สวัสดีค่ะเราอยากจะมาแชร์ประสบการณ์เรื่องหลอนๆ ให้เพื่อนๆได้ฟังกัน เพื่อความบันเทิง ใช้วิจารณญาณในการฟัง...
                เรื่องมีอยู่ว่าตอนนั้นดิฉันมีอายุเพียง 10 ขวบ ประมาณป.4-5 ได้ (ปัจจุบัน 25 ปี ) วันเกิดเหตุเป็นช่วงหลังเลิกเรียนค่ะ โรงเรียนชนบทต่างจังหวัดก็จะเลิกเรียนประมาณ 15.30 เมื่อก่อน ฉันยังไม่กลับบ้านเพราะต้องอยุ่โรงเรียนเพื่อซ้อมวอลเลย์บอล (จะเท้าความก่อนนะคะ  ว่าโรงเรียนกับบ้านดิฉันห่างกันประมาณ 2 กิโลสมัยนั้นยังไม่มีจักรยาน ต้องเดินเท้ากลับบ้านเองทุกเย็น ถ้าโชคดีหน่อยเพื่อนที่มีจักรยานขี่กลับบ้านก็มักจะชวนให้ไปด้วยกันบ่อยๆ แต่ช่วงหลังๆติดซ้อมกีฬาเลยจะต้องกลับเอง ) เข้าเรื่องเลยนะคะ ช่วงเย็นวันนั้นหลังจากที่ฉันได้เลิกซ้อมกีฬาเสร็จ ประมาณ 17.00น. ยังมีแสงสว่างจากพระอาทิตย์อยู่ ตอนนั้นฉันกำลังข้ามถนนเพื่อที่จะมาเดินบนทางเท้าตรงข้ามโรงเรียน ฉันก็ได้ถามเพื่อนๆที่จะกลับบ้านว่า พร้อมยัง จะกลับละนะ เพื่อนที่ซ้อมกีฬาด้วยกันมีประมาณ 8 คนค่ะ บ้านใต้ มี5 คน บ้านเหนือมี 3 คน ฉันเด็กบ้านเหนือค่ะ ตอนนั้นเพื่อนที่จะกลับทางเดียวกันบอกว่า วันนี้เรารอพ่อมารับ น่าจะนานเลยให้ฉันกลับก่อน ด้วยความที่เรายังเด็กมากก ตอนนั้นคิดอย่างเดียวต้องรีบกลับไปล้างจานให้แม่ ไม่งั้นจะโดนดุแน่ๆ ส่วนเพื่อนอีกคนมีพ่อกับแม่มารับเพื่อที่จะไปทำธุระ วันนั้นฉันจึงได้เดินกลับคนเดียวค่ะ ฉันก็เดินร้องเพลงไป พูดคนเดียวท่องสูตรคูณบ้าง เพื่อฆ่าเวลา พอเดินมาได้ประมาณ 500 เมตรก็มีลุงคนหนึ่งกระโดดจากราวที่กั้นระหว่างทางเดินกับแม่น้ำ (บ้านฉันจะเรียกว่า ลิบแลบ คนเหนือ) ลักษณะของลุงตอนนั้น ตัวเปียกเต็มไปด้วยน้ำกับหิ้วแห พร้อมกับปลามามากมาย ฉันตกใจร้อง โอ้ยลุงดำ นามสมมตินะคะ ลุงดำก็ตกใจฉันเลยหัวเราะออกมา ละถามฉันว่า ฉันยังไม่กลับบ้านเหรอเดี๋ยวพ่อก็ดุหรอก ยิ่งขี้เมาอยู่ด้วย จังหวะนั้นฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรแต่ตาก็เหลือบไปมองเห็นปลาห้อยเต็มแหลุงดำ ฉันเลยพูดเล่นไปว่า ขอปลาสักตัวได้ไหมลุง ตัวใหญ่จัง ลุงดำยิ้มแล้วก็พยักหน้าตอบกลับว่ามากินบ้านลุงสิ ลุงจะเก็บไว้ทำแกงปลา รอลูกชายลุงที่อยู่ในเมืองนานๆกลับบ้านที  ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วยิ้ม จากนั้นลุงดำก็เดินตัวเปียกไปตรงที่จอดจักรยานหน้าโรงเรียน  พอมาถึงที่บ้านใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าที่ผ่านมาเลยทำให้ถูกบ่นเย็นวันนั้น 
