ยาวหน่อยนะคะ ตอนนี้ลูกชายอายุ 19 ปีเต็มค่ะ น้องอยู่กับปู่ย่า และพ่อมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่แยกทางกัน แม่ไปหาและพามาเที่ยว ปีละ 1 ครั้งช่วงเทศกาล ครั้งละ 3-5 วัน มีโทรคุยบ้างแต่ไม่บ่อยเพราะเวลาโทรไปน้องไม่ค่อยคุยถามคำตอบคำไม่ถามก็ไม่พูด แม่มีครอบครัวใหม่มีน้องอีก 2 คนซึ่งพี่และน้องเข้ากันได้ดีทุกครั้งที่เจอกัน ปู่และย่าจะหวงน้องมากไม่ไห้แม่เอาน้องมา ตอนแรกแม่เอามาเลี้ยงเองช่วง 1 ขวบแม่ไห้ยายเลี้ยง แต่พ่อและปู่ย่าเขามาขอไปเพราะเขาไม่มีหลาน และอยู่ไกล้โรงพยาบาล และสิ่งอำนวยความสดวกทุกๆอย่าง รวมถึง รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างได้อย่างดี ส่วนยายอยู่ห่างจากตัวอำเภอมาก การเดินทางไม่สดวก และอีกหลายๆปัจจัย แม่เลยคิดว่าลูกอยู่กับปู่ย่าน่าจะดีกว่าเพราะย่าน้องดีกับแม่มาก รักแท่ดีกับแม่ทุกอย่าง แม่คิดและตัดสินใจไห้น้องอยู่ย่า
ช่วงที่แม่รู้ว่าลูกมีปัญหาคือ ช่วง ม.ปลาย ย่าน้องโทรมาปรึกษาแม่ว่าน้องเก็บตัว ไม่ออกจากห้อง ไม่ไปไหน ไม่ค่อยพูดกับใคร ไห้แม่โทรไปคุยกับน้องหน่อย แม่ก็โทรไป ลูกก็บอกว่าปู่ตี ปู่จะฆ่า ปู่ด่าเอามีด เอาไม้มาทุบประตู ลูกไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว แม่ก็ได้แต่ปลอบว่า ปู่บอกปู่สอนเพราะรัก จบ ม.6 เดี๋ยวแม่ไปรับมาอยู่ด้วย เหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ
บางครั้งน้องก็โทรมาร้องไห้บอกว่าปู่จะฆ่าอีกแล้ว เอาขวานมาพัง มาสับประตูจะพัง เอามีดโยนใส่เกือบโดน เราก็บอกลูกว่าทนอีกนิดไกล้จบแล้ว และพอน้องจบ ม.6 แม่ก็ไปรับน้องมาอยู่ด้วย ซึ่งพ่อ ปู่ ย่า ของน้องก็ไม่ว่าอะไรย่าน้องบอกว่าอยากไห้น้องดูแลตัวเองได้ ไห้แม่เอาไปสอนดู เพราะตอนนี้ไม่มีใครสอนน้องได้แล้ว ปัจจุบันน้องมาอยู่กับแม่ได้ 6 เดือนแล้ว น้องทำงานที่เดียวกับแม่ ไปเรียน ปวส วันอาทิตย์ ตั้งแต่เรียนมาน้องยังไม่รู้จักเพื่อนซักคน อาจารย์ก็ไม่รู้ ดูตามไลน์กลุ่มเขาไห้ทำอะไรก็ทำไป เรียนไปงั้นๆไม่ได้หวังควมรู้ แต่แม่ก็คอยดูในไลน์แล้วถามว่าทำงานส่งไหม แล้วจี้ตามไห้ทำส่ง กลัวน้องไม่จบ ส่วนปัญหาที่ทำงาน หัวหน้างานต้องเรียกแม่ไปคุย 3 รอบแล้ว บอกว่าน้องไม่คุยกับใคร ไม่สนใจเพื่อนร่วมงาน และไห้งานอะไรไปก็ทำแต่สิ่งนั้น ไม่เข้าใจ ก็ไม่ถาม งานจบก็ๅไม่บอกนั่งนิ่งๆเฉยๆ จนกว่าจะมีคนมาถาม
