เข้าเรื่องเลยละกัน คือแฟนไม่คอยมีเวลาให้ ส่วนมากเขาจะมีเวลาให้เพื่อนมากกว่า เวลาเพื่อนชวนจะไม่ปฏิเสธ แต่พอถึงที่เราบ้างครั้งก็โดนปฏิเสธ บ้างที่ก็รู้สึกน้อยใจที่กับเพื่อนให้เวลามากกว่า ทั้งๆที่เรากับแฟนอยู่ไกลกัน เจอแค่เดือนละครั้ง เวลาคุยส่วนมากจะคุยแค่ตอนกลางคืน เพราะกลางวันไม่คอยว่างที่จะคุย แต่พอถึงกลางคืนเขายังให้เวลากับเพื่อนอยู่กับเพื่อน ถ้าเขาอยู่กับเพื่อนเราก็เลือกที่จะให้เขาใช้เวลาอยู่กับเพื่อน คือเราก็พยายามเข้าใจนะว่าต้องมีเวลาอยู่กับเพื่อน แต่บ้างที่ก็รู้สึกเกินไปที่พยายามพูดหลายครั้ง พอพูดเหมือนทุกอย่างก็เหมือนเดิม แล้วมาช่วงหลังๆ เริ่มทำงาน แทบไม่มีเวลาให้เลยทั้งกลางวันกลางคืน กลางคืนก็คุยแปบๆ หาย ยิ่งรู้สึกว่า เหมือนเราตัวคนเดี่ยวยังใงไม่รู้ หรือเป็นเพราะเรามีเวลาว่างมากเกินไป  บ้างที่เราก็โทษตัวเองว่า เรางีเง่าเกินไป เราอะไรมากเกินไปหรือเปล่า จนรู้สึกว่าควรอยู่ต่อหรือพอแค่นี้ ควรทำยังใงดี?