ตามหัวข้อครับ ผมอายุ 29 ปี
ทำงานใน รร.เอกชน
เอาตรง ๆ ว่าคุณพ่อทำงานขายตรง เลยได้ฟังยูทูปของคนพวกนั้นบ้าง ตัดอคติออกก็ได้กำลังใจดี แต่บางอย่างก็ดูเหมือนขยันเกินไป หรือทำมากกำลังเกินไป และออกแนวว่าคนอื่นหรืองานอื่นไปหน่อย แต่ก็แล้วแต่คนละมั้งนะครับ
ประกอบกับที่ผมเป็นคนที่ตื่นมา กินข้าว ทำงาน กลับบ้าน กินข้าว นอน ช่วงก่อนนอนก็ไปออกกำลังกาย ฟังเพลง ดูทีวี เล่นเกม เล่นมือถือบ้าง และพอไปฟังคนที่สำเร็จในการทำขายตรง เขาก็บอก ถ้าท่านไม่พยายามทำอะไรเลย ไม่เหนื่อยตอนนี้ตอนที่มีกำลังอยู่ จะสร้างโอกาสในการสำเร็จได้อย่างไร ถ้าท่านไม่ทำอะไรเลย ตอนสุดท้ายของชีวิตท่านจะเสียทั้งเงินทั้งเวลา และคนที่จะมีคุณค่าได้ไม่ใช่เกิดมาแค่เลี้ยงตัวเองได้ แต่ต้องเลี้ยงผู้อื่นได้ด้วย และคนเราเริ่มต้นพูดไม่เป็นก็สามารถฝึกได้ ฝึกการเข้าหา การหาคนได้ ในมุมของผมเห็นด้วยนะ หมัดฮุกใส่ผมทุกอย่าง
แต่ผมก็เหมือนคิดเข้าข้างตัวเองด้วยว่า ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นก็มีความสุขได้นิ การเลี้ยงคนอื่น
ในกรณีผมคือผู้มีพระคุณ พ่อ แม่ และคนที่ทำให้เราได้โอกาสต่าง ๆ ผมก็ให้ตามที่ได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะให้น้อยเกินไปหรือไม่ให้เลย และพ่อแม่บางคนก็บอกแค่ลูกมีชีวิตที่พึ่งตัวเองได้และไม่เดือดร้อนใครก็เพียงพอแล้ว ผมได้เงินเดือนบวกกับการสอนพิเศษก็ประมาณ 20000 มันไม่มากนะครับถ้าหารกับค่ารถ ค่ากิน แต่ผมอยู่ได้ เพราะอยู่บ้านตัวเอง
ประกอบกับการไม่มีแฟนด้วย ซึ่วก็รู้ตัวเองครับว่าไม่ควรมีแฟน เพราะเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และไม่ค่อยพูดกับใคร นี้ละผมเลยทำอะไรพวกนั้นไม่ได้ ซึ่งเขาบอกเปลี่ยนกันได้ แต่เปลี่ยนยาก
และที่พิมพ์มาไม่ได้แอนตี้ขายตรง และไม่ได้เฉพาะงานขายตรง แต่ที่ถามคือ รวมถึงพวกคนที่ชอบทำงานจนเกินไป หรือบ้างานจนเกินไป กับคนที่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวัน ๆ แต่ผ่านไปวัน ๆ ไม่ใช่หมายถึงไม่ทำอะไนเลยนะครับ ก็ทำงานนี้ละ
อะไรประมาณนี้นะครับ
งั้นมีคำถามจะถามหน่อยครับ
1.ความสุขของแต่ละคนคืออะไรครับ เงินทองมากมาย มีทั้งเวลาทั้งเงิน อย่างขายตรงเขาบอกว่าไม่ต้องกังวลเหมือนงานบริษัทใหญ่ ๆ ที่มีเงินมากแต่ก็ต้องคุมทั้งเงินคุมทั้งคนงาน แต่ขายตรงไม่ใช่แบบนั้น หยุดได้รายได้ไม่หยุด แล้วสมมุติคนที่เขาเป็นดาวน์ไลน์เราไม่ทำอะไรเลยแล้วเลิกไปแทบทุกคน เราจะเป็นยังไง และคุณรู้สึกยังไงกับคนที่เขาขยันขนาดนั้น ซึ่งไม่ได้อิจฉาเขานะ ยินดีกับเขาด้วย แต่ว่าเขาหักโหมเกินไปหรือไม่
หรือ เลี้ยงตนได้ ไม่เดือดร้อนผู้อื่น มุมนี้เห็นแก่ตัวไหม เพราะคนที่เขารวย ๆ เขาบอกว่า ชีวิตที่จืดชืดคือชีวิตที่ไม่มีทางรู้จักความอิ่มเอม ซึ่งผมก็เป็นคนแบบนั้นล่ะ แต่ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองไม่รู้จักความอิ่มเอมนะ แค่ให้เด็กเข้าใจในสิ่งที่สอน จะเก่งไม่เก่งรู้ไม่รู้ไม่เป็นไร ขอแค่ตั้งใจทำให้ ส่วนสอบผ่านไม่ผ่านผมไม่ติดใจเพราะคนเราเก่งไม่เหมือนกัน ขอแค่ตอนทำตั้งใจทำก็พอ ผมสอนกีฬา นักเรียนหญิงให้พูดตรง ๆ ครับ แต่บอลยังไม่ค่อยโดนเลย และผมให้สอบการส่งบอล กับการยิงประตู ให้พูดตรง ๆ ว่าพวกเขาส่งไม่ค่อยแม่นกัน ยิงกันเบามาก แต่ผมดูออกว่าใครตั้งใจไม่ตั้งใจ และเห็นเขาตั้งใจผมก็อิ่มเอมแล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนอื่นจะบอกว่า ที่พอใจเพราะไม่คิดจะบินสูงกว่านี้ ไม่กล้าที่จะท้าทายหรืออกไปหาประสบการณ์ใหม่ ๆ หรือว่าเป็นแบบนั้นจริง ๆ
2.แล้วเรื่องการตอบแทนพระคุณ ในมุมของคนไทย คนเอเชีย หรือคนทั้งโลก เขาตอบแทนแบบเราไหมครับ ให้เงินพ่อแม่ เลี้ยงดูยามแก่
ผมอยู่บ้านกับพ่อ(พ่อเลี้ยง)แม่ กับน้อง รวมเป็น 4 คน ให้เงินท่านบ้าง ซื้อข้าวซื้ออาหาร พาไปหาหมอ ไปเที่ยวบ้าง แต่ไม่ได้บ่อย เพราะแค่งานตัวเองกลับบ้านมาก็อยากจะพัก และพวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราเองก็ดูตะขิดตะขวงใจยังไงไม่รู้ว่าเราไม่เอาไหนหรือยังไง จากสภาพสังคมไทยที่ต้องตอบแทน บวกกับใจเราเองด้วยละมั้งครับ ว่ายังตอบแทนท่านได้ไม่ดีพอ
3.มีใครวันนี้อยู่เชียงใหม่ วันต่อไปอยู่ สตูลบ้างครับ หรือวันนี้อยู่เอเชีย อาทิตย์หน้าอยู่ยุโรป อาทิตย์หน้าไปอเมริกา แอฟริกา ออสเตรเลีย แบบเดินทางตลอดเวลา ถ้าขึ้นเครื่องบินก็เหมือนบินเป็นนกนะครับ ไปมาไปมาตลอด ท่านชอบแบบนั้นเพราะอะไรครับ ได้ทำในสิ่งที่หวังหรือขอบแบบนั้นครับ
กับคนที่ไม่ไปไหนเลยอยู่แต่บ้านกลับจากทำงาน นั่ง ๆ นอน ๆ มีเงินก็มี หรือบางคนมีไม่มากเลยไปไม่ได้ และไม่มีแต่ก็ไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว ถ้าท่านแก่ตัวไปท่านรู้สึกเสียใจไหม เพราะตามโซเชียลต่างๆ มักจะมีคำว่า ไม่ออกไปหาความท้าทาย ไม่ออกจากเซฟโซน ไม่ได้ลองทำอะไร ตอนแก่ไปท่านจะเสียดาย ผมอ่านดูก็เห็นด้วยนะ แต่คำว่าไม่ได้ลองก็คือนั่งๆนอนๆเฉยๆ หรือเปล่า แต่การทำงานที่รักที่ชอบ หรือไม่ได้รักได้ชอบแต่มีเงิน แต่ไม่ได้เที่ยัง ไม่ได้ออกไปไหน มันก็ไม่เสียดายเท่าไหร่นะ แต่ก็นะ ผมอาจไม่กล้าเปลี่ยนแปลงตนก็ได้ แต่มันเปลี่ยนไม่ได้จริง ๆ พยายามแล้วแต่ก็เข้านิสัยเดิม
