คนอื่นคิดว่าเรื่องของเราเล็กน้อย แต่สำหรับเรามันไม่ได้เล็กน้อยอย่างที่คิด

คือเราอยู่ม.4 ซึ่งก่อนหน้านั้นก็ใช้ชีวิตอะไรปกติเลยค่ะ จนมาถึงตอนที่เราโดนแม่ ด่า แม่ ว่า ใช้คำพูดรุนแรง เช่น "เกิดมาก็เป็นกรรมของกู"  เราโดนมาตลอดเรื่อยๆจนเราเครียด เราเครียดมากๆค่ะ ว่าเราทำอะไรผิดทำไมต้องโดนเเบบนี้ บางทีเราถามเพราะเป็นห่วงแม่ก็จะตะคอกจะขึ้นเสียงแล้วก็ว่าเราเสมอเลย เราแก้ปัญหาไม่ได้เลย ปรึกษาคนนู้นเขาก็บอกว่า"เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นต้องเอามาเครียดเลย" ใช่สินั่นคือคุณส่วนนี่คือฉัน เราเครียดเก็บมาคิดมาก คิดมากจนนอนไม่หลับ จนมีอย่างอื่นตามมา คือ ปวดหัว นอนไม่หลับ เริ่มปวดท้อง ยิ่งหนักขึ้น เราทานอาหารไม่ลง คลื่นไส้ อาเจียน เราเลยไม่ไปโรงเรียนค่ะเพราะไปไม่ไหวจริงๆ ส่วนเเม่ หย่าร้างกับ พ่อ อยู่เเล้ว เราพยายามเข้าใจแม่นะ เพราะแม่ก็ทำงานหาเงินมา เครียดเพราะค่าใช้จ่าย แต่พ่อก็แบ่งภาระเงินไปโรงเรียนทุกอาทิตย์ และถ้าคุณคิดว่าที่แม่เครียดเพราะเราไม่ช่วยอะไรแม่เลยรึป่าวให้แม่ทำงานบ้านนู่นนี่อยู่คนเดียว ไม่เลยค่ะ เราช่วยล้างจาน ช่วยทิ้งขยะให้ อะไรที่ทำได้เราก็ทำ เราเครียดมากจนบางทีก็อยากจะ ฆตx แต่ก็ไม่อยากทำร้ายตัวเอง เพราะกว่าเราจะโตมาได้ขนาดนี้มันก็นาน เราก็คิดอีกค่ะว่าถ้าตายไปภาระนู่นนี่น่าจะหนักขึ้น แม่น่าจะเครียดมากกว่าเดิม เรื่องนี้เราปรึกษาแม่ไปแล้วค่ะ แม่ก็รับฟังนะคะ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจอะไรขึ้นเลย จนเราอยากจะให้แม่พาไปหาหมอ ปล.เรายังขับรถไม่เป็นที่บ้านยังไม่อนุญาต เรามีเเฟนคนนึงเขาก็ให้เราไปหาหมอ เขาบอกแม่เราว่า"เดี๋ยวผมพาไปหาหมอได้มั้ยครับมันเป็นหนักขึ้นทุกวันกลัวจะเป็นอะไรมากกว่านี้" เรื่องเกิดเมื่อวานเลยค่ะ วันที่10 มกรา 67 แต่แม่เราบอกกับเเฟนเราว่าเดี๋ยวจะพาเราไปเอง ซึ่งก็ไม่พาเราไปอยู่ดี จนแฟนบอกกับเราว่า "รู้งี้พาไปหาหมอเองดีกว่า ไม่คิดเลยว่าแม่เธอจะปล่อยละเลยเธอให้เป็นได้ถึงขนาดนี้ เป็นเค้า เค้าจะพาเธอไปตั้งแต่เธอเป็น2วันแรกแล้ว" เราก็บอกแฟนนเราไปเลยค่ะว่าแม่คงไม่ว่าง เพราะแม่น่าจะไม่ว่างจริงๆ แต่เขาก็สวนมา ว่า "ไม่มีเวลาว่างแต่แบ่งเวลาพาลูกไปหาหมอไม่ได้เลยหรอ"คือตอนนี้ผ่านไปเกือบ2อาทิตย์ยังไม่ได้ไปหาหมอเลยค่ะ จนเราเป็นหนักมากขนาดนี้ พอมาวันนี้วันที่11 มกรา 67 ตอนเช้าได้รู้แล้ววว่าทำไมถึงไม่พาไป แม่เราบอกกับเราค่ะว่า"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวมันเกี่ยวแค่ลูกจะจัดการตัวเองยังไง" ก็อย่างว่านั้นเเหละค่ะยังไงเขาก็มองเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่คนโดนอย่างเรารู้สึกไม่น้อยเลย คือเราก็พยายามจัดการแต่ก็จัดการไม่ได้ด้วยสิคะ เลยจะไปหาหมอ แต่ไม่ได้ไปเพราะแม่ไม่พาไป เท่านี้เลยค่ะ หรือที่เขาไม่พาเราไปเพราะหน้าเราดูเหมือนคนไม่เครียดหรอ 5555 คือเราก็เป็นคนยิ้มแย้มทุกวันเเต่ในใจเครียดจะตายเเล้วแต่ก็เพราะไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเครียดตาม เรารู้นะคะว่าเราคิดมากเอง แต่ก็คิดอยู่ดีให้ทำยังไง คิดว่าเราผิดอะไรมันเลิกคิดไม่ได้เพราะโดนมาตลอดเก็บไว้ร้องไห้ทุกคืน😢 เล่ามาเยอะมากๆอยากระบายในนี้ ขอความคิดเห็นคนที่ผ่านมาได้มั้ยคะว่าควรทำไงดี ตอนนี้มันไม่ดีขึ้นเลย