คือแม่ผมเนี่ยเป็นคนที่คิดว่าจริงๆแล้วตัวเองเข้าใจลูกทุกอย่าง แต่มันไม่ใช่เลยครับ ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของผมกับแม่มันแย่มากๆ เรื่องคือตอนนี้ผมเนี่ยขอเขาซิ่ว ( ซิ่วในปีที่ 2 ครับ) ด้วยเหตุผลที่ว่าผมจะเติบโตในคณะนี้ได้ยาก
แล้วก็เรื่องเพื่อนเรื่องอาจารย์ พอผมบอกไปแม่ผมก็ให้ซิ่วนะครับ แต่ทุกๆครั้งที่คุยเรื่องนี้เขาก็จะมีคำที่มันบั่นทอนมาตลอดเลยครับเช่น ผมทำอะไรก็โทษแต่คนอื่น โทษเพื่อนโทษอาจารย์ไม่ได้ดูตัวเอง ไปเรียนก็จะไปเป็นพี่เขาตั้งสองปีไม่อายเหรอ แม่เสียเงินไปเท่าไหร่ๆแล้ว คือคำพวกนี้มันบั่นทอนผมมาก พอผมพูดกับเขาไปตรงๆว่าแบบผมอยากให้เข้าใจกันบ้างทั้งเรื่องคำพูดที่มันบั่นทอนแล้วก็เรื่องอื่นๆ แม่ผมตอบกลับมาว่าก็ให้ทุกอย่างไปแล้วต้องการอะไรจากแม่อีก ถ้าคำพูดมันบั่นทอนก็ไม่ต้องเก็บเอาคำพูดแม่ไปให้มีอิทธิพลต่อผม คือผมพยายามทุกทางแล้วครับเขาก็ไม่เข้าใจ เขาบอกว่าผมเป็นคนเข้าถึงอยากมีอะไรก็ไม่เคยบอก แต่เวลาผมบอกไปผมมักจะได้รับคำพูดที่แย่ๆออกมาเสมอครับ เช่น ผมพูดว่าผมเหนื่อยแม่เขาก็จะชอบพูดว่าแม่หาตังส่งเรียนนี่เหนื่อยกว่าอีก ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่เหนื่อยคนเดียวอะไรแบบนี้ครับ ครั้งนึงเคยทะเลาะกันจนถึงขั้นว่าผมหลุดปากพูดออกมาว่าผมอยู่แบบนี้มันทรมานมากแล้ว อยากที่จะ .... ไปให้จบ แม่ผมก็ไม่ได้มีความสงสารแต่กลับบอกว่าทุกคนเขาก็...กันทั้งนั้นแหละ หรือไม่ก็ถึงผม...แม่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร มีแต่แม่...ลูกถึงได้ประโยชน์ คือคำพูดมัน toxic กับผมมากๆครับ ในบ้านผมรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจผมเลยสักคน ส่วนพ่อผมไม่ค่อยคุยกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เพราะพ่อผมเป็นคนหงุดหงิดง่ายถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูหน่อยก็อารมณ์เสียใส่กันแล้ว และเขาก็เป็นยิ่งกว่าแม่ผมอีกครับ แม่ผมถึงจะโกรธยังไงก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายแต่พ่อผมทำครับ ผมเลยเลี่ยงที่จะปรึกษาพ่อ คือในครอบครัวผมไม่ได้สนิทกับใครสักคนเลยครับ ทุกวันนี้อ่านหนังสือสุขภาพจิตก็แย่ แล้วเวลานึกถึงคำพูดหรือการกระทำที่เขาเคยทำกับเรายังไงผมก็รู้สึกปวดใจแล้วก็เสียใจครับ จริงๆแล้วแม่ก็เป็นคนที่ support ผมในระดับนึง แต่ก็ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะผูกพันหรือสนิทกับแม่เท่าไหร่เลยครับ ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกผมดีครับ
ควรจะจัดการความรู้สึกยังไงดี รู้สึกว่าเข้ากับพ่อแม่ไม่ได้
แล้วก็เรื่องเพื่อนเรื่องอาจารย์ พอผมบอกไปแม่ผมก็ให้ซิ่วนะครับ แต่ทุกๆครั้งที่คุยเรื่องนี้เขาก็จะมีคำที่มันบั่นทอนมาตลอดเลยครับเช่น ผมทำอะไรก็โทษแต่คนอื่น โทษเพื่อนโทษอาจารย์ไม่ได้ดูตัวเอง ไปเรียนก็จะไปเป็นพี่เขาตั้งสองปีไม่อายเหรอ แม่เสียเงินไปเท่าไหร่ๆแล้ว คือคำพวกนี้มันบั่นทอนผมมาก พอผมพูดกับเขาไปตรงๆว่าแบบผมอยากให้เข้าใจกันบ้างทั้งเรื่องคำพูดที่มันบั่นทอนแล้วก็เรื่องอื่นๆ แม่ผมตอบกลับมาว่าก็ให้ทุกอย่างไปแล้วต้องการอะไรจากแม่อีก ถ้าคำพูดมันบั่นทอนก็ไม่ต้องเก็บเอาคำพูดแม่ไปให้มีอิทธิพลต่อผม คือผมพยายามทุกทางแล้วครับเขาก็ไม่เข้าใจ เขาบอกว่าผมเป็นคนเข้าถึงอยากมีอะไรก็ไม่เคยบอก แต่เวลาผมบอกไปผมมักจะได้รับคำพูดที่แย่ๆออกมาเสมอครับ เช่น ผมพูดว่าผมเหนื่อยแม่เขาก็จะชอบพูดว่าแม่หาตังส่งเรียนนี่เหนื่อยกว่าอีก ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่เหนื่อยคนเดียวอะไรแบบนี้ครับ ครั้งนึงเคยทะเลาะกันจนถึงขั้นว่าผมหลุดปากพูดออกมาว่าผมอยู่แบบนี้มันทรมานมากแล้ว อยากที่จะ .... ไปให้จบ แม่ผมก็ไม่ได้มีความสงสารแต่กลับบอกว่าทุกคนเขาก็...กันทั้งนั้นแหละ หรือไม่ก็ถึงผม...แม่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร มีแต่แม่...ลูกถึงได้ประโยชน์ คือคำพูดมัน toxic กับผมมากๆครับ ในบ้านผมรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจผมเลยสักคน ส่วนพ่อผมไม่ค่อยคุยกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เพราะพ่อผมเป็นคนหงุดหงิดง่ายถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูหน่อยก็อารมณ์เสียใส่กันแล้ว และเขาก็เป็นยิ่งกว่าแม่ผมอีกครับ แม่ผมถึงจะโกรธยังไงก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายแต่พ่อผมทำครับ ผมเลยเลี่ยงที่จะปรึกษาพ่อ คือในครอบครัวผมไม่ได้สนิทกับใครสักคนเลยครับ ทุกวันนี้อ่านหนังสือสุขภาพจิตก็แย่ แล้วเวลานึกถึงคำพูดหรือการกระทำที่เขาเคยทำกับเรายังไงผมก็รู้สึกปวดใจแล้วก็เสียใจครับ จริงๆแล้วแม่ก็เป็นคนที่ support ผมในระดับนึง แต่ก็ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะผูกพันหรือสนิทกับแม่เท่าไหร่เลยครับ ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกผมดีครับ