ผมเป็นคนนึงที่เคยเกลียดพ่อตัวเองมากเพราะพ่อทำร้ายร่างกายเเม่เเละติดยาเสพติด ตอนช่วงที่พ่อยังอยู่ผมไม่เคยคิดจะใส่ใจพ่อเลยด้วยซ้ำไม่เคยโทรหา ไม่เคยไปหาเขาเลย เพราะพ่อก็ไม่เคยมาหาผมเหมือนกันพ่อหายไปตั้งแต่ผมเจ็ดขวบตอนนั้นเเม่ผมต้องหนีพ่อไปเพราะโดนทำร้ายร่างกายอย่างหนัก พ่อผมไม่เคยติดต่อมาหาผมเลยจนผมอายุได้19 ปี พ่อผมเขากลับมาผมยอมรับเลยว่าผมไม่ต้องการพ่อผมเลย ผมมีพี่น้องสามคนซึ่งผมกับพี่ชายเเละน้องชายก็เกลียดพ่อเหมือนกันหมดพ่อผมเคยขอรูปถ่ายพวกผมไปสามคนเอาไปเก็บไว้ผมก็ให้ส่งๆไปคิดว่าเอาไปก็คงทิ้งๆขว้างๆ เเต่พอเวลามันผ่านไปจนผมอายุได้21 พ่อผมมาหาผมบ่อยขึ้นๆเขาจะซื้อของที่พวกผมชอบมาให้กินทุกครั้งเเต่พวกผมก็ไม่เคยเห็นค่ามันกันเลย ปล่อยเสียเเล้วก็ทิ้งเหมือนพวกผมไม่ยอมรับพ่อจนมาตอนผมไกล้บวชผมพ่อได้มาพูดคุยกับยายว่าเขาจะเอาเงินมาช่วยงานบวชผม
ตอนนั้นผมได้เห็นถึงความตั้งใจของพ่อเเละกลับมายอมรับพ่อผมอีกครั้งหนึ่งเเละมีเเผนที่จะไปเที่ยวบ้านพ่อของผมเเต่ทุกๆอย่างๆมันสายไปเเล้ว วันที่12 มีนาคม 64 ก่อนที่ผมจะบวชได้ไม่กี่เดือน ผมได้รับข่าวร้ายตอนนั้นผมทำงานอยู่เเละพึ่งจะพักเที่ยงพี่ชายผมโทรมาหาผมพี่ชายผมร้องไห้เเละบอกกับผมว่าพ่อเเย่เเล้ว พ่อผมล้มไปตั้งแต่เที่ยงคืนมาเจออีกทีตอนเที่ยงตรงของอีกวันนึงในบ้านที่ผมคิดจะไปหาเขาตอนนั้นผมชาไปหมดทั้งตัว หมดเเรงทำงานร้องให้ออกมาไม่เป็นภาษา
ผมได้ไปหาพ่อของผมที่รพ. มงกุฎวัฒนะ ผมไปเห็นสภาพของพ่อผมจากคนที่อ้วนท้วมสมบูรณ์มาเจอเขาอีกทีเขาผอมมากๆในระยะเวลาเเค่ไม่ถึงสามเดือน ผมได้ไปกราบที่เท้าของพ่อผมเเละพี่ชายกับน้องชายก็มากราบเหมือนกันเราสามคนกอดกันร้องให้เเบบไม่อายเลย เเละอีกไม่กี่วันพ่อผมก็เสียชีวิตแล้วพอถึงวันจัดงานผมได้ไปเก็บข้าวของของพ่อผมที่บ้านผมเข้าใจเลยครับว่าความรู้สึกของพ่อผม ผมได้ไปนั่งๆนอนๆในห้องผมรู้สึกเหงา ว้าเหว่ เเละมันเงียบเอามากๆ ผมร้องให้อีกครั้งเเละร้องให้หนักมากๆเมื่อผมไปค้นของของพ่อผมเจอสมุดโน้ตเล็กๆเล่มหนึ่ง ผมเปิดมาอ่านผมร้องให้หนักมากเพราะสิ่งที่ผมเปิดไปเจอคือรูปถ่ายของพวกผมสามคนพี่น้องที่เขาเก็บไว้อย่างดีซีนเก็บไว้เเละเขียนชื่อจริงเเละวันเกิดพวกผมไว้เขียนบอกรักพวกผมเเละบอกว่าพ่อเหงาเหลือเกินมันเป็นตราบาปในชีวิตของผมจริงๆครับ พอจบงานศพของพ่อผมผมก็ได้มารู้ความจริงอีกว่าพ่อผมไปกู้เงินมาเพื่อช่วยงานบวชผมห้าหมื่นพ่อผมต้องอดมื้อกินมื้อเเละมีเงินอยู่ในกระเป๋าไม่ถึง40บาท ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมกำลังร้องให้อยู่ครับผมอยากให้ทุกๆคนที่มีพ่อมีเเม่อยู่ดูเเลเจาเเละดีกับพวกเขาไว้ก่อนทีาทุกอย่างมันจะสายไป
ตราบาปของทุกคนคืออะไรครับ
ตอนนั้นผมได้เห็นถึงความตั้งใจของพ่อเเละกลับมายอมรับพ่อผมอีกครั้งหนึ่งเเละมีเเผนที่จะไปเที่ยวบ้านพ่อของผมเเต่ทุกๆอย่างๆมันสายไปเเล้ว วันที่12 มีนาคม 64 ก่อนที่ผมจะบวชได้ไม่กี่เดือน ผมได้รับข่าวร้ายตอนนั้นผมทำงานอยู่เเละพึ่งจะพักเที่ยงพี่ชายผมโทรมาหาผมพี่ชายผมร้องไห้เเละบอกกับผมว่าพ่อเเย่เเล้ว พ่อผมล้มไปตั้งแต่เที่ยงคืนมาเจออีกทีตอนเที่ยงตรงของอีกวันนึงในบ้านที่ผมคิดจะไปหาเขาตอนนั้นผมชาไปหมดทั้งตัว หมดเเรงทำงานร้องให้ออกมาไม่เป็นภาษา
ผมได้ไปหาพ่อของผมที่รพ. มงกุฎวัฒนะ ผมไปเห็นสภาพของพ่อผมจากคนที่อ้วนท้วมสมบูรณ์มาเจอเขาอีกทีเขาผอมมากๆในระยะเวลาเเค่ไม่ถึงสามเดือน ผมได้ไปกราบที่เท้าของพ่อผมเเละพี่ชายกับน้องชายก็มากราบเหมือนกันเราสามคนกอดกันร้องให้เเบบไม่อายเลย เเละอีกไม่กี่วันพ่อผมก็เสียชีวิตแล้วพอถึงวันจัดงานผมได้ไปเก็บข้าวของของพ่อผมที่บ้านผมเข้าใจเลยครับว่าความรู้สึกของพ่อผม ผมได้ไปนั่งๆนอนๆในห้องผมรู้สึกเหงา ว้าเหว่ เเละมันเงียบเอามากๆ ผมร้องให้อีกครั้งเเละร้องให้หนักมากๆเมื่อผมไปค้นของของพ่อผมเจอสมุดโน้ตเล็กๆเล่มหนึ่ง ผมเปิดมาอ่านผมร้องให้หนักมากเพราะสิ่งที่ผมเปิดไปเจอคือรูปถ่ายของพวกผมสามคนพี่น้องที่เขาเก็บไว้อย่างดีซีนเก็บไว้เเละเขียนชื่อจริงเเละวันเกิดพวกผมไว้เขียนบอกรักพวกผมเเละบอกว่าพ่อเหงาเหลือเกินมันเป็นตราบาปในชีวิตของผมจริงๆครับ พอจบงานศพของพ่อผมผมก็ได้มารู้ความจริงอีกว่าพ่อผมไปกู้เงินมาเพื่อช่วยงานบวชผมห้าหมื่นพ่อผมต้องอดมื้อกินมื้อเเละมีเงินอยู่ในกระเป๋าไม่ถึง40บาท ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมกำลังร้องให้อยู่ครับผมอยากให้ทุกๆคนที่มีพ่อมีเเม่อยู่ดูเเลเจาเเละดีกับพวกเขาไว้ก่อนทีาทุกอย่างมันจะสายไป