วันที่อากาศแจ่มใสฉันมองไปนอกหน้าตางเสียงนกร้องเสียงคลื่นทะเลที่ซัดกระทบกับฝั่งเสียงของธรรมชาติมันทำให้ฉันรู้สึกสงบในหัวมีแต่ความว่างเปล่า
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ พาย อายุ 19 ปี เป็นเด็กสาวมีชีวิตที่สวยงามเพอร์เฟคไปทุกอย่างทั้งรูปร่างหน้าตาผิวพรรณและฐานะ และมันก็ดีมาตลอด18ปีก่อนที่แม่ฉันเสียไป ต่อจากนั้นไม่ถึงสามเดือนพ่อฉันก็พาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในบ้านเธอชื่อว่ารินอายุของเธอแค่22ปีห่างจากฉันไม่เท่าไหร่แถมมาในฐานะแม่เลี้ยงของฉันอีกด้วย มันทำให้ฉันรับไม่ได้เอามากๆแถมเราทั้งสองคนไม่ลงลอยกันสักเท่าไหร่ ฉันเองก็ยังทำใจไม่ได้ที่พ่อฉันพาผู้หญิงคนใหม่มาแทนที่แม่ของฉันตัวฉันเองก็ขัดใจพ่อไม่ได้ ฉันจึงตัดสิ้นใจย้ายออกมาอยู่คนเดียว ที่บ้านพักต่างอากาศของแม่ฉันเองดีกว่าทนเห็นยัยแม่เลี้ยงนั้นมาใช้ชีวิตเดินลอบยน้าลอยตาแทนที่แม่ของฉัน
กริ่งๆๆๆๆๆ 
เสียงโทรศัพย์ที่อยู่บนเตียงก็ดังขึ้น ฉันเหลือบไปมองปลายสายมันคือป้านุชแม่บ้านของคุณพ่อฉันเอง
"ค่ะป้านุชมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
"คุณณณ!!นะหนูค่ะ" เสียงของป้านุชไม่ค่อยสู้ดีมันทำให้ฉันรู้สึกใจหวิวๆแปลกๆ
"ป้านุชมีอะไรค่ะ"
"คะคุณท่านตกบรรไดเมื่อคืนนี้แต่พาตัวส่งโรงพยาบาลไม่ทันตอนนี้คุณท่านเสียชีวิตแล้วค่ะ"
โทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉันร่วงลงพื้นพร้อมกับที่ใจฉันก็ตกไปที่ตาตุ่มทันทีมือและใจที่ตอนนี้แข่งกันสั่นระรัวมันทำให้ฉันหายใจไม่ออก มันแน่นอยู่ในอกไปหมด ทำอะไรไม่ถูกคิดได้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องรีบไปหาคุณพ่อ
ณ โรงพยาบาลชื่อดังในเมืองแห่งหนึ่ง
ฉันมาถึงโรงพยาบาลแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน ฉันเห็นป้านุชที่ยืนกำมือเดินไปเดินมาแบบทำตัวไม่ถูก และยัยแม่เลี้ยงที่ยืนสะอึกสะอื่นอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งแล้วทำถ้ากระวนกระวาย สีหน้าของผู้ชายคนนั้นก็ไม่สู้ดีนักมองมาที่ฉันเราทั้งคู่สบตากันสักแป๊บเดียวฉันมองไปที่ยัยแม่เลี้ยง และฉันตรงปี่เข้าไปกระชากแขนยัยแม่เลี้ยงตัวดี
"นี่แกทำอะไรพ่อฉันห่ะ แกใช่ไหมที่ทำพ่อฉันอีฆาตกร" ฉันพูดไปน้ำตาก็ไหลไปมือก็กำแขนของยัยแม่เลี้ยงไว้แน่น
"โอ๊ย !! ฉันเจ็บนะปล่อย" ยัยแม่เลี้ยงพูดพลางเอามือพยายามมาแกะมือฉันออกจากแขน ผู้ชายคนนั้นก็เอามือมากำแขนฉันและกระชากมือฉันออกจากยัยแม่เลี้ยง
"และนานเป็นใคร เป็นชู้ยัยนี่สินะ คงว่างแผนกันมาแล้วสินะ ชั่วทั้งคู่"
"นี่คุณพายช่วยระวังคำพูดด้วยนะครับไม่งั้นจะโดนข้อหาหมิ่นประมาทได้" เขาเดินเข้ามาชี้หน้าฉันและฉันก็ปัดมือเขาออกพร้อมกับเดินเอาหน้าเข้าไปใกล้กับเขาจนรู้สึกถึงลมหายใจเข้า ป้านุชเอกก็คอยจับแขนห้ามฉันไว้
"ทำไม โมโหหรอที่ฉันรู้ทันแกสองคนอ่ะ หึ.."
"ไม่ใช่นะคุณพาย เขาคือพี่ชายของฉัน พอดีเขามาเยี่ยมฉัน"
"หรอ ... ฉันบอกไว้เลยนะถึงเธอจะมีทะเบียนสมรสแต่ฉันเป็นลูกอย่าหวังว่าพวกแกจะได้อะไรไปแม้แต่ชิ้นเดียวและไสหัวออกจากบ้านฉันไปซ่ะ"
ยัยรินแม่เลี้ยงของฉันเดินเข้ามาประจันหน้ากับฉันและยิ้มที่มุมปาก
"หรอค่ะ แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ" ยัยรินพูดกระซิบกับฉันแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ มันทำให้ฉันฟิวขาดพุงเข้าไปกระชากหัวยัยรินทันทีป้านุชกับผู้ชายคนนั้นพร้อมพยาบาลอีกคนรีบช่วยกันห้ามและแยกเราสองคนฉันโดนรากออกมาจากตัวยัยริน 
"รินเป็นไรไหม" ผู้ชายคนนั้นทำถ้าทำทางเป็นห่วงยัยรินออกหน้าออกตาจนหน้าหมั่นไส้
"รินไม่เป็นไรค่ะ พี่ไทม์" ยัยรินทำถ้าทำทางจนฉันอยากจะกระโดนทีบให้หน้าทิ่ม ยัยแม่มด
"ถ้าแก่อยากอยู่ก็ได้นะจากนี้เตรียมตัวรับมือไว้ให้ดีแล้วกัน" 
ฉันพูดจบหันไปหาป้านุช
"หนูฝากป่จัดการเรื่องงานศพคุณพ่อด้วยนะค่ะ เพราะถ้าหนูอยู่คงจะได้ตบอีนังนี่ต่อหน้าคนในงานศพแน่เลยค่ะ"
"ค่ะได้ค่ะ" ป้านุชรับคำฉันก็รีบเดินออกไปทันที
ในความเป็นจริงแล้วฉันก็ไม่ได้เข้มแข็งแบบนี้หรอกค่ะฉันเองก็มีมุมอ่อนแอเหมือนผู้หญิงทั่วไปเหมือนกันฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหวังว่าจะโทรแฟนของฉันเองเขาชื่อพี่บอลแต่พยายามโทรไปแต่ก็ไม่รับฉันจึงตัดสินใจมาหาเขาที่คอนโด
ณ คอนโดแห่งหนึ่ง
ดีนะที่พี่ รปภ จำหน้าฉันได้จึงให้เขามาได้ ฉันเดินมาถึงหน้าห้องดีนะฉันมีคีย์การ์ดที่พีบอลให้ฉันเก็บไว้ ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าว่าหวังที่จะเซอร์ไพร์แต่กับต้องหยุดฉะงักเพราภาพที่เห็นตรงหน้ากับมีเสื้อผ้าผู้หญิงผู้ชายกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด มันทำให้ฉันรู้ทันทีว่าสิ่งที่ฉันควรทำคือเดินไปที่ห้องนอน และภาพที่ฉันเห็นคือแฟนฉันกำลังมีอะไรกับเพื่อนคนเดียวของฉัน นี้มันวันอะไรมันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ในหัวมีแต่คำถามเต็มไปหมด ฉันเดินไปในห้องครัวหยิบกะละมังหนึ่งใบเปิดน้ำใสและเดินกับไปในห้องนอน ฉันไม่ลังเลที่จะสาดน้ำใส่สองคนนั้น มันทำให้ทั้งคู่ตกใจแบบเหมือนช็อกไปเลย
"พาย มาได้ไงอ่ะ ไม่เห็นโทรมาบอก" พูดพลางขว้าผ้าขนหนูมานุ่ง
"พายโทรแล้วค่ะ แต่ขอบคุณนะที่ไม่รับ มันทำให้พายรู้ว่าพี่เป็นยังไง" ฉันพูดแล้วยืนกอดอกและเอียงหัวมองไปที่ยัยมายเพื่อนรักของฉัน
"นี่แกเป็นบ้าหรอพายถึงเอาน้ำมาสาดกันแบบนี้" มายพูดพลางยืนขึ้นมือก็กำผ้าห่มแน่น
"ฉันไม่เอาน้ำร้อนก็ดีแค่ไหนแล้ว นี่ฉันเวทนาเธอแล้วนะ สงสารชีวิตนี้คงหาผู้ชายเป็นของตัวเองไม่ได้ ถึงต้องมารักกินขโมยกินของคนอื่นไง"
"ไม่เอาหน่าพาย พี่ก็แค่ขำ มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายนะ" พี่บอลพูดแล้วเอามือทั้งสองข้างมาจับแขนฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงแบบบอกไม่ถูกฉันเลยรีบดึงมือออกมาถ้อยห่างทันที และดูยัยมายก็คงไม่พอใจกับคำพูดของพี่บอลเท่าไหร
"ก็เธอมันทำเป็นกระแดะหวงเนื้อหวงตัวไง ผู้ชายเขาถึงเบื่อ"
"หรอต้องง่ายแบบเธอหรอ ฉันไม่เอาด้วยหรอก แต่ฉันก็เข้าใจนะเธอคงอิจฉาฉันมาตลอดเลยสินะ คนที่ไม่หน้าสนใจแบบเธอคงต้องง่ายสินะถึงจะมีคนเอา"
ฉันพูดและแบะปากใส่ มันทำให้ยัยมายกรี๊ดไม่หยุด
"จากนี้ขอให้โชคดีนะคะพี่บอล ขอให้มีความสุขกับของเน่าๆนะค่ะ พายอ่ะยังมีคนมาต่อคิวจีบอีกเพียบแค่นี้ไม่เสียดายคะ บ่าย"
ฉันพูดแล้วเดินออกมาแต่พี่บอลกับคว้าแขนฉันไว้
"ไม่เอาหน้าพาย พี่รักพายนะ"
"ปล่อยค่ะ" ฉันพูดแล้วกระชากแขนออจากมือพี่บอลแต่ก็ไม่หลุดฉันถึงเลยง้างมือขึ้นจะตบแต่มันทำให้พี่บอลสะดุ้งแล้วเอามือสองมือปิดหน้า
"คิดว่าจะตบหรอคะ พายไม่ทำพี่หรอกค่ะกลัวเจ็บมือ" ฉันพูดแล้วยิ้มแบบเยาะเย้ยแล้วก็เดินออกไปทันที่
สำหรับทุกคนแล้วฉันคงดูเข้มแข็งมากเลยใช่ไหมค่ะ แต่จริงๆแล้วฉันเองก็พังไม่เหลือชิ้นดีเลยค่ะเป็นแบบนั้นอยู่สามเดือน งดการติดต่อ งานศพพ่อก็ไม่ได้ไปทุกคนคงนินทราฉันแบบไม่เหลือชิ้นดี แต่ฉันไม่สนใจหรอกค่ะตอนนี้ฉันแค่ต้องชาตพลังพร้อมที่ออกสมรภูมิรบแค่นั้น เตรียบตัวเล่นสงครามประสาทฉันจะเอาคืนทุกคนที่ทำกับฉันไว้แน่

ติดตามตอนต่อไป