รู้สึกเหมือนโดนบีบให้ออกจากบ้าน

สวัสดีครับทุกคน รู้สึกเหมือนโดนบีบให้ออกจากบ้านขอเท้าความก่อนนะครับ บ้านผมเปิดธุรกิจส่วนตัวมีพ่อแม่เป็นผู้ดูแล หลังจากพี่เรียนจบเขาก็กลับมาบริหารต่อ แต่พ่อแม่ก็ยังดูแลเหมือนเดิม ก่อนหน้าที่เราจะเรียนจบเรามีความรู้สึกว่าจบไปต้องหางานทำนอกบ้าน ไม่อยากกลับไปทำงานที่บ้านรู้สึกว่าไม่โต จนเราไก้ทำงานหลายๆอย่าง หลายๆงาน วันนึงพ่อแม่บอกกับเราว่าจะขยายกิจการให้เรากลับมาช่วยดู ตอนนั้นเราก็คิดหนักเพราะในใจก็อยากจะสอบราชการ เราอยากมีงานที่มั่นคงเพราะคิกว่าเงินเดือนคงพอเลี้ยงชีวิตเราไปจนวันตายได้เพราะเราตัวคนเดียว จนกระทั้งเรากลับมาอยู่บ้านแต่กิจการที่กำลังขยายยังไม่เสร็จ เรามาเรียนรู้งาน จัดการระบบให้เป็นออนไลน์ ทำทุกๆอย่างไว้เสร็จหมดแล้ว แค่รอกิจการให่เปิด ในช่วงก่อสร้างเราไม่มีสิทธิ์ที่จะออกความคิดเห็นอะไรสักอย่าง พ่อจะชอบคุยกับพี่แค่2คน เราก็คิดในทางที่ดีเราคงไม่มีความรู้เรื่องแปลนบ้านงานก่อสร้างก็ดำเนินต่อไป มีอยู่วันนึงเราไปที่หน้างาน ช่างเขามาถามพ่อห้องนอนห้องน้ำจะเอายังไงแบบไหน เรามีแบบไว้ในใจแต่พ่อก็เลือกที่จะคุยกับพี่ไม่ถามอะไรเราเลย ไม่เคยถามสักคำ เรารู้สึกน้อยใจไหนบอกให้เราแต่ทำไมไม่ถามเลยว่าชอบไม่ชอบยังไง จนมาถึงวันนี้ทำให้รู้สึกเหมือนพ่อแม่ไม่ได้รักเราเลย เขาพูดว่า กลับไปสอบราชการเถอะ ไหนบอกว่าอยากเป็นราชการไง เราตกใจและเสียใจแต่ก็ไม่แสดงออก แค่พูดไปว่ากำลังดูอยู่อะไรเปิดสอบก็จะสมัคร หลังจากนั้นพ่อกับพี่ก็คุยกันเรื่องธุรกิจใหม่กันต่อ ส่วนแม่เราเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดตามใจพ่อ ที่เราเล่ามาทั้งหมดอาจจะไม่ค่อยเข้ากับชื่อกระทู้คือเรากำลังเสียใจ ตอนนี้เราเหมือนคนตกงาน ไม่มีที่ไปยอมลาออกจากงานเพื่อมาเรียนรู้งานที่บ้าน จากนี้ควรทำยังไงต่อดีครับ กลับไปหางานทำหรือทนอยู่ที่บ้านต่อไป เราทำตัวไม่ถูกเลย  เพื่อนๆมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับช่วยบอกผมหน่อย😭