เรื่อง : ก๊อบ
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๙ กลับสู่ครอบครัวใหม่-อวสาน)
เด็ก ๆ ปีนป่ายขึ้นลง บ้างเย้าแหย่กัน วันนี้เป็นวันแรกที่ก๊อบได้เล่นกับลูก ๆ ของลุงเลืองและพวกของธนในเวลาเดียวกัน ปิวก็ได้มาเล่นสนุกกับพวกเขาด้วย ที่จริงอาจเรียกได้ว่า วันนี้มีเด็กทั้งหมู่บ้านทั้งตำบลเลยทีเดียวที่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เด็กบางฅนออกไปเต้นรำกลางลานกับฅนโต ก๊อบกับธนได้แต่เกาะต้นละมุดดู ทั้งสองต่างไม่กล้าออกไปเต้นอย่างฅนอื่น ๆ พอกัน
เบื่ออยู่บนต้นไม้ก๊อบก็ลงมาข้างล่าง วิ่งเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ ลืมเรื่องค้างคาใจไปชั่วคราว ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ยังเป็นที่ที่ให้ความสนุกกับเขาได้เหมือนเดิม
.
“ลุงจะกลับพรุ่งนี้แล้วใช่ไหม” ก๊อบถามตอนก่อนนอน ลุงชัยพยักหน้า
“แล้วแฟนลุงล่ะ”
“ยังไม่ได้แต่งงานกันนี่” ลุงตอบ
“หนูยังไม่อยากกลับเลย” ก๊อบพูดเสียงอ่อยออกมา
“ทำไมล่ะ เรื่องแม่ใช่ไหม” ถามด้วยความเข้าใจดีว่าก๊อบรู้สึกอย่างไร
“แม่เขาไม่ได้ให้เอ็งมานี่เพราะต้องการแต่งงานใหม่หรอกนะ เรื่องแต่งงานนั้นพอแม่เอ็งตัดสินใจ เขาก็โทรมาให้รีบบอก ลุงบอกว่ารอเอ็งกลับไทยก่อนค่อยให้รู้ แต่นั่นแหละ...” ลุงชัยหยุดพูดแค่นั่น ก๊อบได้ยินเสียงถอนใจเบา ๆ ก่อนลุงจะพูดต่อ
“รู้ไหมว่ามันมีเรื่องมากกว่านี้อีก ร้านจะถูกยึด แม่เอ็งต้องหาที่อยู่ใหม่”
อะไรนะ ก๊อบร้องในใจ เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย แต่แม่ก็ไม่ชอบเล่าอะไรให้เขาฟังอยู่แล้ว
“ร้านจะถูกยึด แม่เอ็งเลยให้เอ็งมาอยู่กับลุงก่อน แต่ลุงต้องการมาที่นี่พอดีก็เลยเอาเอ็งมาด้วยไง ส่วนเรื่องแต่งงานอะไรนั่นมันกะทันหันอย่างที่บอก”
ก๊อบนอนฟังเงียบ ๆ เขาไม่รู้จะพูดหรือคิดอะไรได้แล้ว รู้แต่ว่ากลับไปไทยครั้งนี้เขาจะไม่ได้อยู่ที่เดิมอีกต่อไป
“อย่าไปคิดอะไรมากเลย” ลุงบอก “ชีวิตมันก็แบบนี้แหละ เห็นผู้ฅนที่นี่ไหมเล่า บางฅนลำบากกว่าเรามากมาย แต่เขาก็ยังสู้ ทุกฅนยังยิ้มได้”
ก๊อบยังคงได้แต่นิ่งฟัง เขาอยากเก่งเหมือนฅนที่นี่บ้าง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็ยากเกินทำใจสำหรับเขาจริง ๆ
.
