ่อเล่นการพนันตังก็แทบไม่เคยส่งให้ เงินเดือนหมื่น2ให้ย่ากับหนูใช้4000ยังต้องซื้อข้าวยาสูบให้เขาอีก เขาใช้แปดพันคนเดียว1เดือนก็ไม่พอต้องขอป้าตลอดจนหนูได้งานทำย่าก็ยืมเงินเราทุกอาทิตย์ให้พ่อบ้างซื้อกินบ้าง ย่าเราถามพ่อทุกวันว่ามีกินไหมหลับหูหลับตาความผิดพ่อใช้หนี้ให้พ่อที่พ่อเป็นคนก่อ พอเราไม่มีให้ยืมก็โดนด่าและว่าเราถ้าพ่อไม่ขอให้มาอยู่ก็ไม่มีที่อยู่ ทั้งที่คนพาหนีออกจากบ้านคือพ่อและหนูก็ยังเด็กอยู่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยหนูเคยร้องไห้ลงไปนั่งกอดแขนย่าและพูดว่าช่วยเตือนพ่อบ้างนะย่าเขาก็ว่ากลับ ก็ทนไปอีก4ปี ส่วนแม่ก็เริ่มทักมาขอยืมเงินอ้างว่าต้องช่วยน้องชายต่างพ่อทั้งที่ตอนแม่เขามีผัวใหม่หนูทักไปขอ50 100 เดือนละครั้งสองครั้ง โดนด่าเสียคนตลอด เคยขอให้ช่วยเดือนละ500ก็บอกไม่มี แต่ดันยอมไปใช้หนี้ให้ผัวใหม่จนผัวใหม่แม่ทิ้งแม่ไป การโดนซัพพอตกำลังใจและความช่วยเหลือ เรามีแค่เพื่อนจริงๆค่ะ เราทำยังไงก็ไม่เคยดีพอเลย ร้องไห้และหยุดร้ายตัวเองไม่ได้สักที เราอยากหนีมากค่ะ แต่เาฝรารักพ่อแม่มากเลยยังอยากช่วยเรื่องตัง เราแค่รู้สึกว่าเราเริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว เราอยากบอกว่าที่ผ่านมาเราเต็มที่มากๆถึงจะไม่เคยดีพอเลย
เป็นโรคซึมเศร้าเพราะครอบครัวค่ะ เราอยากให้ตัวเองหลุดพ้นสักที ทำยังไงดีคะ