ขณะเขียนตอนที่ 228 อยู่นี้ เวลาในโลกประมาณ 17.53 น.
ผมชอบบรรยากาศในยามสนธยาแบบนี้ครับ
มันทั้งเศร้า เหงา และสงบ และยังทำให้เกิดการตั้งคำถามมากมาย
เลยนึกถึงเพลง road ของวงเกาหลี จีโอดี ที่เข้ากับอารมณ์แบบนี้ได้ดี
บางท่านอาจสงสัยว่าทำไมเริ่มต้นนิยายตอนนี้แบบนี้

ผมอยากบอกว่านิยายทั้งหมดที่เขียนโดยพ่อศักดาและผมนั้น
ไม่ได้มีการวาง plot ใดๆมาก่อน เป็นการเขียนตาม sense ที่รู้สึก
และเป็นการเขียนสดลงในพันทิปในทุกๆตอน
ไม่มีการร่างและการคิดมาก่อน ตอนนั้นเราได้รับรู้สิ่งใด
ก็เขียนลงไปตามที่เราได้รับรู้ มันเป็นการเขียนสดจริงๆ
อารมณ์ก็สดมาก จะนำภาพใดมาลง จะนำเพลงใดมาลง
ก็นำลงแบบสดๆ ตามอารมณ์ความรู้สึกในเวลานั้น

มาว่ากันถึงเรื่องที่เล่าค้างไว้ในตอนที่แล้วก่อนดีกว่าครับ
ที่ผมได้คุยกับราชาแห่งโอลันดา
เรื่องนึงที่ผมคิดว่าน่าสนใจมากๆคือความบาดหมางระหว่าง
ราชาป่านูเปียกับราชาแห่งโคเร็นโด
ต้องเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่ราชาป่านูเปียยังเป็นมนุษย์
ตอนนั้นทรงเป็นเด็กหนุ่มที่สนใจการปฏิบัติธรรมมาก
ทรงเดินทางมาปฏิบัติธรรม ณ ป่านูเปีย

ทรงเป็นที่ไว้วางใจของหลายท่านมากๆ
จนได้ยกให้พระองค์ทรงเป็นราชาป่านูเปีย
เพราะตอนนั้นที่ป่านูเปียขาดผู้บริหาร
ตอนแรกทุกอย่างก็เริ่มเป็นไปด้วยดี
มันเริ่มเป็นปัญหาตั้งแต่มีไอเดียว่าอยากให้
ราชาป่านูเปียผู้นี้เป็นอมตะ

ตอนนั้นมีทั้งฝ่ายสนับสนุนและคัดค้าน
แต่ในที่สุดฝ่ายสนับสนุนก็ชนะ
แต่ก็ดำเนินการต่างๆในทางลับ
โดยมีนาฟก้า มนุษย์ต่างดาวให้ความร่วมมือด้วย
และได้ใช้เทคโนโลยีต่างดาวเข้าช่วย
การเป็นอมตะของผู้ชายที่พวกเขาค้นพบมีแค่ 2 แบบ
คือมนุษย์หมาป่ากับแวมไพร์
พวกเขาต้องเลือกว่าจะให้ราชาป่านูเปียอมตะแบบไหน

ก่อนที่ฝ่ายสนับสนุนจะทำอะไรกับราชาป่านูเปีย
พวกเขาต้องทดลองก่อน พวกเขาลักพาเด็กหนุ่มจำนวนมาก
ครึ่งหนึ่งลองทำให้พวกเขาเป็นมนุษย์หมาป่า
อีกครึ่งหนึ่งลองทำให้พวกเขาเป็นแวมไพร์
จนได้ผลสรุปว่าทำให้ราชาป่านูเปียเป็นแวมไพร์น่าจะดีกว่า

