ไม่รู้จะเล่าจากตอนไหน เป็นความรู้สึกที่ยาวนานเหลือเกิน ขอกำลังใจหน่อยค่ะ

สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูเรียนชั้นม.6 แต่ไม่มีผลงานจิตอาสาเลยค่ะ หนูก็ไม่รู้ว่าจะหางานจิตอาสาทำที่ไหนคะ ใครมีแนะแนวไหมคะ หรือกิจกรรมด้านจิตวิทยาก็ได้ค่ะ

อธิบายเชิงจิตวิทยาว่าผู้ชายที่ชอบข่มเหงรังแกเพศแม่ดูตำ่กว่าเพราะการเลี้ยงดูหรือโรคทางจิต

ตั้งเเต่เล็กจนโตตอนนี้21เรียนอยู่ปี3 เเต่รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเป็นภาระ เพราะเเม่เคยบอกว่าเราคลอดยากสุดล้ะเลี้ยงยากสุด ตั้งเเต่เด็กจนโตคำๆนี้ก็ยังได้ยินอยู่ทุกครั้งที่โดนคำนี้ความรู้สึกช้ำๆในวัยเด็กมัน

ถ้าเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า เป็นตัวปัญหาทำไรในสิ่งที่เราหวังดีแต่เค้ากับมองว่าเราสร้างปัญหา บางทีเราก็เหนื่อยที่จะอยู่ต่อจริงๆนะ หรือถ้าสิ้นเราไปทุกๆคมีความสุข

เรารู้สึกว่าเรื่องราว (เล็กๆน้อยๆ) หลายๆเรื่อง เราจำรายละเอียดมันไม่ได้ หรือสิ่งที่เราจำได้ เราก็ไม่มั่นใจว่ามันเป็นความจริงไหม  เราอยากถามว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะ

คุณอาจจะบ่น เหนื่อย.. วันนี้เหนื่อยจัง ชีวิตมันเหนื่อยเหลือเกิน.. คนมากมายอยากให้กำลังใจ จะบอกคุณว่า  สู้ๆ นะ แต่บางคน หรือหลายคน รวมทั้งคุณผู้อ่าน  ไม่อยากได้ยินคำนี้แล้ว   คุณอยากได้ย

เป็นความรู้สึกแบบคิดไปเองค่ะ เวลาคนรอบข้างแสดงอาการเปลี่ยนไป เช่นวันนี้เขาพูดกับเราน้อย จริงๆคือมันไม่มีอะไรเลยค่ะ เราชอบคิดในแง่ลบว่าเขาโกรธ เอาแต่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรค่ะ แ

รู้สึกว่าชีวิตไม่มีค่า แล้วก็หมดpassionในตัวเองแบบจริงๆจังๆ รู้สึกเหมือนว่ามันหมดไฟไม่อยากจะใช้ชีวิตต่อไปข้างหน้าอีกแล้ว ไม่อยากทำงาน ไม่อยากพบเจอใคร เกลียดตัวเองรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ผิดพลาดอยู่ตลอด

จะทำยังไงให้เรามีเป้าหมายคะ เพราะรู้สึกว่าตัวเองไร้เป้าหมายเหลือเกิน ไม่มีกำลังใจทำอะไร เห้อออ 😔