เราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า?

ตอนนี้เรามัธยมต้นซึ่งก็เป็นช่วงเบญจาเพจ(ความเชื่อจองเรานะ)ตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเลย ไม่อยากไปรร. ไม่อยากเจอเพื่อน อยากอยู่บ้านรึไปไหนที่ไม่ใช่รร.ที่ไม่เจอเพื่อนเรา เรารู้เหงา เศร้า ไม่มีค่า อยู่ไปก็ไม่สำคัญ ตั้งแต่เปิดเทอม2เราร้องไห้บ่อยมากๆมากกว่าแต่ก่อนร้องเกือบทุกวันเราก็ไม่แน่ว่าเป็นอาการของคนเป็นโรคซึมเศร้าไหมเราทะเลาะกับแม่บ่อยๆแต่ก็ยังรักกันเราก็มีนอยๆบ้างแต่เรารู้สึกดีกว่าตอนอยู่กับเพื่อนเวลาอยู่กับสิ่งที่เราชอบเรารู้สึกว่ามันสบายเวลาดึกๆเราออกไปข้างนอกเรามองไปบนฟ้าเห็นดาวเรารู้สึกดีนะแต่พอลึกๆในใจมันก็เศร้าๆไปหมดไม่รู้ทไม แล้วก็ที่เราไม่ค่อยอยากเจอเพื่อนเพราะว่าตอนช่วงเทอม1กลุ่มเราเริ่มมีปัญหากับรุ่นพี่ที่โตกว่า1ปีเขาเหมือนพูดแซะๆเพื่อนเรา แล้วผ่านไปไม่กี่วันเรามีพี่ที่รู้จักที่เป็นรุ่นเดียวกับคนที่มาเหมือนพูดแซะเพื่อนเรา เรารู้จักพี่คนนี้มา10กว่าปีก็ตั้งแต่อนุบาลเลย พี่เขาเป็นผญ.เราไว้ใจพี่เขามากๆแล้วเรากับพี่เขาก็เรียนรร.เดียวกันขึ้นรถตู้คันเดียวกันเราเลยเล่าให้พี่เราฟังกับเหตุทั้งหมด แต่เราก็ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับพี่คนนั้นที่มาเหมือนพูดแซะเพราะเราก็ไม่รู้ว่าเขาแซะเพื่อนเรารึเปล่า แล้วผ่านไปเป็นเดือนพี่คนนั้นที่มาพูดแซะ(เราขอแทนว่าa) ก็เข้ามาคุยกับเราว่าเราขายเพื่อนแต่เราไม่ได้ขายเพื่อนเรารักเพื่อนกลุ่มนี้มากๆ และa ก็บอกว่าเราไปพูดใส่ร้ายเขาทำให้เขาดูแย่ดูไม่ดีแต่เราไม่ตั้งใจจะพูดให้ดูไม่ดีและaก็บอกว่าพี่เราเป็นคนบอก ตอนนั้นเราก็แอบช็อกๆอยู่เราไม่เข้าใจว่าพี่เราทำไปเพื่ออะไรอยากให้เราโดนด่าหรออยากให้เราไม่มีเพื่อนหรอผ่านไปไม่กี่วันเราก็คุยกับพี่และเรื่องนี้ก็จบa ก็ไม่ยุ่งกับเราอีกเลย พอมาเทอม2เราเริ่มรู้สึกแปลกๆเป็นเพื่อนกันแค่ตาก็รู้ใจใช่เรารู้ว่าในคุยกันลับหลังเราไม่รู้ว่ามันนิทาเราไหมแต่เรารู้ว่ามันเมินเรากัน ช่วงแรกมันก็ไม่อะไรคิดว่าจบแล้วค่อยหาเพื่อนใหม่และจะไม่ทำอีกแล้วเราไม่เชื่อใจใครอีกแล้วเราต้องอยู่จุดๆนี้ไปอีกปีกว่าจนจะจบเราคิดว่าเราไหวแต่สุดท้ายมันไม่ไหวๆจริงๆมันไม่สนใจเรากันเลยแทบจะรังเกียจกันแล้วเราเริ่มรู้สึกอึดอัดไม่อยากไปรร.เราคิดในใจว่ามันคงสมใจพี่เราแล้วตอนนี้เพื่อนเรามันคงเกลียดเราแล้ว แค่ให้จบเทอมนี้เรายังไม่ไหวเลย เราเริ่มเก็บตัวมากขึ้นเราไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนเลย แต่พอเราได้อยู่บ้านเรารู้สึกมันคือเซฟโซนไม่อึดอัด แต่พอเราต้องไปเรียนเราก็เศร้า จนตอนนี้ความคิดที่เราไม่เคยคิดคือเราอยากหยุดๆทุกวันไม่อยากเจอหน้าเพื่อนเราอยากเรียน home school แทนเรายอมเรียนอยู่บ้านไม่มีเพื่อนดีกว่า พอเรามาคิดเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ขึ้นทั้งหมดนี้ มันคือสิ่งทำให้ไม่อยากไปเรียนจนถึงตอนเรียนอยู่บ้านและยอมไม่มีเพื่อนดีกว่า มันคืออะไรเราเป็นโรคซึมเศร้าหรอ รึโรคเครียด รึเราไม่เคยเจอมิตรภาพที่ดีกันนั้นเรามันขนาดนั้นเลยเหรอ