ไปซ้อมทุกวันแต่ไม่ได้ลงเล่น คนไม่ซ้อมแต่เป็นตัวนักกีฬากลับได้ลง?

ใครไม่นอยเรานอย นอยแต่เข้าใจก็เราไม่ใช่ตัวนักกีฬา เราไม่ใช่ตัวสูงหุ่นเพอร์เฟคหรือยังไง ไม่ว่าจะซ้อมกี่โมงเราไปตลอด มีนัดอะไรเราไปตลอด พาไปนั่นนี่รถเราคอยทำทุกอย่าง แต่กลับไม่มีใครเห็นค่าเราเลยแม้แต่น้อย ไม่มีใครพูดถึง ไม่มีใครถามหา มีเหมือนไม่มี แต่งชุดมาจัดเต็มแต่ไม่เคยได้ลงสักแมต แล้วคือเป็นแบบนี้มาแทบทุกวัน จนตอนนี้นอยแบบไม่อยากไปแล้ว แต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเรานอย เราเข้าใจจริงๆนะ แต่เราแค่นอยมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ ขยันแทบตายสุดท้ายแพ้ตัวมอ แพ้นักกีฬา เขาก็เล่นดีจริงแหละ นี่สินะที่เขาว่ากันว่าพรแสวงแพ้พรสวรรค์ แต่ไม่เคยมาซ้อมเลยสักวัน ไม่เคยเห็นหัว ไอ่เรายุ่งแค่ไหนก็มาซ้อม มีนัดก็ไม่ไปมาชมรมตลอด เห้ออออมีใครเป็นเหมือนกันบ้าง ควรจัดการกับความรู้สึกยังไงกันดี เราว่าจะไม่ไปแล้วแกล้งป่วยนินอยู่ห้องดูซีรี่ย์ดีกว่า เหมือนเอาเราไปเก็บบอล ยกของ แค่กีฬาแข่งในมหาลัยเองนะ ถ้าทีมชาติก็พอเข้าใจได้แบบไม่นอยอันนี้แบบเห้ออ กีฬาแข่งกันแบบคณะต่อคณะ นอยอ่า