เรามาเรียนต่างประเทศทั้งคู่ภาษาที่เราเรียนเป็นภาษาจีนแล้วเราเรียนภาษาก่อนเขาเพฉาะนั้นเราเก่งภาษาจีนเขาเพิ่งมาได้ไม่นานแต่เขาพอพูดได้นิดนึงทีนิดนึงจริงๆสวัสดี,กินข้าวยัง,ดี,ไม่ดี,หนาว,ร้อน,บาย,ได้แค่นี้แหละที่รู้แล้วประเด็นคือเราก็พูดอังกฤษไม่เป็น
ตั้งแต่เริ่มแรกเราแทบไม่รู้จักกันเลยแต่อยากหอห้องข้างกันทุกวันต้องออกไปเข้าแถวทุกวันต้องเจอต้องเห็นทุกวันแต่สำหรับเราเห็นครั้งแรกไม่ได้อะไรตอนแรกก็แอบนิทว่าไปอยู่ห้องนั้นได้ไงเพราะห้องนั้นมีคนเคยขโมยของคนในห้องเราของเพื่อนเรามาก่อนพูดแค่นี้แล้วก็ไม่รู้สึกอยากรู้อะไรเรื่องมันนานแล้วเลยปล่อยไปเข้าแถวทุกวันก็ไม่อยากรู้จักอะไรแต่พอนานๆไปแล้วไม่รู้อะไรของเขาอยู่ดีดีก็มายิ่มใส่แทบทุกวันทีเจอกันแต่เราก็งงสักพอก็เริ่มอยากรู้จักเราเลยไปสืบว่าไอจีชื่ออะไรเราได้มาเราเลยแอดไปเราก็คุยกันดีนะแต่เราคิดว่าเราใช่เครื่องแปลที่จะคุยกับเราวันนั้นเพราะตั้งแต่วันที่เราของขนมเขามากินเพราะวันนั้นเราไม่ได้กินข้าวเลยวนเราไม่รู้ว่าเขาเขินหรือเปล่าตอนเขาเอาขนมมาให้แค่รู้สึกว่าเขาเขินเรามากหน้าแดงแต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขินคือเปล่าเรารู้ทีหลังไงว่าเออเขาทำท้าแบบนั้นเราเขินหรอคุยกันได้ก็เริ่มให้ภาษาอังกฤษแต่เราก็คุยได้นิดนึงส่วนมากให้เครื่องแปลมาคุยแล้วเราก็พยายามทักหาด้วยภาษาจีนทุกวันเราแบบอยากคุยกับเขามากๆแต่ช่วงนั้นเรามีสอบเครียดมากๆภาษาจีนคือแบบเฺี้ยมากแม่ยากชิฟหายช่วงนั้นคือบอกฝันดีทุกวันเราแทบไม่คุยกันเลยบอกฝันดียางเดียวบางวันมันก็บอกฝันดีบางวันไม่บอกเลยส่วนมากไม่บอกเราเลยเศร้าอะเราเลยอันใจถามว่าไม่ยากคุยกับฉันก็บอกนะจะไม่ไปรบกวนแล้วเรานอนหลับตื่นเข้ามาเขาตอบมาว่าไม่ใช่ไม่อยากคุยแต่ภาษาฉันไม่เก่งเราต้องตอบว่าไง
เราถามเขาว่าไม่อยากคุยด้วยหรอแล้วเขาตอบมาว่าไม่ใช่ไม่อยากคุยแต่ภาษาฉันไม่เก่งเราควรตอบว่ายังไงค่ะ/ครับ
ตั้งแต่เริ่มแรกเราแทบไม่รู้จักกันเลยแต่อยากหอห้องข้างกันทุกวันต้องออกไปเข้าแถวทุกวันต้องเจอต้องเห็นทุกวันแต่สำหรับเราเห็นครั้งแรกไม่ได้อะไรตอนแรกก็แอบนิทว่าไปอยู่ห้องนั้นได้ไงเพราะห้องนั้นมีคนเคยขโมยของคนในห้องเราของเพื่อนเรามาก่อนพูดแค่นี้แล้วก็ไม่รู้สึกอยากรู้อะไรเรื่องมันนานแล้วเลยปล่อยไปเข้าแถวทุกวันก็ไม่อยากรู้จักอะไรแต่พอนานๆไปแล้วไม่รู้อะไรของเขาอยู่ดีดีก็มายิ่มใส่แทบทุกวันทีเจอกันแต่เราก็งงสักพอก็เริ่มอยากรู้จักเราเลยไปสืบว่าไอจีชื่ออะไรเราได้มาเราเลยแอดไปเราก็คุยกันดีนะแต่เราคิดว่าเราใช่เครื่องแปลที่จะคุยกับเราวันนั้นเพราะตั้งแต่วันที่เราของขนมเขามากินเพราะวันนั้นเราไม่ได้กินข้าวเลยวนเราไม่รู้ว่าเขาเขินหรือเปล่าตอนเขาเอาขนมมาให้แค่รู้สึกว่าเขาเขินเรามากหน้าแดงแต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขินคือเปล่าเรารู้ทีหลังไงว่าเออเขาทำท้าแบบนั้นเราเขินหรอคุยกันได้ก็เริ่มให้ภาษาอังกฤษแต่เราก็คุยได้นิดนึงส่วนมากให้เครื่องแปลมาคุยแล้วเราก็พยายามทักหาด้วยภาษาจีนทุกวันเราแบบอยากคุยกับเขามากๆแต่ช่วงนั้นเรามีสอบเครียดมากๆภาษาจีนคือแบบเฺี้ยมากแม่ยากชิฟหายช่วงนั้นคือบอกฝันดีทุกวันเราแทบไม่คุยกันเลยบอกฝันดียางเดียวบางวันมันก็บอกฝันดีบางวันไม่บอกเลยส่วนมากไม่บอกเราเลยเศร้าอะเราเลยอันใจถามว่าไม่ยากคุยกับฉันก็บอกนะจะไม่ไปรบกวนแล้วเรานอนหลับตื่นเข้ามาเขาตอบมาว่าไม่ใช่ไม่อยากคุยแต่ภาษาฉันไม่เก่งเราต้องตอบว่าไง