กล่าวก่อนว่าน้องเราเป็นคนที่เรียนเก่งมากๆได้เรียนพิเศษตั้งเเต่ป.2จนถึงปัจจุบันป.6เป็นเด็กที่ฉลาดมากๆสอบติดมัธยมจุฬาพร สอบวัดความรู้โรงเรียนเเห่งหนึ่งได้ที่2 สอบครอสเวิร์ดระดับนานาชาติได้ที่15จาก50กว่าโรง ทุกๆวันน้องจะไม่มีวันหยุดเลย ไม่ได้เล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ วันหยุดน้องจะไปเรียนพิเศษตลอด
กลับมาที่เราที่ไม่ได้รับโอกาสได้เรียนพิเศษเหมือนน้องเพราะตอนเด็กครอบครัวยังไม่สะดวกเรื่องเงินเเต่ก็ฉลาดระดับนึงเมื่อเทียบกับเพื่อนในห้องเเต่ถ้าให้พูดถึงตัวเองตอนอายุเท่าน้อง บอกได้เลยว่าเทียบไม่ติด
เหตุผลที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพราะด้วยความอัดอั้นตันใจที่เก็ยสะสมมาตลอด ยกตัวอย่างเช่น เวลาซื้อของเเม่ก็จะซื้อให้เฉพาะน้องถ้าเราขอก็ต้องขอจากน้องอีกทีนึงถ้าน้องไม่ให้ก็อดกิน เเต่ส่วนใหญ่น้องจะให้เเต่ก็ให้ไม่ถึงครึ่งตลอด มีอยู่วันนึงเราไม่สบายสิ่งเเรกที่เเม่ตอบกลับมาคืออย่าเอามาติดน้องนะเเต่คำตอบที่เราอยากได้จากเเม่คือถามอาการว่าเราเป็นไงบ้าง ตั้งเเต่น้องไปเเข่งขันวิชาการทุกๆวันเเม่จะพูดเเต่เรื่องน้องชมน้องให้เราฟังทุกวันไม่เคยสนใจเราเลยว่าการเรียนเราเป็นไงบ้าง บางครั้งเราก็อยากพูดเรื่องเรียนให้เเม่ฟังบ้างเเต่เเม่มักจะทำตัวยุ่งตลอดเวลา เเม่ชอบจิ้มโทรศัพท์ถามอะไรก็ต้องถามสองถึงสามรอบเเต่ถ้าเป็นน้องรอบเดียวคือตอบเลย เเม่มักจะพูดเเทงใจเราตลอดเเต่ท่านคงไม่คิดว่าเราก็เเอบเอามาคิดอยู่เสมอเพราะเราเป็นคนที่ยิ้มเเย้มตลอด บางครั้งเราก็น้อยใจพูดกับเเม่ไปว่าเเม่รักลูกไม่เท่ากัน เเม่ก็จะบอกว่าอย่ามาทำนิสัยเเบบนี้หลังจากนั้นเลยได้เเต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้มาเเอบร้องไห้อยู่เงียบๆจัดการความรู้สึกของตัวเองเเต่พอนับวันความเจ็บนี้มันก็สะสมไปเรื่อยๆ เราคิดว่าพอเรายิ่งโตความรู้สึกนี้จะยิ่งจางหาย เเต่สำหรับเรามันกลับหันมาก
เเม่รักลูกเท่ากันจริงมั้ย
กลับมาที่เราที่ไม่ได้รับโอกาสได้เรียนพิเศษเหมือนน้องเพราะตอนเด็กครอบครัวยังไม่สะดวกเรื่องเงินเเต่ก็ฉลาดระดับนึงเมื่อเทียบกับเพื่อนในห้องเเต่ถ้าให้พูดถึงตัวเองตอนอายุเท่าน้อง บอกได้เลยว่าเทียบไม่ติด
เหตุผลที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพราะด้วยความอัดอั้นตันใจที่เก็ยสะสมมาตลอด ยกตัวอย่างเช่น เวลาซื้อของเเม่ก็จะซื้อให้เฉพาะน้องถ้าเราขอก็ต้องขอจากน้องอีกทีนึงถ้าน้องไม่ให้ก็อดกิน เเต่ส่วนใหญ่น้องจะให้เเต่ก็ให้ไม่ถึงครึ่งตลอด มีอยู่วันนึงเราไม่สบายสิ่งเเรกที่เเม่ตอบกลับมาคืออย่าเอามาติดน้องนะเเต่คำตอบที่เราอยากได้จากเเม่คือถามอาการว่าเราเป็นไงบ้าง ตั้งเเต่น้องไปเเข่งขันวิชาการทุกๆวันเเม่จะพูดเเต่เรื่องน้องชมน้องให้เราฟังทุกวันไม่เคยสนใจเราเลยว่าการเรียนเราเป็นไงบ้าง บางครั้งเราก็อยากพูดเรื่องเรียนให้เเม่ฟังบ้างเเต่เเม่มักจะทำตัวยุ่งตลอดเวลา เเม่ชอบจิ้มโทรศัพท์ถามอะไรก็ต้องถามสองถึงสามรอบเเต่ถ้าเป็นน้องรอบเดียวคือตอบเลย เเม่มักจะพูดเเทงใจเราตลอดเเต่ท่านคงไม่คิดว่าเราก็เเอบเอามาคิดอยู่เสมอเพราะเราเป็นคนที่ยิ้มเเย้มตลอด บางครั้งเราก็น้อยใจพูดกับเเม่ไปว่าเเม่รักลูกไม่เท่ากัน เเม่ก็จะบอกว่าอย่ามาทำนิสัยเเบบนี้หลังจากนั้นเลยได้เเต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้มาเเอบร้องไห้อยู่เงียบๆจัดการความรู้สึกของตัวเองเเต่พอนับวันความเจ็บนี้มันก็สะสมไปเรื่อยๆ เราคิดว่าพอเรายิ่งโตความรู้สึกนี้จะยิ่งจางหาย เเต่สำหรับเรามันกลับหันมาก