ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเรามีเพื่อนคนหนึ่งรู้จักกัน2ปีกว่าแล้วค่ะ เพื่อนคนนี้เป็นคนเงียบๆค่ะเวลาอยู่กับเรา แต่อยู่กับเพื่อนคนอื่นเค้าดูยิ้มบ่อยหัวเราะบ่อยกว่า เรารู้สึกว่าเวลาอยู่ด้วยกันแล้วอึดอัดมากค่ะ มันเงียบมากบางทีเราก็ชวนคุยบ้างเค้าก็ชวนคุยบ้าง แต่น้อยมากค่ะ เราพยายามชวนคุยบางทีเค้าก็ตัดบทหรือไม่อันนี้เราไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าวแต่บางทีเค้าก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็เมินค่ะเราพูดยํ้า2-3รอบเค้าก็ไม่ตอบแล้วเค้าก็ไม่ได้ใส่หูฟังด้วยค่ะ บรรยากาศรอบๆก็ไม่เสียงดังขนาดจะไม่ได้ยินเราคิดว่านะคะ แต่เราก็พยายามมองในมุมของเค้าว่าอาจจะจดจ่ออยู่กับอะไรอยู่แต่มันบ่อยมากๆหลายครั้งมาก เราว่าเราพูดเสียงดังอยู่นะคะ คิดว่าคนข้างหลังก็ได้ยินด้วย เวลาเค้าชวนคุยเราก็พยายามยื้อถามนู้นนี่เพราะมันน้อยมากที่เค้าจะเป็นคนเปิดบทสนทนากับเรายกเว้นเรื่องงานค่ะ
บางทีเวลาหยอกล้อเล่นกับเพื่อนเค้าจะชอบล้อเราเป็นคนแรกเลยค่ะ และเวลามีเรื่องอะไรที่ต้องมีสักคนเป็นตัวแทนเค้าจะเสนอชื่อเราค่ะ เช่นจะฝากให้ไปซื้อของ หาใครพาไปเข้าห้องน้ำ ยืมของ เรื่องงาน เรื่องที่ต้องเสียสละใครสักคนออก เค้าจะชอบบอกชื่อเราออกไปเลยค่ะ เวลาต้องการอะไร เค้าจะมาถามเราเป็นคนแรกค่ะ ยืมของก็จะยืมเราคนแรก ทั้งๆที่ของตัวเองก็มีแต่ใช้ของเราแถมบางทีเอาไปไว้กับตัวเองเลย พอเราขอยืมบ้างเค้าไม่อนุญาตเลยค่ เราไม่ท้วงเพราะเราอยากให้เค้ารู้ตัวเอง เค้าก็คืนค่ะ แต่บางทีถ้าเราไม่ท้วงเค้าจะไม่คืนเลย พอเราขอยืมบ้างเค้าไม่อนุญาตเลยค่ะ เวลายืมของเราเค้าชอบทำให้พังค่ะ เราเคยให้สายชาร์จเค้ายืม ล่าสุดที่เอาให้เค้ามันสะอาดขาวไม่มีรอยขาดเลยค่ะ แต่พอเค้าคืนเรา มันสกปรกมีรอยเต็มแถมสายก็ขาด เราก็บอกเค้าไปแล้วว่าของเราไม่ได้พังแบบนี้ แต่เค้าก็บอกว่าอันนี้แหละของเรา มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เราเศร้ามากตอนนั้นแต่ก็ยอมรับมา คือเราก็ดูแลรักษาของมาอย่างดีแต่เค้าทำมันพังไม่ขอโทษด้วย เราจำไม่ผิดหรอกค่ะเราใช้อยู่ทุกวัน มันไม่ได้เป็นแบบนี้เราอาจจะดูเป็นคนหวงของ ก็อาจจะเป็นแบบนั้นค่ะแต่เวลาใครขอยืมเราก็ให้เพราะเห็นว่าเค้าไม่มีจำเป็นต้องใช้ แต่ของสำคัญจะหวงมันไม่แปลกใช่มั้ยคะ แล้วก็มีหลายครั้งมากที่ทำให้เราทะเลาะกัน เรื่องงานและเรื่องผู้คนค่ะ เวลามีงานบางทีเราจะทะเลาะกัน เพราะความเห็นไม่ตรงกันค่ะ ตอนนั้นเรางงเลยไปถามคุณครูแล้วเอาไปอธิบายให้เค้าฟังด้วย แต่เค้าก็ยังปฏิเสธแล้วก็ทำตามความคิดตัวเองทั้งที่มันเป็นงานกลุ่ม แต่เราก็ยอมค่ะเพราะเราอธิบายไปเค้าก็ไม่ฟัง ถ้ายังเถียงกันงานจะไม่เสร็จ บางงานเราได้ทำหน้าที่ร่างภาพ ซื้อของมาตกแต่ง
