สาวเจ้า(ในกลอน)ไม่กลัวฝนแล้วครับ
๏ คล้ายดังฝน วนเวียน ลืมเปลี่ยนปรับ
เผลอลืมนับ หน่วยฤดู จึ่งพรูพร่ำ
ซัดสาดซะ สะใจ บ้างไหวพรำ
กระซิบคำ เคียงข้าง แก้มคางคอ
๏ ละเลียดเลาะ เซาะหู แพรพู่ผม
ผสานลม ลู่ไล้ ซุกไซร้ศอ
สายน้ำใส ไหลโลม ภิรมย์คลอ
ดั่งอ้อล้อ ลามเลาะ แทรกเซาะใจ
๏ เพราะสาวเจ้า เหงาฟ้า ยืนท้าฝน
คิดถึงคน เคยชิด สนิทใกล้
เปียกฝนชุ่ม ลุ่มลึก รู้สึกใน-
อ้อมกอดใต้ ตะเกียงหม่น คืนฝนปรอย ๛
** เปลวอัคคี **
เนื้อเพลงเปรียบเทียบได้กินใจยิ่งนัก
แต่กลอนผม เธอไม่กลัวฝนแล้วครับ
กลัวแค่วันพรุ่งนี้
‘เขา’ จะยังอยู่เคียงข้างรึเปล่าหนอ?
ในคืนฝนลืมฤดู
.
.
๏ ฝนลืมฤดู ๏