“พี่ครับ พี่คุยเรื่องอะไรครับ” จอร์นดึงเสื้อพี่ซาร่าในขณะที่พวกเธอกำลังเดินส่งไซแนป 
ตอนนี้เด็กน้อยและไซแนปสนิทกันอย่างรวดเร็ว

 
“เราแหนะช่างถามจริง ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พวกพี่คุยเรื่องทั่วไปอย่างภาพที่แสดงเมื่อวานแต่ยังไม่มีใครซื้อทีวี”
 
“ว้า” จอร์นบ่นอย่างเสียดาย
 
ทั้งสามคนและไซแนปถึงหน้าประตูรั้ว ซิสแนปเปอร์บางตัวในฟาร์มส่งเสียงเห่าเจ้าไซแนป ผู้เฒ่าเห็นคนที่ประตูจึงออกมาต้อนรับและเชิญทั้งหมดนั่งเก้าอี้โดนัท
 
“เรื่องที่แม่เฒ่าเล่าเป็นเรื่องจริง ฮือๆๆๆๆ ฉันเสียใจ ฉันเป็นคนหนึ่งที่ทำให้เพื่อนตาย ฮิอๆๆๆ”
 
ซาร่าสงสัยในคำพูดของผู้เฒ่าอับดุลล่า เธอและเพื่อนต่างอยากรู้ข้อมูลมากกว่านี้
“ฉันเล่าให้ฟังเรื่องหุบเหวแห่งความทรงจำไม่ได้ ฉันทำให้เพื่อนตายแล้วจะพาเธอตายอีกไม่ได้ ฮือๆๆๆๆ”
 
ทั้งซาร่าและมิสซูพยายามตะล่อมถามผู้เฒ่า แต่ท่านไม่เปิดเผยข้อมูลใดๆ ทั้งสิ้น จนกระทั่งคนทั้งสองต้องถอยกลับหากอยู่ต่อฟ้ายิ่งมืด อาจสร้างความลำบากให้จอร์นเดินส่งพวกตนอีกครั้ง
 
ทั้งคู่จึงขอลาท่านผู้เฒ่าด้วยความเสียดาย ที่ไม่สามารถหาที่ตั้งหุบเหวแห่งความทรงจำได้ ตัวจอร์นได้แต่นั่งฟังเหตุการณ์ทั้งหมด ทั้งสามคนเดินกลับออกมาเพื่อเข้าเขตคนมีสี เพียงใกล้ถึงหมู่บ้านคนป่า หลานชายผู้เฒ่าฟาร์มเดินมาพอดี
 
“ถ้าฉันรู้พวกเธอจะมาหาปู่ ฉันจะได้ไปด้วย” อับดุลเฮดทำท่าไม่พอใจแต่รู้สึกดีใจที่ได้เจอมิสซู
 
“ฉันไม่อยากกวนเวลาซ้อมบอลของพวกผู้ชาย เหลือเวลาซ้อมแค่อาทิตย์เดียว” มิสซูตอบกลับอับดุลเฮด
 
ซาร่านึกได้ว่าอับดุลเฮดอยู่กับผู้เฒ่าน่าจะรับรู้ข้อมูลอะไรสักอย่างเกี่ยวกับหุบเหวที่กล่าวไว้
 
“ฉันไม่เคยรู้อะไรเรื่องพวกนี้หรอก ปู่ไม่เคยเล่าเรื่องให้ฉันฟังแม้แต่ครั้งเดียว” 
 
“ฉันอยากรู้มากแต่ไม่อยากให้ผู้เฒ่ารู้เรื่องนี้” 

 
 
“ไม่เห็นยาก ห้องทำงานของปู่ต้องมีข้อมูลเรื่องนี้ ฉันไม่ค่อยอยากเข้าไปในนั้น ห้องมีแต่เอกสารที่ฝุ่นเกาะวางเต็มห้อง”
 
“นายหยิบแผนที่มาให้พวกเราหน่อยได้ไหม” ซาร่าพยายามปิดบังข้อมูลเรื่องภาพความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ในหุบเหว
 
“แผ่นที่ที่อื่นน่าจะมีหุบเหวที่เธอพูดถึงนะ ไม่เห็นต้องขโมยแผนที่ของปู่”
 
“ไม่เหมือนกันนะ นายลองคิดสิหุบเหวมีกี่แห่ง แผ่นที่ของปู่ของนายต้องทำเครื่องหมายอะไรสักอย่างในแผ่นที่” 
 
“ซาร่าเธอจะไปหุบเหวที่ว่าทำไม” หลานปู่ชักสงสัย
 
“เออ...คือฉันพยายามหาแรงบันดาลใจใหม่สำหรับการสร้างภาพ เคยได้ยินว่าที่นั้นสวยมาก”
 
“อ๋อได้สิ เรื่องแค่นี้เอง” หลานปู่แห่งฟาร์มตกรับคำหัวหน้าชมรมห้องสมุด
 
หลังจากนั้นผ่านได้ประมาณเกือบชั่วโมง อับดุลเฮดถือแผ่นที่มาหาซาร่าและมิสซู ส่วนจอร์นเด็กน้อยไม่ยอมกลับบ้าน ตนอยากอยู่ต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น
 
อับดุลเฮดถือแผ่นที่แล้วกางออกมาให้พวกเธอทั้งสองคนดู
 
“ฉันพยายามหาแผนที่ที่พวกเธอบอก น่าจะเป็นแผนที่นี้นะ ดูสิปู่ทำเครื่องหมายกากบาทและมีรอยปากกาเหมือนจดอะไรสักอย่าง”
 