เหลาสีเหลาดินสอ พองานเสร็จเค้าบอกเราไม่ได้ช่วยงานเลย ร่างภาพเสร็จวาดทับแล้วลบรอยที่ร่างออกก็ไม่มีรอยที่เราช่วยทำงานเลยค่ะ ของตกแต่งก็ไม่ได้ช่วยติดแค่ออกเงิน เหลาสีเหลาดินสอก็แค่เหลาไม่ได้ระบายสีไม่ได้มีส่วนช่วยในใบงาน ตอนนั้นคือเราอึ้งไปสักพักเลยค่ะมันดูไม่ใช่การพูดหยอกล้อเลย ตั้งแต่นั้นเราก็เริ่มรู้สึกเหมือนเค้าพยายามพูดว่าเราไม่ได้ช่วยอะไรเลย หลายรอบมาก แล้วล่าสุดนี้เราก็มาทะเลาะกันเรื่องเพื่อนคนหนึ่งในห้องค่ะ เพื่อนคนนั้นเป็นคนโดดเรียนบ่อยแทบไม่เข้าเรียนเลย แถมสูบบุหรี่อีกด้วย ตอนนั้นเหลือแค่กลุ่มเราที่คนไม่ครบแล้วเพื่อนคนนั้นต้องมาอยู่กลุ่มเรา เค้าบอกว่าจะรับคนนี้เข้ามาในกลุ่มทำไม แล้วก็บอกเหตุผลนู้นนี่นั่น เราก็เข้าใจ แล้วเราก็อธิบายเค้าไปว่าเพื่อนคนนี้ถึงเค้าจะดูเป็นเด็กไม่ดีแต่เรื่องการเรียนเค้าเรียนเก่งจริงๆถึงได้เข้าห้องกิฟมาได้ ได้อันดับสอบเข้าห้องกิฟสูงกว่าเราด้วย เรารู้จักเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ก็จะขึ้นม.ปลายแล้ว เขาเป็นคนที่ถ้าได้รับมอบหมายงานก็จะทำตลอด แต่ถ้าไม่มอบงานให้เค้าก็ไม่ได้ทำ
เวลาเขาเห็นเพื่อนในกลุ่มทำงานก็จะถามตลอดว่าให้ช่วยทำอันไหน พอเพื่อนเราให้ระบายสีเขาก็ตั้งใจระบายให้สวยแต่มันเป็นแค่ภาพเล็กเลยดูช่วยน้อยสุดๆ พวกเราก็เลยแบ่งหน้าที่กันว่าจะเขียนอันไหนซึ่งอันนี้เพื่อนเขาได้รับมอบงานให้เยอะพอมีส่วนช่วยเลยเพื่อนเขาก็ตอบตกลงจะทำ (แต่ยังไม่ลงมือทำเพราะรอคิวให้อีกคนที่เขียนทำเสร็จก่อน) แต่เพื่อนเราก็มายกเลิกแล้วเปลี่ยนทำแบบใหม่ โดยไม่ได้บอกเพื่อนคนนั้นจนทำอันใหม่เสร็จ
แล้วเพื่อนเราก็บอกว่าเพื่อนคนนั้นแทบไม่ช่วยเลยเห็นมั้ย? แล้วก็บอกจะลบชื่อเพื่อนคนนั้นออกจากกลุ่ม แต่เราก็ห้ามก่อนเพราะเพื่อนคนนั้นก็มีส่วนช่วยระบายสีเล็กน้อย พอเราห้ามเค้าก็ดูอารมณ์เสียหน่อยๆแต่ก็ยอมเรา
เวลาเราตอบผิดหรือพูดไม่ถูก เค้าจะชอบพูดว่าว๊ายๆทรงแซวๆ แล้วก็พูดว่า ไม่ใช่ มันดูไม่แปลกใช่มั้ย? แต่เค้าใส่อารมณ์ตอนพูดด้วยนี่แหละใส่อารมณ์เหมือนดูหงุดหงิด เวลาเราทำอะไรพลาดหรือทำผิดเค้าก็จะชอบพูดซ้ำเติม แต่ถ้าเราทำถูกก็จะชอบพูดว่า เอ้า ไม่ใช่บลาๆเหรอ , เอ้า มันเพิ่มตรงนี้เหรอ อะไรประมาณนี้ บางทีเราทำการบ้านมาคล้ายของเพื่อนเค้าก็บอกว่าเราก็อป เอาจริงๆเค้าเป็นคนที่แทบไม่ขอโทษเราเลย เว้นแต่ถ้าเค้าทำผิดแล้วใครมองก็รู้ว่าเค้าผิดเค้าถึงจะขอโทษ เวลาเราทำผิดเราก็ขอโทษเค้าตลอด เพราะเรารู้ตัว เราจะไม่เถียงต่อ ยอมแต่โดยดี;-; เค้าบอกว่าเค้าแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ เราก็ว่าจริงแหละ แต่มันแค่บางเวลาอะ เวลาเราโกรธเราจะใจอ่อนเพราะอะไรแบบนี้เลย ตอนนั้นเราไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าจนจะหมดคาบพักเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากนํ้าเปล่า เพราะมัวแต่ทำงาน เค้าก็ให้เราไปหาซื้อไรกิน ตอนนั้นคือแบบซึ้งมาก เค้าก็ยังไม่ได้กินไรเลยเราเลยรีบไปซื้อแล้วกินไปนิดหน่อยให้เค้าได้ไปหาไรกินบ้างแต่เค้าไม่กินเลยจนทำงานเสร็จ แล้ววันนี้เค้าบอกว่าอยากนั่งคนเดียวให้ราไปนั่งกับคนที่ชอบโดดเรียน เราเลยถามไปว่าทำไม เค้าก็บอกว่า ก็เค้าอยากนั่งคนเดียว
แต่เราก็ปฏิเสธ หลังจากนั้นเราก็อารมณ์เสียไปพักใหญ่เลยเพราะคำพูดเค้ามันสื่อได้หลายแง่ เค้าอาจจะอยากนั่งคนเดียวจริงๆ อีกมุมเหมือนไล่เราไปนั่งที่อื่น แต่ดูเหมือนเค้าจะรู้ส่าเราอารมณ์ไม่ดีแหละตอนพักเลยมาบอกเราว่าตอนเช้าที่ไล่ให้ไปนั่งกับคนอื่นเหมือนผีตัวไหนมาสิงเค้าก็ไม่รู้ มันดูเหมือนเค้าอยากขอโทษแบบอ้อมๆหลังจากนั้นเราก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง แต่ก็ต้องกลับมาโกรธอีกช่วงก่อนจะแยกกัน เพราะเค้าพูดว่า ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็ก เราก็ตอบไปว่า ออ เฉยๆ คือมันดูเหมือนเค้าถามใช่มั้ย แต่เสียงเค้าดูอารมณ์ไม่ดีสุดๆแถมหน้าเข้มเหมือนจะไม่ชอบ จนเราแยกกันก็ยังไม่มีใครชวนคุยขึ้นมาเลย เราอาจจะดูนิสัยเหมือนเด็กแต่เราก็ทำงานตลอด ไปไหนอะไรก็จะไปให้ถึงก่อนเวลา หรือเวลาเรียนงี้เราก็ตั้งใจฟังครูพูดมากๆเพราะถ้าเราไม่ฟังคือเราจะไม่เข้าใจเลยว่าครูสอนอะไรแล้วเราจะทำงานไม่ได้ แต่เราก็ดูบ๊องแหละ ชอบทำตัวแปลกๆ เล่นมุกงี้ที่เราทำไปก็อยากให้เค้าอารมณ์ดีแหละ เค้าชอบทำหน้าบึ้งตลอดเวลา อยากให้เค้ายิ้มเวลาอยู่กับเราบ้าง แล้วการที่เราทำตัวแปลกๆมันปกติสำหรับเรามาก มันรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเอง
คนที่อ่านจบมานี้ขอบคุณที่สละเวลามากค่ะ ยาวมากใช่มั้ยคะ มันดูเหมือนเรานินทาเพื่อนลับหลัง มันดูเป็นแบบนั้นจริงๆแหละ แต่เราก็พยายามคิดแง่ดีไว้ มองในมุมเค้าเยอะๆแล้ว แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย จนตอนนี้มีความคิดอยากจะย้ายรร.ด้วย เราไม่ใช่คนโกรธใครง่ายๆเลย พยายามไม่อคติแล้ว แต่มันหลายครั้งและเป็นเค้าตลอด ใครคิดยังไงบอกได้นะคะ *ยังไม่แก้คำผิด*
เพื่อนแบบนี้เค้ารู้สึกยังไงกับเรา?
