เท่าที่ผมมโนมา หลายๆปี มันมาจากการบีบ คนเลี้ยงหมู ให้เลี้ยงตามมาตรฐาน และ ต้องเป็นไปตามหลักการของเจ้าใหญ่ๆ ครับ
สุดท้าย ส่งผลให้ ชาวบ้านที่เลี้ยงหมูลดลงมากกว่าเมื่อก่อนเยอะ เลย ครับ
มันก็จะมีแค่ไม่กี่เจ้า ที่ยังคุมเขียงหมูอยู่
กลายเป็นว่า เรามีเขียงหมูจากชาวบ้านน้อยลง และ มีการผูกขาดจากกลุ่มนายทุนมากขึ้น
หมูน้อย เพราะเจ้าใหญ่ส่งน้อย ราคาสูง เหมือน รอบ ปีก่อน ที่ล่มกันเละ ทั้งๆที่ หมูต่างจังหวัดก็ยังขายกันปกติ
เพราะ หมู่บ้านมีโรงสี ก็มักจะมีการเลี้ยงหมู ส่งเขียงกันได้ อละได้กินหมูสดๆ ด้วย
พอมากรุงเทพ กว่าหมูจะมาถึงเรา ผ่านมากี่วันแล้วก็ไม่รู้
เห็นชัดมากว่า หมูต่างจังหวัด อร่อยกว่าหมูกรุงเทพเยอะ ครับ

ส่วนตัว ผมมองว่าควรรณรงค์ ให้มีการเลี้ยงหมู ไก่ ปลา กุ้ง ต่างจังหวัด แบบไม่ผูกขาด ของกลุ่มนายทุนนะครับ
เราควรปลูกฝังให้คนหันไปบริโภค จากผู้ผลิตโดยตรง เหมือนเมื่อก่อน
ไม่ว่าจะเป็น หมู เห็ด เป็ด ไก่ ปลา กุ้ง น้ำเต้า ข้าวสาร เราจะลดการผูกขาดราคาจากระบบนายทุนได้เยอะมากครับ
อย่างข้าว ก็เห็นบ่นกันจังว่า ข้าวแพงๆๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีใคร ออกมากระตุ้นให้ซื้อข้าวจากชาวนาโดยตรงกันเลย
เพื่อนๆ ก็มีรถกลับบ้านกันบ่อยๆ ฝากซื้อ ซัก ทีละ กระสอบ ก็ได้
ทำกันเยอะๆ ชาวนาก็จะได้ เงินโดยตรงจากผู้บริโภคไม่ผ่านนายทุน ด้วยครับ

อย่างหมูต่างจังหวัดก็ตัวละไม่กี่พัน แต่เวลาขายก็จะอ้างราคาที่นายทุน กับ เขียง ตั้งไว้ ด้วย
ไหนจะรูปแบบ ที่ต้องใช้หัวอาหาร ที่ต้องซื้อ กลายเป็นว่ามีค่าใช้จ่ายมากขึ้นในการเลี้ยงอีก
รำก็แพง เพราะ ข้าวที่แพงขึ้น