ระหว่างทางเดินกลับสถานี
กาเร็ตเดินไปคุยไป
"อนาคตของเราดูจะห่างไกลกันนะ
ตำรวจโสฬสกับทหารสิริคิมาจาโร"
ซาอีไม่ได้พูดอะไร
เขาแค่เข้ามาโอบไหล่ของกาเร็ตอีกครั้ง
กาเร็ตจึงทัก "นายกำลังคิดอะไรอยู่"
"คิดถึงนายไง"
"ได้ไง ก็ฉันอยู่กับนายตรงนี้ นายจะมาคิดถึงฉันได้ไง"
"ตั้งแต่ฉันรู้จักนายก็คิดถึงแต่นายตลอดเลย มันหยุดไม่ได้"
"แต่ฉันหยุดได้นะ"
"หยุดอะไร"
"หยุดทุกอย่างไว้ที่นายไง"
พอทั้งสองกลับมาถึงสถานี ปรากฏว่า
เฟอดินานกับเรมอนนอนฟุบไปที่โต๊ะทั้งสองคน
ทั้งสองไม่ได้สวมเสื้อ
"คงเมาหนัก" ซาอีกล่าวขึ้น
ซาอีหิ้วปีกเรมอน ส่วนกาเร็ตหิ้วปีกเฟอดินาน
พวกเขาพาเพื่อนที่เมาหนักไปนอนบนห้อง
โดยพาไปที่ห้องของเฟอดินานบนสถานี
"ให้นอนห้องเดียวกันนี่แหละง่ายดี" กาเร็ตพูดขึ้น
"แล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ"
"ไปอาบน้ำกันดีกว่า ดีไหม"
"ดี ฉันจะได้ถูหลังให้นายด้วย"
ทั้งคู่จึงแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน ซึ่งห้องน้ำบนสถานีมีฝักบัวอยู่คู่กัน ใกล้ๆกัน
ตอนนี้ทั้งคู่ยืนแก้ผ้าอาบน้ำตรงฝักบัวของตัวเอง
กาเร็ตกล่าวก่อน "นายหันหลังมาดิ เดี๋ยวฉันถูหลังให้"
ซาอีหันหลังให้เขา กาเร็ตตกใจ
"หลังนายนี่มันคือสามเหลี่ยมคว่ำชัดๆ เท่สุดๆ"
กาเร็ตค่อยๆถูหลังให้ซาอี หลังจากนั้นก็เอาสบู่มาฟอกให้
ซาอีหันหน้ามาบอกว่า "ถึงตานายแล้วนะ"
ซาอีถูหลังให้กาเร็ต "โห ตัวนายไม่หนานะ แต่กล้ามแน่น"
แล้วเขาก็เอาสบู่มาฟอกให้ แล้วบอกว่า "นายหันมาหน่อยดิ"
พอกาเร็ตหันหน้ามา ซาอีก็เข้าไปกอดกาเร็ตจนแน่น "คิดถึงนายจัง"
เรมอนนอนหงายอยู่ เฟอดินานหันไปนอนกอดเขา
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก หลังจากจากกันมานาน
ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก
จนเรมอนถูกจับไปเป็นมนุษย์ทดลองจนกลายเป็นแวมไพร์
เฟอดินานก็กลายมาเป็นตำรวจเพื่อที่จะตามหาเขา
เฟอดินานกล่าวขึ้น "มืงไม่ได้เมาใช่ไหม"
เรมอนพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ "เออ ฟังอยู่"
"ตอนมืงหายตัวไป กูแทบเป็นบ้า คิดถึงแต่มืง"
"กูก็ไม่ต่างกันหรอก"
"มืงเคยคิดถึงกูบ้างไหมวะ"
"คิดถึงตลอดแหละ ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเลย"
"กูฝันว่าอยากจะนอนกอดมืงแบบนี้ตลอดเลย"
"อยากกอดก็กอดสิวะ"
"กูอยากหยุดเวลา ไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้เลย"
"กูก็เหมือนกัน"
"ทำไมนายกอดแน่นจัง หนาวเหรอ" กาเร็ตกล่าวขึ้น
"อยากทำมากกว่ากอด ได้ไหม"
กาเร็ตตอบเขาด้วยการจูบแผ่วเบาไปที่ริมฝีปากของซาอี
ตอนนั้น ปากชนปาก กล้ามชนกล้าม ใจชนใจ
จากการจูบอย่างแผ่วเบา ก็เริ่มร้อนแรงมากขึ้น
จากร้อนแรงกลายเป็นจูบที่รุนแรง ... มาก
เฟอดินานถามเบาๆ "กูทำมากกว่ากอดได้ไหม"
"ได้ดิ" เรมอนตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
เฟอดินานเขยิบตัวขึ้น จนไปจูบปากของเรมอน
เรมอนก็ตอบสนองตามแรงปรารถนา