บางทีเวลาหยอกล้อเล่นกับเพื่อนเค้าจะชอบล้อเราเป็นคนแรกเลยค่ะ และเวลามีเรื่องอะไรที่ต้องมีสักคนเป็นตัวแทนเค้าจะเสนอชื่อเราค่ะ เช่นจะฝากให้ไปซื้อของ หาใครพาไปเข้าห้องน้ำ ยืมของ เรื่องงาน เรื่องที่ต้องเสียสละใครสักคนออก เค้าจะชอบบอกชื่อเราออกไปเลยค่ะ เวลาต้องการอะไร เค้าจะมาถามเราเป็นคนแรกค่ะ ยืมของก็จะยืมเราคนแรก ทั้งๆที่ของตัวเองก็มีแต่ใช้ของเราแถมบางทีเอาไปไว้กับตัวเองเลย พอเราขอยืมบ้างเค้าไม่อนุญาตเลยค่ เราไม่ท้วงเพราะเราอยากให้เค้ารู้ตัวเอง เค้าก็คืนค่ะ แต่บางทีถ้าเราไม่ท้วงเค้าจะไม่คืนเลย พอเราขอยืมบ้างเค้าไม่อนุญาตเลยค่ะ เวลายืมของเราเค้าชอบทำให้พังค่ะ เราเคยให้สายชาร์จเค้ายืม ล่าสุดที่เอาให้เค้ามันสะอาดขาวไม่มีรอยขาดเลยค่ะ แต่พอเค้าคืนเรา มันสกปรกมีรอยเต็มแถมสายก็ขาด เราก็บอกเค้าไปแล้วว่าของเราไม่ได้พังแบบนี้ แต่เค้าก็บอกว่าอันนี้แหละของเรา มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เราเศร้ามากตอนนั้นแต่ก็ยอมรับมา คือเราก็ดูแลรักษาของมาอย่างดีแต่เค้าทำมันพังไม่ขอโทษด้วย เราจำไม่ผิดหรอกค่ะเราใช้อยู่ทุกวัน มันไม่ได้เป็นแบบนี้เราอาจจะดูเป็นคนหวงของ ก็อาจจะเป็นแบบนั้นค่ะแต่เวลาใครขอยืมเราก็ให้เพราะเห็นว่าเค้าไม่มีจำเป็นต้องใช้ แต่ของสำคัญจะหวงมันไม่แปลกใช่มั้ยคะ แล้วก็มีหลายครั้งมากที่ทำให้เราทะเลาะกัน เรื่องงานและเรื่องผู้คนค่ะ เวลามีงานบางทีเราจะทะเลาะกัน เพราะความเห็นไม่ตรงกันค่ะ ตอนนั้นเรางงเลยไปถามคุณครูแล้วเอาไปอธิบายให้เค้าฟังด้วย แต่เค้าก็ยังปฏิเสธแล้วก็ทำตามความคิดตัวเองทั้งที่มันเป็นงานกลุ่ม แต่เราก็ยอมค่ะเพราะเราอธิบายไปเค้าก็ไม่ฟัง ถ้ายังเถียงกันงานจะไม่เสร็จ บางงานเราได้ทำหน้าที่ร่างภาพ ซื้อของมาตกแต่ง
เหลาสีเหลาดินสอ พองานเสร็จเค้าบอกเราไม่ได้ช่วยงานเลย ร่างภาพเสร็จวาดทับแล้วลบรอยที่ร่างออกก็ไม่มีรอยที่เราช่วยทำงานเลยค่ะ ของตกแต่งก็ไม่ได้ช่วยติดแค่ออกเงิน เหลาสีเหลาดินสอก็แค่เหลาไม่ได้ระบายสีไม่ได้มีส่วนช่วยในใบงาน ตอนนั้นคือเราอึ้งไปสักพักเลยค่ะมันดูไม่ใช่การพูดหยอกล้อเลย ตั้งแต่นั้นเราก็เริ่มรู้สึกเหมือนเค้าพยายามพูดว่าเราไม่ได้ช่วยอะไรเลย หลายรอบมาก แล้วล่าสุดนี้เราก็มาทะเลาะกันเรื่องเพื่อนคนหนึ่งในห้องค่ะ เพื่อนคนนั้นเป็นคนโดดเรียนบ่อยแทบไม่เข้าเรียนเลย แถมสูบบุหรี่อีกด้วย ตอนนั้นเหลือแค่กลุ่มเราที่คนไม่ครบแล้วเพื่อนคนนั้นต้องมาอยู่กลุ่มเรา เค้าบอกว่าจะรับคนนี้เข้ามาในกลุ่มทำไม แล้วก็บอกเหตุผลนู้นนี่นั่น เราก็เข้าใจ แล้วเราก็อธิบายเค้าไปว่าเพื่อนคนนี้ถึงเค้าจะดูเป็นเด็กไม่ดีแต่เรื่องการเรียนเค้าเรียนเก่งจริงๆถึงได้เข้าห้องกิฟมาได้ ได้อันดับสอบเข้าห้องกิฟสูงกว่าเราด้วย เรารู้จักเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ก็จะขึ้นม.ปลายแล้ว เขาเป็นคนที่ถ้าได้รับมอบหมายงานก็จะทำตลอด แต่ถ้าไม่มอบงานให้เค้าก็ไม่ได้ทำ
เวลาเขาเห็นเพื่อนในกลุ่มทำงานก็จะถามตลอดว่าให้ช่วยทำอันไหน พอเพื่อนเราให้ระบายสีเขาก็ตั้งใจระบายให้สวยแต่มันเป็นแค่ภาพเล็กเลยดูช่วยน้อยสุดๆ พวกเราก็เลยแบ่งหน้าที่กันว่าจะเขียนอันไหนซึ่งอันนี้เพื่อนเขาได้รับมอบงานให้เยอะพอมีส่วนช่วยเลยเพื่อนเขาก็ตอบตกลงจะทำ (แต่ยังไม่ลงมือทำเพราะรอคิวให้อีกคนที่เขียนทำเสร็จก่อน) แต่เพื่อนเราก็มายกเลิกแล้วเปลี่ยนทำแบบใหม่ โดยไม่ได้บอกเพื่อนคนนั้นจนทำอันใหม่เสร็จ
แล้วเพื่อนเราก็บอกว่าเพื่อนคนนั้นแทบไม่ช่วยเลยเห็นมั้ย? แล้วก็บอกจะลบชื่อเพื่อนคนนั้นออกจากกลุ่ม แต่เราก็ห้ามก่อนเพราะเพื่อนคนนั้นก็มีส่วนช่วยระบายสีเล็กน้อย พอเราห้ามเค้าก็ดูอารมณ์เสียหน่อยๆแต่ก็ยอมเรา
เวลาเราตอบผิดหรือพูดไม่ถูก เค้าจะชอบพูดว่าว๊ายๆทรงแซวๆ แล้วก็พูดว่า ไม่ใช่ มันดูไม่แปลกใช่มั้ย? แต่เค้าใส่อารมณ์ตอนพูดด้วยนี่แหละใส่อารมณ์เหมือนดูหงุดหงิด เวลาเราทำอะไรพลาดหรือทำผิดเค้าก็จะชอบพูดซ้ำเติม แต่ถ้าเราทำถูกก็จะชอบพูดว่า เอ้า ไม่ใช่บลาๆเหรอ , เอ้า มันเพิ่มตรงนี้เหรอ อะไรประมาณนี้ บางทีเราทำการบ้านมาคล้ายของเพื่อนเค้าก็บอกว่าเราก็อป เอาจริงๆเค้าเป็นคนที่แทบไม่ขอโทษเราเลย เว้นแต่ถ้าเค้าทำผิดแล้วใครมองก็รู้ว่าเค้าผิดเค้าถึงจะขอโทษ เวลาเราทำผิดเราก็ขอโทษเค้าตลอด เพราะเรารู้ตัว เราจะไม่เถียงต่อ ยอมแต่โดยดี;-; เค้าบอกว่าเค้าแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ เราก็ว่าจริงแหละ แต่มันแค่บางเวลาอะ เวลาเราโกรธเราจะใจอ่อนเพราะอะไรแบบนี้เลย