เช้านี้เด็ก ๆ มารวมตัวกันที่บ้านลุงเธียแต่เช้าเมื่อรู้ว่าก๊อบจะกลับไทย ทุกฅนยังคงแสดงท่าทียิ้มหัวหยอกล้อ ขณะที่ก๊อบอดรู้สึกถึงความอาลัยลึก ๆ ไม่ได้
จันเธือนยืนเกาะขากางเกงลุงเธียแหงนมองหน้าเมื่อก๊อบสะพายกระเป๋าเตรียมตัวดินทาง ก๊อบมองแววตาของเด็กหญิงที่ไม่เคยสนใจเลยว่าใครจะรำคาญตัวเองขนาดไหน เมื่อต้องจากกันกลับอดคิดไม่ได้ว่า ที่ผ่านมาเขานึกรำคาญเด็กตัวเล็ก ๆ ฅนนี้ได้อย่างไรกัน แค่เด็กหญิงใสซื่อฅนหนึ่งเท่านั้นเอง อดรู้สึกผิดไม่ได้ ก๊อบยิ้มให้ จันเธือนยิ้มดีใจตอบรับ เด็กน้อยเอ๊ย ก๊อบคิดในใจ
“โซมจุมเรียบเลีย” ก๊อบกล่าวลาทุกฅนตามที่ได้หัดจากลุง อาจเป็นคำเดียวที่เขาจำได้ ยายตู๊จเข้ามาจับมือส่งเสียงโประเประไม่ต่างจากตอนที่เขาเพิ่งมาถึง นั่นทำให้ก๊อบยิ่งไม่นึกอยากกลับเลยจริง ๆ แต่คงไม่ต่างจากตอนมาสักเท่าไรนัก เขาไม่มีทางเลือกให้ทำตามใจได้เลย ไม่อยากมาก็ต้องมา ไม่อยากกลับก็ต้องกลับ
.
รถโดยสารที่อัดแน่นไม่ต่างจากขามาพาก๊อบวิ่งกลับสู่ชายแดนไทย พร้อมเสียงเพลงจากนักร้องเสียงแหลมบาดหู และผู้โดยสารที่ส่งเสียงโประเประตลอดทาง เพียงแต่ความรู้สึกตอนนี้ของก๊อบผิดจากขามาแล้วเท่านั้น
และในที่สุดก๊อบก็กลับมาถึงบ้านสวนของลุงอีกครั้ง
.
“ลุงจะพาแฟนมาอยู่ที่นี่ไหม” ก๊อบถามขณะนั่งดูทีวีด้วยกัน
“พามาสิ ทำไมล่ะ”
“เด็กฅนนั้นด้วย”
“ใช่ ทำไม ห่วงเขาเหรอ” ลุงกระเซ้า
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ก๊อบตอบ เขาคิดว่าเด็กหัวกระเซิงฅนนั้นเธอคิดอย่างไรเรื่องลุงของเขากับแม่ของเธอ จะเหมือนที่เขารู้สึกกับแฟนใหม่ของแม่หรือเปล่า ที่จนถึงตอนนี้เขายังทำใจไม่ได้เลย
.
“อยู่อีกสองวันไม่ได้เหรอ หนูยังไม่อยากไปเลย” ก๊อบบอกขณะลุงเตรียมตัวส่งเขาไปบ้าน บ้านที่เขาไม่เคยได้เห็นมันเลยด้วยซ้ำ
“ไหนบอกว่าไม่ชอบที่นี่” ลุงถาม
“ชินแล้ว” ก๊อบตอบดื้อ ๆ ลุงหัวเราะขำพลางส่ายหน้า
“จะชินหรือไม่อยากไปก็ต้องไปกันแล้ว ไปขึ้นรถเลยไป”
.
ก๊อบอดนึกถึงพี่ดาวไม่ได้ขณะนั่งรถออกมากับลุง เขากับพี่ดาวคงไม่ได้เจอกันแล้ว เสียดายว่าถ้าเจอกันเขาคงมีเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองขแมร์ให้ได้เล่าได้อวด และได้ซักถามอีกมากมายเลย
.