ก็ขอประสบการณ์หรือความเห็นหน่อยครับ จากคนที่เป็นเศรษฐีจากการทำงานแบบขยันขันแข็ง คนที่ทำงานจนมีเงินทองมากมาย หรือคนที่ใช้ชีวิตแบบพอมีพอกินอยู่ได้ ไม่ได้กังวลพะวงหน้าหลัง
ใช่อยู่ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน เจออะไรมาไม่เหมือนกัน เราไม่มีทางรู้อะไรได้หรอกว่าทำไมเขาเลือกแบบนั้น แต่ก็อยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์และความรู้กันครับ
ที่วงเล็บว่าพ่อเลี้ยง เพราะคนที่พาทำขายตรงคือพ่อแท้ ๆ ท่านเลิกกับแม่ไปแล้ว แต่มาชวนทำ จากเจตนาก็ไม่ได้ไม่ดี และผมไม่ทำ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร และบอกก่อนผมไ่ม่ได้แอนตี้ขายตรง เพราะอยากจะรู้กับทุกอาชีพที่ทำทั้งหมดเลยครับ เพราะถ้าไปทำงานแนวนี้หมด คงจะไม่มีเงินมาหมุนเวียนกันได้แน่นอน
การเขียนอาจงง ๆ นะครับ พยายามเขียนให้เข้าใจให้มากที่สุด ถ้าผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะครับ
ชีวิตสบายไป ไม่สู้ หรือใช้ชีวิตลำบากเกิน ขยันเกิน ในมุมมองของแต่ละคนเป็นยังไงบ้างครับ
ทำงานใน รร.เอกชน
เอาตรง ๆ ว่าคุณพ่อทำงานขายตรง เลยได้ฟังยูทูปของคนพวกนั้นบ้าง ตัดอคติออกก็ได้กำลังใจดี แต่บางอย่างก็ดูเหมือนขยันเกินไป หรือทำมากกำลังเกินไป และออกแนวว่าคนอื่นหรืองานอื่นไปหน่อย แต่ก็แล้วแต่คนละมั้งนะครับ
ประกอบกับที่ผมเป็นคนที่ตื่นมา กินข้าว ทำงาน กลับบ้าน กินข้าว นอน ช่วงก่อนนอนก็ไปออกกำลังกาย ฟังเพลง ดูทีวี เล่นเกม เล่นมือถือบ้าง และพอไปฟังคนที่สำเร็จในการทำขายตรง เขาก็บอก ถ้าท่านไม่พยายามทำอะไรเลย ไม่เหนื่อยตอนนี้ตอนที่มีกำลังอยู่ จะสร้างโอกาสในการสำเร็จได้อย่างไร ถ้าท่านไม่ทำอะไรเลย ตอนสุดท้ายของชีวิตท่านจะเสียทั้งเงินทั้งเวลา และคนที่จะมีคุณค่าได้ไม่ใช่เกิดมาแค่เลี้ยงตัวเองได้ แต่ต้องเลี้ยงผู้อื่นได้ด้วย และคนเราเริ่มต้นพูดไม่เป็นก็สามารถฝึกได้ ฝึกการเข้าหา การหาคนได้ ในมุมของผมเห็นด้วยนะ หมัดฮุกใส่ผมทุกอย่าง
แต่ผมก็เหมือนคิดเข้าข้างตัวเองด้วยว่า ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นก็มีความสุขได้นิ การเลี้ยงคนอื่น