พอทำทุกอย่างสำเร็จ ก็ลบความทรงจำ
ของมนุษย์หมาป่าและแวมไพร์คนอื่นๆทุกคน

ตอนนั้นฝ่ายต่อต้านไม่พอใจมาก
จึงเข้ามาหาเรื่องฝ่ายสนับสนุน
แต่เนื่องจากตอนนั้นฝ่ายสนับสนุน
มีกำลังมากกว่าจึงไล่ฝ่ายต่อต้านลงดิน
ตอนนั้นมีเทพหนุ่มลงไปช่วยปกป้อง
พวกฝ่ายต่อต้านต้องกลายเป็นมนุษย์รูอยู่สักพัก
แต่หลายฝ่ายเห็นใจ จึงช่วยกันสร้างนครใต้พิภพโคเร็นโด
ซึ่งงบประมาณมาจากหลายฝ่ายมาก
และทุกคนต่างยกให้เทพองค์นั้นเป็นราชาแห่งโคเร็นโด
ทุกอย่างจึงสงบลง

แต่ปัญหาปัจจุบันก็คือมนุษย์หมาป่ากับแวมไพร์หนุ่มเหล่านั้น
ต่างหาคู่ไม่ได้ ด้วยความหนุ่ม ทุกคนอยากมีคู่กันแล้ว
พอยังหาไม่ได้ ก็เกิดความเครียด บางคนความจำเริ่มกลับคืน
ก็อาจก่อให้เกิดความแค้นหรือสงครามภายใน
ผมแจ้งกับราชาแห่งโอลันดาว่าจะขอแก้ปัญหาเรื่องนี้เอง

ทางราชาแห่งโอลันดาได้แจ้งเรื่องราวเหล่านี้ไปให้
ราชาแห่งป่านูเปียกับราชาแห่งโคเร็นโดทราบแล้ว
ทั้งหมดโอเคกับแผนการของผม

ผมเองต้องกลับไปปรึกษาเจ้าชายวนาหวาด ฝั่งแวมไพร์ก่อน
ซึ่งพ่อศักดาเคยหารูปประกอบไว้ ผมก็ขอยึดตามนั้นไปก่อนนะครับ

ว่าด้วยเรื่องรูปประกอบ จริงๆพ่อศักดาเป็นเกย์นะครับ
แต่แกมีผมตอนอายุ 20 ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าแม่เป็นใครครับ
ผมคิดว่าพ่อศักดาน่าจะเป็นเกย์ที่เก็บกดสูง
แต่มาระเบิดในกระทู้พันทิปตอนที่มีชื่อว่า "โตแล้วถอดเสื้อได้"
https://pantip.com/topic/36303324
ซึ่งปัจจุบันกระทู้นี้อยู่ในคลังกระทู้โปรดของห้องถนนนักเขียนนะครับ
ท่านใดที่ชื่นชอบผู้ชายถอดเสื้อก็สามารถเข้าไปชมกันได้ครับ

กลับมาที่เจ้าชสยวนาหวาด รูปที่พ่อศักดาหามานี่หล่อมากๆเลยนะครับ
คาดว่าน่าจะเป็นศิลปินท่านหนึ่ง
พอผมแจ้งเรื่องที่ผมจะทำให้แล้ว เจ้าชายวนาหวาดทรงเห็นดีเห็นงามด้วยครับ
อีกคนนึงที่ผมไปคุยด้วยคือเจ้าชายหนึ่ง
ซึ่งทรงเป็นราชันย์หมาป่า
ภาพประกอบที่พ่อศักดาเคยหาไว้ทั้งเท่และหล่อมากๆเลยครับ

เจ้าชายหนึ่งทรงเห็นดีเห็นงามเช่นกัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมต้องจัดการก่อน
ก่อนที่สงครามภายในจะเกิดขึ้น
คือต้องระงับสงครามก่อนครับ
สิ่งที่ดีที่สุดตอนนี้คือการหาคู่ให้กับมนุษย์หมาป่าและแวมไพร์รูปงาม
งานนี้ก็ต้องรับผิดชอบเต็มที่ล่ะครับ