                      พอถึงเวลาทานข้าวพ่อก็เมา สมัยนั้นคือเมาทุกวันแล้วชอบทะเลาะกับแม่บ่อยๆค่ะ สักพักก็มีเสียงตามสายของผู้ใหญ่บ้านประกาศอะไรสักอย่าง ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องได้ยินแต่เสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันเลยไม่ได้สนใจอะไร แต่จู่ๆป้าเขียว(นามสมมติ)ได้เดินมาที่บ้านพร้อมกับยื่นซองเงินให้พ่อ แล้วบอกพ่อว่า ไม่ได้ไปช่วยงานศพนะเพราะจะต้องไปส่งลูกเรียนมหาลัย ฝากซองร่วมทำบุญด้วยนะ ฉันได้ฟังก็สงสัยเลยถามป้าเขียวไปว่า ใครตายอ่ะป้า เมื่อไร ป้าเขียวพูดน้ำเสียงดังได้ยินชัดเจนว่า ก็ลุงดำบ้านใต้ไง เขาเพิ่งไปรับศพจาก รพ.มาเมื่อตะกี้ ผู้ใหญ่บ้านก็เพิ่งประกาศไป ฉันสตั้นไปก่อน 10 วิ ตอนนั้นหูอื้อ หูชา แต่ยังคาใจ เลยถามไปว่า เขาตายตอนเย็นนี้เหรอ พ่อเลยพูดแทรกขึ้นมาว่า โอ้ยตายตะมอกตะวามะแลงละ(ตายตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว) หัวใจวายเฉียบพัน ฉันได้ยินยังงั้นจากที่หูอื้อหูชามือไม่มีแรงอยู่แล้ว กลับรู้สึกเสียใจ หดหู่ อารมณ์ตอนนั้นคือย้อนกลับไปคิดตอนที่เจอตอนกลับบ้าน ลุงดำเขาบอกว่าจะเก็บปลาไว้รอลูกชายของเขาที่จะมาจากในเมืองนานๆมาที แต่........
                       ฉันก็ยังไม่อยากเชื่อตาตัวเอง และคำพูดอะไรตอนนั้นคิดว่า คนละคนแน่ๆ หรือเขามีฝาแฝดวะ เลยเอาเรื่องที่เจอตอนเย็นไปบอกแม่ แม่เลยพาเราไปหาตาเพื่อที่เอาสายสินธ์มามัดมือ แล้วเอาน้ำส้มป่อยราดหัวเลยทีเดียว แกบอกว่า เจออย่าทัก ตอนนั้นฉันก็งง เลยถามตาว่า หนูเจอลุงดำจริงๆ เขาก็เป็นคนนะ พูดได้ เดินได้ ไม่น่ากลัวไม่มีความรู้สึกว่าเป็นผีอะไร ตาเลยบอกว่า เขาน่าจะตายไม่รู้ตัว แล้วด้วยจิตสุดท้ายคือหาปลามาให้ลูก  ละจิตสุดท้ายก่อนตายคือไปหาปลามาเสร็จ เอาปลามาห้อยตรงรถจักรยาน แล้วแกก็วูบลงไปกับพื้นเลย (หน้าโรงเรียน)  ฉันได้ยินอย่างนั้นเลยรู้สึกเศร้าใจไปอีก+ความกลัว