พอชายหนุ่มทั้ง 6 คนมานั่งล้อมวงบนพื้นในห้อง
เมสันเริ่มทักก่อนเมื่อเห็นซาอีใกล้ชิดกับกาเร็ต
และเฟอดินานใกล้ชิดกับเรมอน
"อ้าว เฟอดินานกับกาเร็ตไม่ใช่คู่จิ้นกันเหรอวะ"
เฟอดินานตอบว่า "จริงๆเป็นคู่จิ้นนะ แต่ไม่ใช่คู่จริง"
เมสันทำหน้างงๆ เฟอดินานจึงเล่าเรื่องราวต่างๆให้เขาเข้าใจ
"โห รายละเอียดมันเยอะมาก" เมสันเริ่มหายสับสน
เฟอดินานยิ้ม "แล้วคู่ของนายล่ะ เป็นคู่จิ้นหรือคู่จริง"
เมสันหันไปหาวิลเลียม ตอนนั้นวิลเลียมนั่งเขินๆ
แล้วเมสันค่อยหันมามองเพื่อนๆในกลุ่ม
"จิ้นหรือจริงกูไม่รู้หรอก รู้แค่ว่ากูรักมันมาก รักมากที่สุด"
ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข แต่วิลเลียมเขินจนตัวจะลอยอยู่แล้ว
"งั้นต้องฉลองกันหน่อยนะครับ" กาเร็ตพูด พร้อมชวนซาอีไปซื้อกับแกล้ม
พอทั้งคู่ออกไป เมสันจึงหันมาถามเรมอน
"มืงตั้งใจจะช่วยฝ่ายโน้นจริงๆหรือ"
เรมอนนิ่งไปนิดก่อนจะตอบว่า
"ตอนแรก กูคิดอย่างนั้น แต่พอมาเจอเฟอดินานอักครั้ง กูอาจเปลี่ยนใจ"
แล้วในวง 4 คนก็เงียบลงอีกครั้ง จนเมสันพูดขึ้นว่า
"เอาเหล้าในตู้เย็นมาแดกก่อน ไม่ต้องรอกับแกล้มหรอก"
................................................................................
ขณะเดินกันสองคน ซาอีได้เอ่ยขึ้น
"ฉันคิดว่าอาจไม่ได้เจอนายอีก วันนี้เหมือนฝันจริงๆ"
"ฉันจะยื้อจนถึงที่สุด เพื่อให้มีเวลาอยู่กับนายให้นานที่สุด
เราไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่า"
ซาอีปฏิบัติตามที่เขาบอก
กาเร็ตกล่าวว่า "น่าแปลกนะที่ตำรวจโสฬสอย่างฉัน
กลับหลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้น"
"ทำไมนายถึงหลงรักฉันมากขนาดนี้"
"คงเป็นเพราะรูปลักษณ์ของนายมั้ง ถ้ามองนายไกลๆตอนยังไม่รู้จักกัน
นายก็คือทหารสิริคิมาจาโรจอมโหด
แต่พอรู้จักนาย ใกล้ชิดนาย ก็เลยรู้ว่านายเป็นชายหนุ่มที่ดีมาก
ใจดี อบอุ่น มิน่าล่ะ อบิเกลจึงยอมให้นายมาปฏิบัติภารกิจที่สำคัญ"
"ตอนนี้ฉันก็หลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกัน" ซาอีกล่าว
"นึกไม่ถึงว่านายตำรวจที่โสฬสจะมีนายตำรวจอย่างนาย
มองไกลๆ นายคือหนุ่มหล่อที่อบอุ่น แต่พอใกล้ชิด
จึงมองเห็นความเด็ดเดี่ยวและห้าวหาญ นายจึงคิดยื้อฉันไว้ไง"
"นายมองทะลุนะ งั้นเราไปมุมอับตรงนั้นกันดีกว่า ตรงซอกตึกที่ไม่มีใครเห็น"
พอทั้งสองไปถึงตรงนั้น ซาอีก็ถามขึ้น
"มีอะไรจะคุยเหรอ จึงพามาตรงนี้"
แต่กาเร็ตกลับจูบเขา จูบอย่างแผ่วเบา
ซาอีตอบสนองอย่างไม่ขัดขืน
มันเป็นการจูบอย่างดูดดื่ม ปลดปล่อยและลึกซึ้งมากกว่าเมื่อวาน
พอผละออกมา กาเร็ตจึงบ่นว่า
"แล้วจะทำยังไงดี เราสองคนต่างมีภารกิจ
แล้วเราจะทำยังไงกันดี"
ซาอีดึงกาเร็ตเข้าไปกอด "ค่อยๆคิดก็แล้วกัน"
"ฉันบอกได้แต่ว่าฉันจะยื้อจนถึงที่สุด"
................................................................