"จำความรู้สึกทั้งก่อนและหลังไปขแมร์ได้ไหม" ลุงขับรถพลางถามไป ก๊อบพยักหน้ารับ
"เห็นไหมว่าเมืองขแมร์จะเป็นอย่างไร จะน่าอยู่หรือไม่น่าอยู่ น่าสนุกหรือไม่น่าสนุก มันขึ้นอยู่กับตัวเราเท่านั้น" ลุงหยุดชั่วขณะ หันมองหลานก่อนพูดต่อ
"เรื่องพ่อใหม่ด้วย บางทีมันก็อยู่ที่ความคิดของเราเหมือนกัน"
แม้ก๊อบจะพอเข้าใจที่ลุงพยายามบอกกับเขา แต่เด็กชายรู้ดีว่าเขาไม่มีวันทำใจกับเรื่องนี้ได้เลย
.
บ้านใหม่ของแม่อยู่ในอำเภอบ่อไร่นี่เอง ลุงพาเขานั่งรถมาไม่นานก็ถึงแล้ว ไวกว่าที่คิดมาก ทั้งที่ก๊อบอยากให้มันอยู่ไกลแสนไกล และใช้เวลาเดินทางให้นานแสนนาน แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ลุงก็ได้พาเขามาอยู่ในบ้านหลังนี้จนได้ บ้านของแม่กับพ่อใหม่ แค่นึกถึงคำว่าพ่อเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูกแล้ว
โชคดีว่าตอนที่ลุงพาเขามาถึงนั้น นอกจากหญิงลูกจ้างที่ออกมาต้อนรับแล้วก็ดูเหมือนจะไม่มีใครอีก แม่กับพ่อใหม่ออกไปข้างนอกยังไม่กลับ ก๊อบค่อยโล่งใจ อย่างน้อยมันก็ช่วยยืดระยะเวลาของเขาออกไปได้อีกหน่อย
แม้ที่นี่จะดูดีกว่าร้านขายผ้าของแม่ก็ตาม ก๊อบยังอดคิดถึงที่นั่นไม่ได้ เขาอยากไปล้มตัวนอนลงที่นั่นมากกว่า
ลุงเปิดทีวีและพาเขานั่งรอบนโซฟา ความอ่อนเพลียที่ยังมีจากการเดินทางทำให้ก๊อบเอนตัวหลับลงตรงนั้นเอง
.
“พี่ก๊อบ พี่ก๊อบ” เสียงนั้นปลุกให้ต้องตื่นขึ้นมากับความสะลึมสะลือ จันเธือน ไม่ใช่สิ จันเธือนพูดไทยไม่ได้ และตอนนี้เขาอยู่เมืองไทยแล้ว แต่เด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้านี้ดูไม่ผิดจากจันเธือนจริง ๆ
“ใคร” ก๊อบถามออกไปทั้งยังงัวเงีย
“หนูเป็นน้องพี่ก๊อบ” เด็กหญิงตรงหน้าตอบกลับ น้องอย่างนั้นเหรอ ก๊อบคิดพลางลุกนั่งขับไล่ความมึนงง
“แม่บอกว่าหนูเป็นน้องพี่ก๊อบ แม่ให้หนูมาเรียกพี่ก๊อบไปกินข้าวด้วยกัน” ร่างน้อย ๆ ตรงหน้ายังคงส่งเสียงฉาดฉาน ยิ้มประจบประแจง
นี่เรามีน้องแล้วใช่ไหม ก๊อบถามตัวเอง อดเอ็นดูความน่ารักไม่ได้ ยังไม่วายถามตัวเองซ้ำ ๆ
นี่เรามีน้องแล้วใช่ไหม
เด็กหญิงยังคงเงยหน้าส่งยิ้ม ก๊อบเผลอยิ้มตอบ และถ้าเขาเงยหน้าหันมองไปทางครัว ก็จะได้เห็นแม่กับพ่อใหม่ ยืนยิ้มมองเขาอยู่หน้าประตูครัวด้วยเช่นกัน.
(อวสาน)
ก๊อบ (ตอนที่๑๙ กลับสู่ครอบครัวใหม่-อวสาน)
โดย : ละเว้
(ตอนที่๑๙ กลับสู่ครอบครัวใหม่-อวสาน)
เด็ก ๆ ปีนป่ายขึ้นลง บ้างเย้าแหย่กัน วันนี้เป็นวันแรกที่ก๊อบได้เล่นกับลูก ๆ ของลุงเลืองและพวกของธนในเวลาเดียวกัน ปิวก็ได้มาเล่นสนุกกับพวกเขาด้วย ที่จริงอาจเรียกได้ว่า วันนี้มีเด็กทั้งหมู่บ้านทั้งตำบลเลยทีเดียวที่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เด็กบางฅนออกไปเต้นรำกลางลานกับฅนโต ก๊อบกับธนได้แต่เกาะต้นละมุดดู ทั้งสองต่างไม่กล้าออกไปเต้นอย่างฅนอื่น ๆ พอกัน
เบื่ออยู่บนต้นไม้ก๊อบก็ลงมาข้างล่าง วิ่งเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ ลืมเรื่องค้างคาใจไปชั่วคราว ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ยังเป็นที่ที่ให้ความสนุกกับเขาได้เหมือนเดิม
.
“ลุงจะกลับพรุ่งนี้แล้วใช่ไหม” ก๊อบถามตอนก่อนนอน ลุงชัยพยักหน้า
“แล้วแฟนลุงล่ะ”
“ยังไม่ได้แต่งงานกันนี่” ลุงตอบ
“หนูยังไม่อยากกลับเลย” ก๊อบพูดเสียงอ่อยออกมา
“ทำไมล่ะ เรื่องแม่ใช่ไหม” ถามด้วยความเข้าใจดีว่าก๊อบรู้สึกอย่างไร
“แม่เขาไม่ได้ให้เอ็งมานี่เพราะต้องการแต่งงานใหม่หรอกนะ เรื่องแต่งงานนั้นพอแม่เอ็งตัดสินใจ เขาก็โทรมาให้รีบบอก ลุงบอกว่ารอเอ็งกลับไทยก่อนค่อยให้รู้ แต่นั่นแหละ...” ลุงชัยหยุดพูดแค่นั่น ก๊อบได้ยินเสียงถอนใจเบา ๆ ก่อนลุงจะพูดต่อ
“รู้ไหมว่ามันมีเรื่องมากกว่านี้อีก ร้านจะถูกยึด แม่เอ็งต้องหาที่อยู่ใหม่”
อะไรนะ ก๊อบร้องในใจ เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย แต่แม่ก็ไม่ชอบเล่าอะไรให้เขาฟังอยู่แล้ว
“ร้านจะถูกยึด แม่เอ็งเลยให้เอ็งมาอยู่กับลุงก่อน แต่ลุงต้องการมาที่นี่พอดีก็เลยเอาเอ็งมาด้วยไง ส่วนเรื่องแต่งงานอะไรนั่นมันกะทันหันอย่างที่บอก”
ก๊อบนอนฟังเงียบ ๆ เขาไม่รู้จะพูดหรือคิดอะไรได้แล้ว รู้แต่ว่ากลับไปไทยครั้งนี้เขาจะไม่ได้อยู่ที่เดิมอีกต่อไป
“อย่าไปคิดอะไรมากเลย” ลุงบอก “ชีวิตมันก็แบบนี้แหละ เห็นผู้ฅนที่นี่ไหมเล่า บางฅนลำบากกว่าเรามากมาย แต่เขาก็ยังสู้ ทุกฅนยังยิ้มได้”
ก๊อบยังคงได้แต่นิ่งฟัง เขาอยากเก่งเหมือนฅนที่นี่บ้าง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็ยากเกินทำใจสำหรับเขาจริง ๆ
.
เช้านี้เด็ก ๆ มารวมตัวกันที่บ้านลุงเธียแต่เช้าเมื่อรู้ว่าก๊อบจะกลับไทย ทุกฅนยังคงแสดงท่าทียิ้มหัวหยอกล้อ ขณะที่ก๊อบอดรู้สึกถึงความอาลัยลึก ๆ ไม่ได้
จันเธือนยืนเกาะขากางเกงลุงเธียแหงนมองหน้าเมื่อก๊อบสะพายกระเป๋าเตรียมตัวดินทาง ก๊อบมองแววตาของเด็กหญิงที่ไม่เคยสนใจเลยว่าใครจะรำคาญตัวเองขนาดไหน เมื่อต้องจากกันกลับอดคิดไม่ได้ว่า ที่ผ่านมาเขานึกรำคาญเด็กตัวเล็ก ๆ ฅนนี้ได้อย่างไรกัน แค่เด็กหญิงใสซื่อฅนหนึ่งเท่านั้นเอง อดรู้สึกผิดไม่ได้ ก๊อบยิ้มให้ จันเธือนยิ้มดีใจตอบรับ เด็กน้อยเอ๊ย ก๊อบคิดในใจ
“โซมจุมเรียบเลีย” ก๊อบกล่าวลาทุกฅนตามที่ได้หัดจากลุง อาจเป็นคำเดียวที่เขาจำได้ ยายตู๊จเข้ามาจับมือส่งเสียงโประเประไม่ต่างจากตอนที่เขาเพิ่งมาถึง นั่นทำให้ก๊อบยิ่งไม่นึกอยากกลับเลยจริง ๆ แต่คงไม่ต่างจากตอนมาสักเท่าไรนัก เขาไม่มีทางเลือกให้ทำตามใจได้เลย ไม่อยากมาก็ต้องมา ไม่อยากกลับก็ต้องกลับ
.
รถโดยสารที่อัดแน่นไม่ต่างจากขามาพาก๊อบวิ่งกลับสู่ชายแดนไทย พร้อมเสียงเพลงจากนักร้องเสียงแหลมบาดหู และผู้โดยสารที่ส่งเสียงโประเประตลอดทาง เพียงแต่ความรู้สึกตอนนี้ของก๊อบผิดจากขามาแล้วเท่านั้น
และในที่สุดก๊อบก็กลับมาถึงบ้านสวนของลุงอีกครั้ง
.
“ลุงจะพาแฟนมาอยู่ที่นี่ไหม” ก๊อบถามขณะนั่งดูทีวีด้วยกัน
“พามาสิ ทำไมล่ะ”
“เด็กฅนนั้นด้วย”
“ใช่ ทำไม ห่วงเขาเหรอ” ลุงกระเซ้า
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ก๊อบตอบ เขาคิดว่าเด็กหัวกระเซิงฅนนั้นเธอคิดอย่างไรเรื่องลุงของเขากับแม่ของเธอ จะเหมือนที่เขารู้สึกกับแฟนใหม่ของแม่หรือเปล่า ที่จนถึงตอนนี้เขายังทำใจไม่ได้เลย
.
“อยู่อีกสองวันไม่ได้เหรอ หนูยังไม่อยากไปเลย” ก๊อบบอกขณะลุงเตรียมตัวส่งเขาไปบ้าน บ้านที่เขาไม่เคยได้เห็นมันเลยด้วยซ้ำ
“ไหนบอกว่าไม่ชอบที่นี่” ลุงถาม
“ชินแล้ว” ก๊อบตอบดื้อ ๆ ลุงหัวเราะขำพลางส่ายหน้า
“จะชินหรือไม่อยากไปก็ต้องไปกันแล้ว ไปขึ้นรถเลยไป”
.
ก๊อบอดนึกถึงพี่ดาวไม่ได้ขณะนั่งรถออกมากับลุง เขากับพี่ดาวคงไม่ได้เจอกันแล้ว เสียดายว่าถ้าเจอกันเขาคงมีเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองขแมร์ให้ได้เล่าได้อวด และได้ซักถามอีกมากมายเลย
.
"จำความรู้สึกทั้งก่อนและหลังไปขแมร์ได้ไหม" ลุงขับรถพลางถามไป ก๊อบพยักหน้ารับ
"เห็นไหมว่าเมืองขแมร์จะเป็นอย่างไร จะน่าอยู่หรือไม่น่าอยู่ น่าสนุกหรือไม่น่าสนุก มันขึ้นอยู่กับตัวเราเท่านั้น" ลุงหยุดชั่วขณะ หันมองหลานก่อนพูดต่อ
"เรื่องพ่อใหม่ด้วย บางทีมันก็อยู่ที่ความคิดของเราเหมือนกัน"
แม้ก๊อบจะพอเข้าใจที่ลุงพยายามบอกกับเขา แต่เด็กชายรู้ดีว่าเขาไม่มีวันทำใจกับเรื่องนี้ได้เลย
.
บ้านใหม่ของแม่อยู่ในอำเภอบ่อไร่นี่เอง ลุงพาเขานั่งรถมาไม่นานก็ถึงแล้ว ไวกว่าที่คิดมาก ทั้งที่ก๊อบอยากให้มันอยู่ไกลแสนไกล และใช้เวลาเดินทางให้นานแสนนาน แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ลุงก็ได้พาเขามาอยู่ในบ้านหลังนี้จนได้ บ้านของแม่กับพ่อใหม่ แค่นึกถึงคำว่าพ่อเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูกแล้ว
โชคดีว่าตอนที่ลุงพาเขามาถึงนั้น นอกจากหญิงลูกจ้างที่ออกมาต้อนรับแล้วก็ดูเหมือนจะไม่มีใครอีก แม่กับพ่อใหม่ออกไปข้างนอกยังไม่กลับ ก๊อบค่อยโล่งใจ อย่างน้อยมันก็ช่วยยืดระยะเวลาของเขาออกไปได้อีกหน่อย
แม้ที่นี่จะดูดีกว่าร้านขายผ้าของแม่ก็ตาม ก๊อบยังอดคิดถึงที่นั่นไม่ได้ เขาอยากไปล้มตัวนอนลงที่นั่นมากกว่า
ลุงเปิดทีวีและพาเขานั่งรอบนโซฟา ความอ่อนเพลียที่ยังมีจากการเดินทางทำให้ก๊อบเอนตัวหลับลงตรงนั้นเอง
.
“พี่ก๊อบ พี่ก๊อบ” เสียงนั้นปลุกให้ต้องตื่นขึ้นมากับความสะลึมสะลือ จันเธือน ไม่ใช่สิ จันเธือนพูดไทยไม่ได้ และตอนนี้เขาอยู่เมืองไทยแล้ว แต่เด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้านี้ดูไม่ผิดจากจันเธือนจริง ๆ
“ใคร” ก๊อบถามออกไปทั้งยังงัวเงีย
“หนูเป็นน้องพี่ก๊อบ” เด็กหญิงตรงหน้าตอบกลับ น้องอย่างนั้นเหรอ ก๊อบคิดพลางลุกนั่งขับไล่ความมึนงง
“แม่บอกว่าหนูเป็นน้องพี่ก๊อบ แม่ให้หนูมาเรียกพี่ก๊อบไปกินข้าวด้วยกัน” ร่างน้อย ๆ ตรงหน้ายังคงส่งเสียงฉาดฉาน ยิ้มประจบประแจง
นี่เรามีน้องแล้วใช่ไหม ก๊อบถามตัวเอง อดเอ็นดูความน่ารักไม่ได้ ยังไม่วายถามตัวเองซ้ำ ๆ
นี่เรามีน้องแล้วใช่ไหม
เด็กหญิงยังคงเงยหน้าส่งยิ้ม ก๊อบเผลอยิ้มตอบ และถ้าเขาเงยหน้าหันมองไปทางครัว ก็จะได้เห็นแม่กับพ่อใหม่ ยืนยิ้มมองเขาอยู่หน้าประตูครัวด้วยเช่นกัน.
(อวสาน)