วิมานมายา โดย ศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 253 (ซาอี กับ กาเร็ต) (เฟอดินาน กับ เรมอน)
กาเร็ตเดินไปคุยไป
"อนาคตของเราดูจะห่างไกลกันนะ
ตำรวจโสฬสกับทหารสิริคิมาจาโร"
ซาอีไม่ได้พูดอะไร
เขาแค่เข้ามาโอบไหล่ของกาเร็ตอีกครั้ง
กาเร็ตจึงทัก "นายกำลังคิดอะไรอยู่"
"คิดถึงนายไง"
"ได้ไง ก็ฉันอยู่กับนายตรงนี้ นายจะมาคิดถึงฉันได้ไง"
"ตั้งแต่ฉันรู้จักนายก็คิดถึงแต่นายตลอดเลย มันหยุดไม่ได้"
"แต่ฉันหยุดได้นะ"
"หยุดอะไร"
"หยุดทุกอย่างไว้ที่นายไง"
พอทั้งสองกลับมาถึงสถานี ปรากฏว่า
เฟอดินานกับเรมอนนอนฟุบไปที่โต๊ะทั้งสองคน
ทั้งสองไม่ได้สวมเสื้อ
"คงเมาหนัก" ซาอีกล่าวขึ้น
ซาอีหิ้วปีกเรมอน ส่วนกาเร็ตหิ้วปีกเฟอดินาน
พวกเขาพาเพื่อนที่เมาหนักไปนอนบนห้อง
โดยพาไปที่ห้องของเฟอดินานบนสถานี
"ให้นอนห้องเดียวกันนี่แหละง่ายดี" กาเร็ตพูดขึ้น
"แล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ"
"ไปอาบน้ำกันดีกว่า ดีไหม"
"ดี ฉันจะได้ถูหลังให้นายด้วย"
ทั้งคู่จึงแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน ซึ่งห้องน้ำบนสถานีมีฝักบัวอยู่คู่กัน ใกล้ๆกัน
ตอนนี้ทั้งคู่ยืนแก้ผ้าอาบน้ำตรงฝักบัวของตัวเอง
กาเร็ตกล่าวก่อน "นายหันหลังมาดิ เดี๋ยวฉันถูหลังให้"
ซาอีหันหลังให้เขา กาเร็ตตกใจ
"หลังนายนี่มันคือสามเหลี่ยมคว่ำชัดๆ เท่สุดๆ"
กาเร็ตค่อยๆถูหลังให้ซาอี หลังจากนั้นก็เอาสบู่มาฟอกให้
ซาอีหันหน้ามาบอกว่า "ถึงตานายแล้วนะ"
ซาอีถูหลังให้กาเร็ต "โห ตัวนายไม่หนานะ แต่กล้ามแน่น"
แล้วเขาก็เอาสบู่มาฟอกให้ แล้วบอกว่า "นายหันมาหน่อยดิ"
พอกาเร็ตหันหน้ามา ซาอีก็เข้าไปกอดกาเร็ตจนแน่น "คิดถึงนายจัง"
เรมอนนอนหงายอยู่ เฟอดินานหันไปนอนกอดเขา
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก หลังจากจากกันมานาน
ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก
จนเรมอนถูกจับไปเป็นมนุษย์ทดลองจนกลายเป็นแวมไพร์
เฟอดินานก็กลายมาเป็นตำรวจเพื่อที่จะตามหาเขา
เฟอดินานกล่าวขึ้น "มืงไม่ได้เมาใช่ไหม"
เรมอนพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ "เออ ฟังอยู่"
"ตอนมืงหายตัวไป กูแทบเป็นบ้า คิดถึงแต่มืง"
"กูก็ไม่ต่างกันหรอก"
"มืงเคยคิดถึงกูบ้างไหมวะ"
"คิดถึงตลอดแหละ ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเลย"
"กูฝันว่าอยากจะนอนกอดมืงแบบนี้ตลอดเลย"
"อยากกอดก็กอดสิวะ"
"กูอยากหยุดเวลา ไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้เลย"
"กูก็เหมือนกัน"
"ทำไมนายกอดแน่นจัง หนาวเหรอ" กาเร็ตกล่าวขึ้น
"อยากทำมากกว่ากอด ได้ไหม"
กาเร็ตตอบเขาด้วยการจูบแผ่วเบาไปที่ริมฝีปากของซาอี
ตอนนั้น ปากชนปาก กล้ามชนกล้าม ใจชนใจ
จากการจูบอย่างแผ่วเบา ก็เริ่มร้อนแรงมากขึ้น
จากร้อนแรงกลายเป็นจูบที่รุนแรง ... มาก
เฟอดินานถามเบาๆ "กูทำมากกว่ากอดได้ไหม"
"ได้ดิ" เรมอนตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
เฟอดินานเขยิบตัวขึ้น จนไปจูบปากของเรมอน
เรมอนก็ตอบสนองตามแรงปรารถนา