คูณสอง ด้วยความที่เป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไรเยอะ พอตอนสายๆวันเผาฉันก็ตามพ่อกับแม่ไปงานศพ ไปไหว้ลุงดำตอนนั้นที่ฉันเห็นบรรยากาศในงานเลี้ยงข้าวแขกที่มางาน ให้เดาค่ะทุกคนว่าทำอะไรกินวันนั้น แกงปลา ลาบปลา ส้าปลา (อาหารเหนือ) ฉันกินไม่ลง เพราะนึกถึงคำที่ลุงกำ แกบอกว่ามากินบ้านลุงสิ แต่ไม่คิดว่าจะได้มากินในวันศพ เลยขอตัวไปเล่นกับเพื่อนที่บ้านข้างๆ ช่วงบ่ายสองเขาก็เริ่มเคลื่อนศพลุงดำไปป่าช้า ตอนนั้นขบวนแห่ศพก็จะผ่านหน้าบ้านที่ฉันเล่นอยู่กับเพื่อน อะไรไม่รู้ดลใจให้ฉันต้องจ้องไปที่รูปงานศพลุงดำ และโลงศพ ทุกกกกกคนฉันเห็นผู้ชายใส่เสื้อโปโลสีขาวมีกระเป๋ากางเกงสีดำ ยืนอยู่รถที่แห่ศพ แต่ตอนนั้นก้ยังไม่เอ๊ะะะะะ เพราะมีคนยืนอยู่ด้วยคือลุงสัปเหร่อ ตอนนั้นคิดว่าน่าจะยืนเพื่อพยุงโลงแหละ พอขบวนแห่ศพกำลังจะผ่านไป ยางรถแห่ตกร่องน้ำ โลงเกือบตกศพเกือบโผล่ เพื่อนฉันที่เล่นด้วยกันชี้ไปตรงปราสาทแห่ศพว่า เหมือนคนที่อยู่รูปเลยยืนตรงนั้นแล้วบะบายพวกเรา ฉันก็ห้ะ ฉันเลยถามทันทีว่า เสื้อสีอะไร เพื่อนก็ตอบว่า โปโลสีขาว ยื่นมองเราอยู่ ในใจหลับตาเพราะกลัวผี ตอนเจอว่ากลัวแล้ว ตอนนี้ยิ่งกลัวไปใหญ่เลย หลับตาปี๋ แอบพูดในใจว่า ถ้าลุงมีจริงอย่ามองหนู หนูกลัว เดี๋ยวหนูจะบอกให้แม่ตักแกงปลามาให้กิน หนุขอให้ลุงไปภพภูมิที่ดี สักพักรถแห่ศพก็ขึ้นจากร่องน้ำได้ ฉันเลยลืมตาพร้อมกับเสียงโห่ของชาวบ้านบอกว่า ไม่อยากไปเหรอไอ้ดำ ไปเถอะอย่าไปห่วงลูกเมียเลย ทางนี้จะช่วยดูให้ รถแห่ศพก็ไปอย่างราบรื่นโดยที่ไม่มีอะไรมาขวางอีก ในใจตอนนั้นบอกว่าครั้งแรกที่เจอแบบนี้ ทุกคนในงานต่างกันพาซื้อเลขอายุลุงดำ วันเกิด ต่างๆนา เพื่อเสี่ยงโชค ตอนนั้นจู่ๆฉันก็จำตอนรถแห่ศพตกร่องน้ำได้ และรถคันนั้นก็มีเลขติดอยู่ เลยบอกให้แม่ซื้อตัวนี้ให้หน่อย พอสี่โมงเย็นหวยออก ใช่ค่ะแม่ฉันถูกหวยคนเดียวเลย 555555 จากที่กลัวๆ ตอนนั้นมันรู้สึกดีใจ และขอบคุณลุงดำที่ให้โชคก่อนไปภพภูมิที่ดีค่ะ
                ครั้งแรกของการเจอผี ตัวเป็นๆ สาบานได้ค่ะว่าเขาคือลุงดำจริงๆ เหมือนคนทุกอย่าง แทบไม่เชื่อตาตัวเองเลยวันนั้น เรื่องนี้ทำให้จำไม่ลืม...