ในกรณีผมคือผู้มีพระคุณ พ่อ แม่ และคนที่ทำให้เราได้โอกาสต่าง ๆ ผมก็ให้ตามที่ได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะให้น้อยเกินไปหรือไม่ให้เลย และพ่อแม่บางคนก็บอกแค่ลูกมีชีวิตที่พึ่งตัวเองได้และไม่เดือดร้อนใครก็เพียงพอแล้ว ผมได้เงินเดือนบวกกับการสอนพิเศษก็ประมาณ 20000 มันไม่มากนะครับถ้าหารกับค่ารถ ค่ากิน แต่ผมอยู่ได้ เพราะอยู่บ้านตัวเอง
ประกอบกับการไม่มีแฟนด้วย ซึ่วก็รู้ตัวเองครับว่าไม่ควรมีแฟน เพราะเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และไม่ค่อยพูดกับใคร นี้ละผมเลยทำอะไรพวกนั้นไม่ได้ ซึ่งเขาบอกเปลี่ยนกันได้ แต่เปลี่ยนยาก
และที่พิมพ์มาไม่ได้แอนตี้ขายตรง และไม่ได้เฉพาะงานขายตรง แต่ที่ถามคือ รวมถึงพวกคนที่ชอบทำงานจนเกินไป หรือบ้างานจนเกินไป กับคนที่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวัน ๆ แต่ผ่านไปวัน ๆ ไม่ใช่หมายถึงไม่ทำอะไนเลยนะครับ ก็ทำงานนี้ละ
อะไรประมาณนี้นะครับ
งั้นมีคำถามจะถามหน่อยครับ
1.ความสุขของแต่ละคนคืออะไรครับ เงินทองมากมาย มีทั้งเวลาทั้งเงิน อย่างขายตรงเขาบอกว่าไม่ต้องกังวลเหมือนงานบริษัทใหญ่ ๆ ที่มีเงินมากแต่ก็ต้องคุมทั้งเงินคุมทั้งคนงาน แต่ขายตรงไม่ใช่แบบนั้น หยุดได้รายได้ไม่หยุด แล้วสมมุติคนที่เขาเป็นดาวน์ไลน์เราไม่ทำอะไรเลยแล้วเลิกไปแทบทุกคน เราจะเป็นยังไง และคุณรู้สึกยังไงกับคนที่เขาขยันขนาดนั้น ซึ่งไม่ได้อิจฉาเขานะ ยินดีกับเขาด้วย แต่ว่าเขาหักโหมเกินไปหรือไม่
หรือ เลี้ยงตนได้ ไม่เดือดร้อนผู้อื่น มุมนี้เห็นแก่ตัวไหม เพราะคนที่เขารวย ๆ เขาบอกว่า ชีวิตที่จืดชืดคือชีวิตที่ไม่มีทางรู้จักความอิ่มเอม ซึ่งผมก็เป็นคนแบบนั้นล่ะ แต่ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองไม่รู้จักความอิ่มเอมนะ แค่ให้เด็กเข้าใจในสิ่งที่สอน จะเก่งไม่เก่งรู้ไม่รู้ไม่เป็นไร ขอแค่ตั้งใจทำให้ ส่วนสอบผ่านไม่ผ่านผมไม่ติดใจเพราะคนเราเก่งไม่เหมือนกัน ขอแค่ตอนทำตั้งใจทำก็พอ ผมสอนกีฬา นักเรียนหญิงให้พูดตรง ๆ ครับ แต่บอลยังไม่ค่อยโดนเลย และผมให้สอบการส่งบอล กับการยิงประตู ให้พูดตรง ๆ ว่าพวกเขาส่งไม่ค่อยแม่นกัน ยิงกันเบามาก แต่ผมดูออกว่าใครตั้งใจไม่ตั้งใจ และเห็นเขาตั้งใจผมก็อิ่มเอมแล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนอื่นจะบอกว่า ที่พอใจเพราะไม่คิดจะบินสูงกว่านี้ ไม่กล้าที่จะท้าทายหรืออกไปหาประสบการณ์ใหม่ ๆ หรือว่าเป็นแบบนั้นจริง ๆ
2.แล้วเรื่องการตอบแทนพระคุณ ในมุมของคนไทย คนเอเชีย หรือคนทั้งโลก เขาตอบแทนแบบเราไหมครับ ให้เงินพ่อแม่ เลี้ยงดูยามแก่