ตอนนั้นเราไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าจนจะหมดคาบพักเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากนํ้าเปล่า เพราะมัวแต่ทำงาน เค้าก็ให้เราไปหาซื้อไรกิน ตอนนั้นคือแบบซึ้งมาก เค้าก็ยังไม่ได้กินไรเลยเราเลยรีบไปซื้อแล้วกินไปนิดหน่อยให้เค้าได้ไปหาไรกินบ้างแต่เค้าไม่กินเลยจนทำงานเสร็จ แล้ววันนี้เค้าบอกว่าอยากนั่งคนเดียวให้ราไปนั่งกับคนที่ชอบโดดเรียน เราเลยถามไปว่าทำไม เค้าก็บอกว่า ก็เค้าอยากนั่งคนเดียว
แต่เราก็ปฏิเสธ หลังจากนั้นเราก็อารมณ์เสียไปพักใหญ่เลยเพราะคำพูดเค้ามันสื่อได้หลายแง่ เค้าอาจจะอยากนั่งคนเดียวจริงๆ อีกมุมเหมือนไล่เราไปนั่งที่อื่น แต่ดูเหมือนเค้าจะรู้ส่าเราอารมณ์ไม่ดีแหละตอนพักเลยมาบอกเราว่าตอนเช้าที่ไล่ให้ไปนั่งกับคนอื่นเหมือนผีตัวไหนมาสิงเค้าก็ไม่รู้ มันดูเหมือนเค้าอยากขอโทษแบบอ้อมๆหลังจากนั้นเราก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง แต่ก็ต้องกลับมาโกรธอีกช่วงก่อนจะแยกกัน เพราะเค้าพูดว่า ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็ก เราก็ตอบไปว่า ออ เฉยๆ คือมันดูเหมือนเค้าถามใช่มั้ย แต่เสียงเค้าดูอารมณ์ไม่ดีสุดๆแถมหน้าเข้มเหมือนจะไม่ชอบ จนเราแยกกันก็ยังไม่มีใครชวนคุยขึ้นมาเลย เราอาจจะดูนิสัยเหมือนเด็กแต่เราก็ทำงานตลอด ไปไหนอะไรก็จะไปให้ถึงก่อนเวลา หรือเวลาเรียนงี้เราก็ตั้งใจฟังครูพูดมากๆเพราะถ้าเราไม่ฟังคือเราจะไม่เข้าใจเลยว่าครูสอนอะไรแล้วเราจะทำงานไม่ได้ แต่เราก็ดูบ๊องแหละ ชอบทำตัวแปลกๆ เล่นมุกงี้ที่เราทำไปก็อยากให้เค้าอารมณ์ดีแหละ เค้าชอบทำหน้าบึ้งตลอดเวลา อยากให้เค้ายิ้มเวลาอยู่กับเราบ้าง แล้วการที่เราทำตัวแปลกๆมันปกติสำหรับเรามาก มันรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเอง
คนที่อ่านจบมานี้ขอบคุณที่สละเวลามากค่ะ ยาวมากใช่มั้ยคะ มันดูเหมือนเรานินทาเพื่อนลับหลัง มันดูเป็นแบบนั้นจริงๆแหละ แต่เราก็พยายามคิดแง่ดีไว้ มองในมุมเค้าเยอะๆแล้ว แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย จนตอนนี้มีความคิดอยากจะย้ายรร.ด้วย เราไม่ใช่คนโกรธใครง่ายๆเลย พยายามไม่อคติแล้ว แต่มันหลายครั้งและเป็นเค้าตลอด ใครคิดยังไงบอกได้นะคะ *ยังไม่แก้คำผิด*