น้องหรือขโมย

คือของในห้องเราชอบหาย หายแบบหายอะค่ะ บางทีลิปหาย บางทีเสื้อหาย บางทีกางเกงหาย แล้วของที่หายส่วนใหญ่จะเป็นของของที่แพงสำหรับเรามากๆ เราไม่เข้าใจว่าของมันหายไปไหนทั้งๆที่ก็อยู่ในห้องนอนเรา จนวันหนึ่งตอนช่วงเช้าเรากินข้าวก่อนจะไป โรงเรียนเห็นน้องใส่เสื้อกันหนาวตัวโปรดเรา ราคาประมาณ450บาท เราก็คิดว่าน้องมีเสื้อแบบเดียวกับเราด้วยหรอซื้อมาตอนไหนทำไมไม่รู้เลย แล้วทำไมเสื้อตัวนั้นเก่าเหมือนของเราเลย เราเลยถามน้องว่า เสื้อซื้อมาจากไหน น้องบอกว่าพึ่งซื้อเอง ราคา100กว่าบาท เราเลยถามต่อว่าทำไมพึ่งซื้อแต่เก่าจัง น้องเราก็เงียบไม่ตอบแต่เดินหนี เราก็โอเคไม่ได้ถามอะไรต่อ จนวันต่อมาก็ยังเห็นน้องใส่เลยขอน้องดูเสื้อ เพราะเสื้อกันหนาวตัวโปรดเรา เราปักชื่อไว้ข้างในเสื้อเป็นอันเล็กๆ ซึ่งเสื้อกันหนาวของน้องเราดันมีชื่อเราอยู่  เราเลยให้น้องดูแล้วบอกว่าไหนบอกพึ่งซื้อทำไมมีชื่อพี่ น้องก็บอกอ๋อขอโทษหยิบมาขอใช้หน่อย แต่ถ้าไม่พอใจจะเอาคืนก็ได้นะ ตอนนั้นโกรธ แบบของก็ของเราแต่ยังเอาไปใช้ละยังมาพูดงี้ ถึงให้คืนก็ไม่อยากได้แล้ว เพราะเราเป็นคนที่ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ก็ทะเลาะกันจนยายมาห้ามละบอกปล่อยไปเถอะน้องแค่ ป.6เองยังไม่รู้เรื่องจะอะไรหนักหนาแค่เสื้อตัวเดียว ก็โอเคปล่อย จนผ่านมาไม่กี่เดือน กางเกงที่เราซื้อมาใหม่250บาทหาย ใส่ไปแค่3-4ครั้ง เราจำได้ว่าเอากางเกงตัวนั้นไปสักละน้องโดนสีชมพูตกใส่เลยกลายเป็นกางเกงขอบสีดำขอบชมพูอ่อน เหมือนเดิมค่ะ มีชื่อปักไว้ ก็หายหาไม่เจอจนมาเห็นน้องใส่กางเกงตัวนั้นเราก็ถามว่าซื้อมาจากไหนน้องก็พูดเหมือนเดิมซื้อมาเอง เราก็เลยบอกน้องว่าซื้อมาเองจริงหรอแล้วทำไมตรงขอบกางเกงมีชื่อพี่ปักอยู่ น้องก็เงียบ ละก็เดินไปฟ้องยายว่าเราไปว่าเราเขาเรื่องกางเกง เราก็เลยบอกยายว่ามันของเป็นกางเกงหนูนะชื่อก็ปักอยู่ยายดูสิ ยายเห็นนะ แต่ก็บอกน้องมันเด็กอย่าไปอะไรกับมันมาก เราโมโหน้องแบบมากๆเลยนะ (เวลาซักเสื้อผ้าเราซักเองไม่ซักร่วมกับใครนะคะ ตากก็ตากแยกกัน) เราไม่อยากเกลียดน้องนะแต่น้องยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งไม่ชอบอะ ไม่เข้าใจว่าจะมาใช้ของคนอื่นได้ยังไง ต่อให้เป็นคนในครอบครัวก็ไม่ควรใช้ของร่วมกันหรือป่าว ยิ่งเรื่องเครื่องสำอางนี้ยิ่งหมดคำจะพูดเลยอะ ของเราเราเก็บดีมากๆ เครื่องสำอางเราจะเก็บไว้ในกระเป๋าเล็กๆที่มันพกพาสะดวก วันนั้นมีธุระต้องไปกับน้อง เราเลยบอกให้น้องนั่งรอเราตรงนี้นะเดี๋ยวพี่มา(เราไปซื้อกระดาษมาทำงานนะคะไปแปปเดียว)พอเดินกลับมาเห็นน้องลื้อกระเป๋าเราก็ตกใจยืนดูอยู่สัก น้องก็หยิบเครื่องสำอางเรามาใช้ทั้งหมดโดยที่ไม่ขอ พอเห็นเราก็เดินเข้าไปถาทว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ จะใช้ของใครก็ควรขอนะไม่ใช่มาทำแบบ น้องก็เงียบแต่ก็ยังใช้เครื่องสำอางเราอยู่ เราถามว่าฟังบ้างปะพูดอยู่นะ น้องก็บอกว่าฟังแต่แปปนึ่งได้ปะไม่เห็นหรอว่าทำอะไร หลังจากนั้นเราก็เงียบละก็กลับบ้าน เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็พูดว่าปล่อยมันไปเด็กอย่างนี้สักวันเจอคนไม่ยอมขึ้นมาแล้วจะรู้สึก คือจะแก้ปัญหาแบบนี้ยังไง คือเราพยายามสอนแล้วนะ แต่เหมือนมันเกินเยียวยาแล้วอะ ทั้งเรื่องมารยาทและอื่นๆคือน้องแย่มากสอนยังไงก็ไม่ฟัง ใครมีวิธีจัดการบ้างที่จะไม่ให้น้องมาเอาของเราไป(ที่บ้านประตูล็อคประตูไม่ได้นะคะพ่อไม่ให้ล็อคยกเว้นประตูหน้าบ้าน) และ วิธีสอนน้องให้เป็นที่น่ารักๆมีมารยาท