ผมอยู่บ้านกับพ่อ(พ่อเลี้ยง)แม่ กับน้อง รวมเป็น 4 คน ให้เงินท่านบ้าง ซื้อข้าวซื้ออาหาร พาไปหาหมอ ไปเที่ยวบ้าง แต่ไม่ได้บ่อย เพราะแค่งานตัวเองกลับบ้านมาก็อยากจะพัก และพวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราเองก็ดูตะขิดตะขวงใจยังไงไม่รู้ว่าเราไม่เอาไหนหรือยังไง จากสภาพสังคมไทยที่ต้องตอบแทน บวกกับใจเราเองด้วยละมั้งครับ ว่ายังตอบแทนท่านได้ไม่ดีพอ
3.มีใครวันนี้อยู่เชียงใหม่ วันต่อไปอยู่ สตูลบ้างครับ หรือวันนี้อยู่เอเชีย อาทิตย์หน้าอยู่ยุโรป อาทิตย์หน้าไปอเมริกา แอฟริกา ออสเตรเลีย แบบเดินทางตลอดเวลา ถ้าขึ้นเครื่องบินก็เหมือนบินเป็นนกนะครับ ไปมาไปมาตลอด ท่านชอบแบบนั้นเพราะอะไรครับ ได้ทำในสิ่งที่หวังหรือขอบแบบนั้นครับ
กับคนที่ไม่ไปไหนเลยอยู่แต่บ้านกลับจากทำงาน นั่ง ๆ นอน ๆ มีเงินก็มี หรือบางคนมีไม่มากเลยไปไม่ได้ และไม่มีแต่ก็ไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว ถ้าท่านแก่ตัวไปท่านรู้สึกเสียใจไหม เพราะตามโซเชียลต่างๆ มักจะมีคำว่า ไม่ออกไปหาความท้าทาย ไม่ออกจากเซฟโซน ไม่ได้ลองทำอะไร ตอนแก่ไปท่านจะเสียดาย ผมอ่านดูก็เห็นด้วยนะ แต่คำว่าไม่ได้ลองก็คือนั่งๆนอนๆเฉยๆ หรือเปล่า แต่การทำงานที่รักที่ชอบ หรือไม่ได้รักได้ชอบแต่มีเงิน แต่ไม่ได้เที่ยัง ไม่ได้ออกไปไหน มันก็ไม่เสียดายเท่าไหร่นะ แต่ก็นะ ผมอาจไม่กล้าเปลี่ยนแปลงตนก็ได้ แต่มันเปลี่ยนไม่ได้จริง ๆ พยายามแล้วแต่ก็เข้านิสัยเดิม
ก็ขอประสบการณ์หรือความเห็นหน่อยครับ จากคนที่เป็นเศรษฐีจากการทำงานแบบขยันขันแข็ง คนที่ทำงานจนมีเงินทองมากมาย หรือคนที่ใช้ชีวิตแบบพอมีพอกินอยู่ได้ ไม่ได้กังวลพะวงหน้าหลัง
ใช่อยู่ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน เจออะไรมาไม่เหมือนกัน เราไม่มีทางรู้อะไรได้หรอกว่าทำไมเขาเลือกแบบนั้น แต่ก็อยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์และความรู้กันครับ
ที่วงเล็บว่าพ่อเลี้ยง เพราะคนที่พาทำขายตรงคือพ่อแท้ ๆ ท่านเลิกกับแม่ไปแล้ว แต่มาชวนทำ จากเจตนาก็ไม่ได้ไม่ดี และผมไม่ทำ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร และบอกก่อนผมไ่ม่ได้แอนตี้ขายตรง เพราะอยากจะรู้กับทุกอาชีพที่ทำทั้งหมดเลยครับ เพราะถ้าไปทำงานแนวนี้หมด คงจะไม่มีเงินมาหมุนเวียนกันได้แน่นอน
การเขียนอาจงง ๆ นะครับ พยายามเขียนให้เข้าใจให้มากที่สุด ถ้าผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะครับ