หลังจากที่ทำงานที่แรกได้ประมาณ1เดือนก็ตัดสิ้นใจได้ว่าต้องออกเดี๋ยวนั มันคือต้องเดี๋ยวนี้จริงๆไม่ไหวแล้วชีวิตนี้ไม่เคยเคลียดจนร้องไห้กะบงานมาก่อนเลยเคลียดจนถึงขนาดว่าถ้าต้องอยู่อีกสักวันยอมตายดีกว่าไม่แวบเข้ามาเราเลยไปลาออกนะตอนนั้นด้วยเหตุผลว่า
1.เราไม่สามารถทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าต้องการในระยะเวลา1เดือนเรามันใจว่าเราพัฒนาความสามารถตรงนั้นอย่างแน่นอนแต่ว่ามันไม่พอกับความหวังที่หัวหน้าคาดไว้
2.ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานอาจจะด้วยช่วงอายุหรือเพศทำให้มีการสนทนากันน้องมากๆๆๆจนว่าเมื่อมีคนถามเราแล้วเราจะตอบต้องกอนนำ้หรือกระแอมเพื่อให้เสียงออกมาปกติ
3.หน้าที่ความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้นโดยใช่เหตุ ก่อนหน้านี้งานที่ต้องทำในตำแหน่งนี้นับว่ามีมากพอสมควรและเรายอมรับว่ามันยะงมีจุดผิดพลาดอยู่และเราอยากจะทำให้ดีก่อนแต่อยู่ๆก็ต้องมาทำงานในส่วนของหัวหน้า
มันยากเกินไปสำหรับเรานะตอนนั้น
4.สภาพจิตใจ ทั้งชีวิตไม่เคยร้องไห้ติดกันเกิน2วันเลยแต่นี้เราทั้งซึมทั้งร้องเป็นเวลากว่า2อาทิตย์
ด้วยเหตุนี้, เราจึงรีบหาออกและขี่รถกับบ้านเลยซึ่งบ้านเราอยู่ห่างจากที่ทำงายประมาณ85กิโลเมตรมันไกลมาแต่ถ้าไม่ไปจังหวะนั้นเราก็ไม่รุ้จะทำไงแล้วเป็นครั้งแรกจริงๆที่ขี่รถไกลขนาดนั้น
ไม่รู้ว่าใครผ่านอะไรมาบ้างอาขขะเจอมาหนักว่าเราแค่ของเราแค่นี้ก็เกินพอแล้วไม่แน่ใจว่าเพราะที่บ้านค่อนข้างใจดีหรือว่าที่ทำงานกดดันเกินไป
ปล.ภายในหนึ่งเดือนที่ทำงานมีคนลาออกตัดหน้าเราไปแล้ว5คนล้วนเป็นพนักงานใหม่ทั้งหมดอายุก็คละเคล้ากันไป
ชีวิตเด็กจบใหม่ep2
1.เราไม่สามารถทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าต้องการในระยะเวลา1เดือนเรามันใจว่าเราพัฒนาความสามารถตรงนั้นอย่างแน่นอนแต่ว่ามันไม่พอกับความหวังที่หัวหน้าคาดไว้
2.ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานอาจจะด้วยช่วงอายุหรือเพศทำให้มีการสนทนากันน้องมากๆๆๆจนว่าเมื่อมีคนถามเราแล้วเราจะตอบต้องกอนนำ้หรือกระแอมเพื่อให้เสียงออกมาปกติ
3.หน้าที่ความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้นโดยใช่เหตุ ก่อนหน้านี้งานที่ต้องทำในตำแหน่งนี้นับว่ามีมากพอสมควรและเรายอมรับว่ามันยะงมีจุดผิดพลาดอยู่และเราอยากจะทำให้ดีก่อนแต่อยู่ๆก็ต้องมาทำงานในส่วนของหัวหน้า
มันยากเกินไปสำหรับเรานะตอนนั้น
4.สภาพจิตใจ ทั้งชีวิตไม่เคยร้องไห้ติดกันเกิน2วันเลยแต่นี้เราทั้งซึมทั้งร้องเป็นเวลากว่า2อาทิตย์
ด้วยเหตุนี้, เราจึงรีบหาออกและขี่รถกับบ้านเลยซึ่งบ้านเราอยู่ห่างจากที่ทำงายประมาณ85กิโลเมตรมันไกลมาแต่ถ้าไม่ไปจังหวะนั้นเราก็ไม่รุ้จะทำไงแล้วเป็นครั้งแรกจริงๆที่ขี่รถไกลขนาดนั้น
ไม่รู้ว่าใครผ่านอะไรมาบ้างอาขขะเจอมาหนักว่าเราแค่ของเราแค่นี้ก็เกินพอแล้วไม่แน่ใจว่าเพราะที่บ้านค่อนข้างใจดีหรือว่าที่ทำงานกดดันเกินไป
ปล.ภายในหนึ่งเดือนที่ทำงานมีคนลาออกตัดหน้าเราไปแล้ว5คนล้วนเป็นพนักงานใหม่ทั้งหมดอายุก็คละเคล้ากันไป