เมสันเริ่มบ่น "ไอ้สองตัวนั่น ทำไมไปนานจังวะ"
เรมอนยิ้ม "คงหายไปพลอดรักกัน ที่สำนักงานกลางก็เป็นแบบนี้
เล่นเอากูกับไอ้เฟอดินานรอจนหลับไปเลย"
วิลเลียมกล่าวขึ้น "แต่เขาดูน่ารักดีนะครับ ซาอีหล่อล่ำ แต่ดูอบอุ่นมาก
ส่วนกาเร็ตหล่อซึ้ง ดูโรแมนติก แต่ก็ดูเร้าใจ"
เมสันหันไปดุวิลเลียม "อย่าชมคนอื่น ฉันหึงนะ"
เฟอดินานยิ้ม "ที่จริงมาหาพวกนายเนี่ย ห่วงว่าจะเข้ากันได้ไหม
ดูแล้ว คงไม่ต้องห่วงแล้วมั้ง ท่าจะเข้ากันได้อย่างดี ดีมากๆด้วย"
เมสันหันไปมองวิลเลียม เห็นวิลเลียมเขินๆ จึงหอมแก้มซะเลย
"เขินนะครับ" วิลเลียมเอ่ย
"ยิ่งเขินยิ่งน่ารักว่ะ" เมสันจึงหอมแก้มอีกครั้งแล้วครั้งเล่า กะแกล้งให้เข็ด
ทำเอาเฟอดินานกับเรมอนหัวเราะชอบใจกันใหญ่
เฟอดินานบอกเมสันกับวิลเลียมว่า
"ที่มาวันนี้ จริงๆจะชวนไปป่านูเปียด้วยกันเลย
แต่ต้องแวะที่วิลล่าวนาลัยก่อนนะ
เรมอนเขาอยากไปที่นั่น"
วิมานมายา โดย ศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 256 (ซาอี กับ กาเร็ต) (เฟอดินาน กับ เรมอน) (เมสัน กับ วิลเลียม)
เมสันเริ่มทักก่อนเมื่อเห็นซาอีใกล้ชิดกับกาเร็ต
และเฟอดินานใกล้ชิดกับเรมอน
"อ้าว เฟอดินานกับกาเร็ตไม่ใช่คู่จิ้นกันเหรอวะ"
เฟอดินานตอบว่า "จริงๆเป็นคู่จิ้นนะ แต่ไม่ใช่คู่จริง"
เมสันทำหน้างงๆ เฟอดินานจึงเล่าเรื่องราวต่างๆให้เขาเข้าใจ
"โห รายละเอียดมันเยอะมาก" เมสันเริ่มหายสับสน
เฟอดินานยิ้ม "แล้วคู่ของนายล่ะ เป็นคู่จิ้นหรือคู่จริง"
เมสันหันไปหาวิลเลียม ตอนนั้นวิลเลียมนั่งเขินๆ
แล้วเมสันค่อยหันมามองเพื่อนๆในกลุ่ม
"จิ้นหรือจริงกูไม่รู้หรอก รู้แค่ว่ากูรักมันมาก รักมากที่สุด"
ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข แต่วิลเลียมเขินจนตัวจะลอยอยู่แล้ว
"งั้นต้องฉลองกันหน่อยนะครับ" กาเร็ตพูด พร้อมชวนซาอีไปซื้อกับแกล้ม
พอทั้งคู่ออกไป เมสันจึงหันมาถามเรมอน
"มืงตั้งใจจะช่วยฝ่ายโน้นจริงๆหรือ"
เรมอนนิ่งไปนิดก่อนจะตอบว่า
"ตอนแรก กูคิดอย่างนั้น แต่พอมาเจอเฟอดินานอักครั้ง กูอาจเปลี่ยนใจ"
แล้วในวง 4 คนก็เงียบลงอีกครั้ง จนเมสันพูดขึ้นว่า
"เอาเหล้าในตู้เย็นมาแดกก่อน ไม่ต้องรอกับแกล้มหรอก"
................................................................................