ถึงแม้รอยปากกาจางลงไปกับเวลา แต่พวกเธอทั้งสองลองตรวจดูโดยไม่แน่ใจใช่หุบเหวที่ว่าหรือไม่ จนจอร์นพูดบ้าง
“หุบเหวนี้อยู่หลังภูเขาครับ”
 
“เธออ่านแผ่นที่ออกเหรอ” มิสซูสงสัย
 
“ครับ เป็นเขตห่วงห้าม ถ้าเดินไปต้องใช้เวลาสองอาทิตย์ฮับ ผมไม่เคยไปหรอกแต่เห็นผู้ใหญ่คุยกัน”
 
“สองอาทิตย์” พวกเธอหยุดคิด
 
“เราคงไปไม่ทันนะมิสซู”
 
“พี่ไปไม่ได้หรอก พี่ต้องข้ามภูเขาที่ต่อกับหุบเหว พี่เดินจากหุบเหวลงด้านล่างไม่ได้ครับ”
 
“ซาร่า...เธอไม่แปลกบ้างเหรอ คนอื่นไปแล้วไม่ได้กลับมา” มิสซูแนะนำ
 
“ไม่ได้กลับมา...เธอพูดเรื่องอะไร” อับดุลเฮดสงสัย
 
“เปล่าไม่มีอะไร” รีบตัดบท “ขอบใจนายมาก เดี๋ยวฉันส่งจอร์นและกลับบ้านกัน”
 
ทั้งคู่กล่าวลา แต่หลังจากหันหลังให้อับดุลเฮด “มิสซูเธอฟังฉันนะ เราจะไปด้วยบอลลูน ไม่ถึงวันก็ถึง”
 
“ซาร่าเธอต้องฟังฉันด้วย เธอคิดว่าไม่แปลกเหรอที่คนอื่นเข้าไปแล้วไม่ได้กลับมา”
 
“แต่วิธีของฉันปลอดภัย สมมุติถ้าเราไปด้วยบอลลูนแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัย ฉันจะกลับเข้าเมืองทันที แค่แวะแป๊บเดียว”
 
“ลองถามท่านแม่เฒ่าก่อนดีไหม” มิสซูแนะนำ
 
“ถ้าบอกท่านรับรองพวกเราโดนควบคุมตัว” 
 
“มันเสี่ยงโดยที่เราไม่รู้เรื่องอะไรในนั้นนะ” มิสซูกลัวรอบตัวเปล่งสีเทาเหลืองม่วง
 
“ไม่เสี่ยงเชื่อฉัน เราแค่แวะเดี่ยวเดียว ฉันสัญญา”
 
มิสซูกำลังคิดถึงความเป็นไปได้ “งั้นเล่าแผนเอให้ฉันฟังหน่อย” 
 
“ได้...ฉันจะลอยบอลลูนเข้าเขตแดนตามแผนที่ และจะบังคับบอลลูนให้ลอยต่ำลงเพื่อสำรวจพื้นที่ หากไม่พบบ้านของเดอร์เตอร์หรืออะไรที่ไม่น่าสนใจ เราจะลอยกลับบ้านทันที”
 
“อืมมมมม” มิสซูคิดว่าแผนของซาร่าเข้าท่า “เธอมีแผนบีไหม”
 
“มี...ฉันจะเตรียมอุปกรณ์ในกรณีเดินป่าให้พร้อมเกินความจำเป็น จะไม่ขาดแคลนในการอยู่ป่าแน่นอน”
 
“ฉันไม่แน่ใจเรื่องนี้จะดีไหม แต่เอาเถอะฉันจะไปกับเธอ”
 
“ผมไปด้วยครับพี่” จอร์นยกมือกระโดดกลางวงสนทนา เพื่อเรียกร้องความสนใจ
 
“ได้จ๊ะ แต่จะไปรอบที่สองหลังจากพี่สำรวจป่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว” ซาร่าหลอกเด็ก
 
“ว้า...” จอร์นร้องแต่ทำตาเจ้าเล่ห์ใส่
 
“ซาร่าเธอคิดว่าพวกเรากำลังล้ำเส้นไหม” มิสซูรู้สึกกังวล
 
“ไม่หรอก...เธอต้องคิดถึงภาพรวม ถ้าขายภาพได้ พวกเราทั้งหมดจะไม่ถูกทิ้งนะ”
 
เธอไม่เห็นความผิดปกติบนตัวซาร่า นั้นทำให้ความเชื่อมั่นในตัวเพื่อนดูมากขึ้น “ตกลงตามแผนเธอ” 
 
“วันนี้วันจันทร์ ในวันพุธพวกเราจะออกเดินประมาณตีห้าที่สนามกีฬา จะได้ไม่มีใครสังเกตเห็น”
 
“ได้ ฉันบอกพ่อแม่ได้ไหม”
 
“ไม่ได้นะมิสซู ใครจะรับฟังเรื่องผู้หญิงสองคนเข้าป่าตามลำพังได้ละ”
 
“อืมมมม” มิสซูครุ่นคิดอีกครั้ง “ฉันตกลงตามนั้น”
 
เมื่อบทสรุปการเดินทางเข้าป่าเสร็จสิ้น ทั้งคู่จึงส่งจอร์นที่หมู่บ้านและพยายามกำชับจอร์นห้ามบอกใครในเรื่องนี้ ซึ่งจอร์นยิ้มอย่างมีเลศนัย ตอบตกลงรับปากอย่างดี