น้อยใจเเม่

คือเราเสียใจมากเหมือนเเบบเคยคิดว่าเราเป็นลูกเค้าจริงหรือป่าวเเต่ถ้าไม่ติดที่หน้าตาเเบบเค้าเราก็นึกว่าไม่ใช่ลูกเค้าจริงๆคือจุดเริ่มต้นที่เรามาน้อยใจเเม่คือรู้สึกเหมือนเเม่รักน้องมากกว่าคือบางคนอาจจะคิดว่าอาจจะไม่เป็นเเบบนั้นหรอกเเม่เค้ารักเท่ากันทุกครอบครัวเเหละเเต่ต่างกับเเม่เรานะใบ้เค้ารักเราเว้ยเเต่เเบบรักที่ไม่ได้เเบบว่าเรารู้สึกอบอุานเลยหลายคนที่อ่านอาจจะคิดว่าอาจจะเเสดงความรักไม่เก่งหรือป่าวป่าวเลยกับน้องเค้ารักมากเครมาเริ่มจุดที่รู้สึกเเม่เปรี่ยนไปดีกว่าเล่าเลยมาเยอะเเล้วคืออย่างงี้เเม่เราเเต่ก่อนเเม่เรากับเราสนิทกันมากเเม่จะกอดเราบางที่เวลานอนเเม่ก็จะกอดเราเเล้วมีเรื่องอะไรเเม่ก็จะมาคอยบอกกับเราคือหยอกกันเล่นบ่อยๆอะกับน้องก็เป็นนะเเต่เราจะอาจจะสนิทมากกว่านิดนึงเเล้วคือพอเริ่มเมื่อปี่ที่เเล้วตอนนั้นเราปิดเทอมใหญ่พอดีเเล้วคือเหมือนน้องเราก็เเบบมาเปรี่ยนชมรมอยู่มาเตะบอลเเทนเพราะเเต่ก่อนน้องเราเล่นกีฬาอื่นพอน้องเรามาเตะบอลนานๆก็เริ่มไปเเข่งเเล้วก็เลยมีเพื่อนเตะบอลมากหลังจากนั้นน้องก็เอาเพื่อนมานอนบ้านครั่งเเรกตอนเเรกเราก็ไม่ได้อะไรหรอกเเต่นานๆไปเริ่มมาทุกๆวันเเต่เดม่ก็ไม่ได้อะไรเพราะเเม่เป็นคนขี้เกรงใจมากเเต่พอเเม่ได้อยู่กลับพวกมันไปสักพักก็เริ่มรักพวกมันมากจนเเม่เคยบอกกับเราว่าเเม่เหมืนกลายเป็นเด็กอายุ14เลยตอนเเรกเราก็รู้สึกเเปลกเเบบว่าอิจฉาน้องที่เเบบทำไมเเม่สนิทเเต่กับเพื่อนน้องพอผ่านไปหลายเดื่อนเเม่มาระบายกับเราพวกเพื่อนตะวันมาขอตังเเล้วเอาไปไม่คืนเราก็เเบบเริ่มไม่ชอบพวกมันเเล้วเเล้วไปๆมาๆเเม่ก็กลับไปอยู่กับพวกมันอีกเเล้วหลังจากนั่นเหมือนเเม่ติดทั้งน้องทั้งเพื่อนน้องเรากลายเป็นหมาหัวเน่าสำหรับเเม่เลยนับวันนับวันเรากับเเม่ก็ทะเลาะกันืกวันจนชินกันไปเเล้วเราจะชอบบอกกับเเม่ว่าเเม่ทำไมเเม่ไม่สนใจหนูบางเเล้วพูดเเบบนี้ทุกวันจนเเม่คงชินเเม่ก็เลยชอบประชดใส่เราตลอดว่าเเม่รักน้องมากกว่าจนเราน้อยใยเเล้วอีกอย่างตอนนี้เเม่กลายเป็นคนที่เครียดกับเรื่องเด็กเตะบอลตลอดพูดวัยรุ่นมากขึ้นเเล้วเเบบติดโทรศัพมากจนเรากลายเป็นอะไรสำหรับเเม่ก็ไม่รู้ จริงๆมีอีกเยอะเเต่เอามาเราเเค่นี้ให้พอระบายค่ะ