ขณะเดินกันสองคน ซาอีได้เอ่ยขึ้น
"ฉันคิดว่าอาจไม่ได้เจอนายอีก วันนี้เหมือนฝันจริงๆ"
"ฉันจะยื้อจนถึงที่สุด เพื่อให้มีเวลาอยู่กับนายให้นานที่สุด
เราไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่า"
ซาอีปฏิบัติตามที่เขาบอก
กาเร็ตกล่าวว่า "น่าแปลกนะที่ตำรวจโสฬสอย่างฉัน
กลับหลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้น"
"ทำไมนายถึงหลงรักฉันมากขนาดนี้"
"คงเป็นเพราะรูปลักษณ์ของนายมั้ง ถ้ามองนายไกลๆตอนยังไม่รู้จักกัน
นายก็คือทหารสิริคิมาจาโรจอมโหด
แต่พอรู้จักนาย ใกล้ชิดนาย ก็เลยรู้ว่านายเป็นชายหนุ่มที่ดีมาก
ใจดี อบอุ่น มิน่าล่ะ อบิเกลจึงยอมให้นายมาปฏิบัติภารกิจที่สำคัญ"
"ตอนนี้ฉันก็หลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกัน" ซาอีกล่าว
"นึกไม่ถึงว่านายตำรวจที่โสฬสจะมีนายตำรวจอย่างนาย
มองไกลๆ นายคือหนุ่มหล่อที่อบอุ่น แต่พอใกล้ชิด
จึงมองเห็นความเด็ดเดี่ยวและห้าวหาญ นายจึงคิดยื้อฉันไว้ไง"
"นายมองทะลุนะ งั้นเราไปมุมอับตรงนั้นกันดีกว่า ตรงซอกตึกที่ไม่มีใครเห็น"
พอทั้งสองไปถึงตรงนั้น ซาอีก็ถามขึ้น
"มีอะไรจะคุยเหรอ จึงพามาตรงนี้"
แต่กาเร็ตกลับจูบเขา จูบอย่างแผ่วเบา
ซาอีตอบสนองอย่างไม่ขัดขืน
มันเป็นการจูบอย่างดูดดื่ม ปลดปล่อยและลึกซึ้งมากกว่าเมื่อวาน
พอผละออกมา กาเร็ตจึงบ่นว่า
"แล้วจะทำยังไงดี เราสองคนต่างมีภารกิจ
แล้วเราจะทำยังไงกันดี"
ซาอีดึงกาเร็ตเข้าไปกอด "ค่อยๆคิดก็แล้วกัน"
"ฉันบอกได้แต่ว่าฉันจะยื้อจนถึงที่สุด"
................................................................
เมสันเริ่มบ่น "ไอ้สองตัวนั่น ทำไมไปนานจังวะ"
เรมอนยิ้ม "คงหายไปพลอดรักกัน ที่สำนักงานกลางก็เป็นแบบนี้
เล่นเอากูกับไอ้เฟอดินานรอจนหลับไปเลย"
วิลเลียมกล่าวขึ้น "แต่เขาดูน่ารักดีนะครับ ซาอีหล่อล่ำ แต่ดูอบอุ่นมาก
ส่วนกาเร็ตหล่อซึ้ง ดูโรแมนติก แต่ก็ดูเร้าใจ"
เมสันหันไปดุวิลเลียม "อย่าชมคนอื่น ฉันหึงนะ"
เฟอดินานยิ้ม "ที่จริงมาหาพวกนายเนี่ย ห่วงว่าจะเข้ากันได้ไหม
ดูแล้ว คงไม่ต้องห่วงแล้วมั้ง ท่าจะเข้ากันได้อย่างดี ดีมากๆด้วย"
เมสันหันไปมองวิลเลียม เห็นวิลเลียมเขินๆ จึงหอมแก้มซะเลย
"เขินนะครับ" วิลเลียมเอ่ย
"ยิ่งเขินยิ่งน่ารักว่ะ" เมสันจึงหอมแก้มอีกครั้งแล้วครั้งเล่า กะแกล้งให้เข็ด
ทำเอาเฟอดินานกับเรมอนหัวเราะชอบใจกันใหญ่
เฟอดินานบอกเมสันกับวิลเลียมว่า
"ที่มาวันนี้ จริงๆจะชวนไปป่านูเปียด้วยกันเลย
แต่ต้องแวะที่วิลล่าวนาลัยก่อนนะ
เรมอนเขาอยากไปที่นั่น"