ปัญหาที่น้องเป็นทุกคนในแผนกเดียวกันรับรู้ และพยายามช่วย ช่วยพูดคุย ชวนกินอาหาร ชวนคุยเล่น แต่น้องไม่สนใจเข้าร่วม ทำเฉย ไม่มีอารมณ์ร่วม ในการสนทนา แม่เองก็ชวนคุยบางครั้งน้องก็ตอบ บางครั้งก็ไม่ตอบ แต่แม่ก็พยายามบอกสอนตลอด ว่าเวลามีคนถามเพราะเขาต้องการคำตอบ จะตอบว่าอะไรก็ไม่ผิด การอยู่ร่วมกันต้องมีคุยกันบ้าง
สิ่งไม่ดีที่ผ่านมาก็ไห้ทิ้งมัน ลืมมันไป แต่น้องก็ยังเป็นเหมือนเดิม จนถึงทุกวันนี้
แม่ควรจะเริ่มต้นอย่างไรดี เพื่อดึงน้องออกมาจากโลกส่วนตัว หรือโรคที่น้องเป็นอยู่
ควรจะเริ่มต้นรักษาจากจุดไหนดีลูกชายไม่ชอบพูดคุยกับใคร ถามคำตอบคำบางครั้ง ถามไม่ตอบไม่สนใจใคร มีชีวิตแบบผ่านไปวันๆ
ช่วงที่แม่รู้ว่าลูกมีปัญหาคือ ช่วง ม.ปลาย ย่าน้องโทรมาปรึกษาแม่ว่าน้องเก็บตัว ไม่ออกจากห้อง ไม่ไปไหน ไม่ค่อยพูดกับใคร ไห้แม่โทรไปคุยกับน้องหน่อย แม่ก็โทรไป ลูกก็บอกว่าปู่ตี ปู่จะฆ่า ปู่ด่าเอามีด เอาไม้มาทุบประตู ลูกไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว แม่ก็ได้แต่ปลอบว่า ปู่บอกปู่สอนเพราะรัก จบ ม.6 เดี๋ยวแม่ไปรับมาอยู่ด้วย เหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ
บางครั้งน้องก็โทรมาร้องไห้บอกว่าปู่จะฆ่าอีกแล้ว เอาขวานมาพัง มาสับประตูจะพัง เอามีดโยนใส่เกือบโดน เราก็บอกลูกว่าทนอีกนิดไกล้จบแล้ว และพอน้องจบ ม.6 แม่ก็ไปรับน้องมาอยู่ด้วย ซึ่งพ่อ ปู่ ย่า ของน้องก็ไม่ว่าอะไรย่าน้องบอกว่าอยากไห้น้องดูแลตัวเองได้ ไห้แม่เอาไปสอนดู เพราะตอนนี้ไม่มีใครสอนน้องได้แล้ว ปัจจุบันน้องมาอยู่กับแม่ได้ 6 เดือนแล้ว น้องทำงานที่เดียวกับแม่ ไปเรียน ปวส วันอาทิตย์ ตั้งแต่เรียนมาน้องยังไม่รู้จักเพื่อนซักคน อาจารย์ก็ไม่รู้ ดูตามไลน์กลุ่มเขาไห้ทำอะไรก็ทำไป เรียนไปงั้นๆไม่ได้หวังควมรู้ แต่แม่ก็คอยดูในไลน์แล้วถามว่าทำงานส่งไหม แล้วจี้ตามไห้ทำส่ง กลัวน้องไม่จบ ส่วนปัญหาที่ทำงาน หัวหน้างานต้องเรียกแม่ไปคุย 3 รอบแล้ว บอกว่าน้องไม่คุยกับใคร ไม่สนใจเพื่อนร่วมงาน และไห้งานอะไรไปก็ทำแต่สิ่งนั้น ไม่เข้าใจ ก็ไม่ถาม งานจบก็ๅไม่บอกนั่งนิ่งๆเฉยๆ จนกว่าจะมีคนมาถาม
ปัญหาที่น้องเป็นทุกคนในแผนกเดียวกันรับรู้ และพยายามช่วย ช่วยพูดคุย ชวนกินอาหาร ชวนคุยเล่น แต่น้องไม่สนใจเข้าร่วม ทำเฉย ไม่มีอารมณ์ร่วม ในการสนทนา แม่เองก็ชวนคุยบางครั้งน้องก็ตอบ บางครั้งก็ไม่ตอบ แต่แม่ก็พยายามบอกสอนตลอด ว่าเวลามีคนถามเพราะเขาต้องการคำตอบ จะตอบว่าอะไรก็ไม่ผิด การอยู่ร่วมกันต้องมีคุยกันบ้าง
สิ่งไม่ดีที่ผ่านมาก็ไห้ทิ้งมัน ลืมมันไป แต่น้องก็ยังเป็นเหมือนเดิม จนถึงทุกวันนี้
แม่ควรจะเริ่มต้นอย่างไรดี เพื่อดึงน้องออกมาจากโลกส่วนตัว หรือโรคที่น้องเป็นอยู่