หรือว่าเราจะเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ

สวัสดีค่ะเราชื่อเดือนอายุ35 ปี เรา มีพี่น้อง  5 คน เราเป็นพี่คนโต คนที่2 เป็นผู้ชายห่างจากเรา2ปี   คนที่3,4 เป็นแฝดชาย ตอนนี้อายุ 27และน้องสาวอายุ 25 

ด้วยครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่มีน้องหลายคน และไม่ได้มีฐานะหรือเรียกว่ายากจนเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่จำความได้เราก็ไมเคยรวยเลย ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยได้ไปเล่นกับเพื่อนหลังเลิกเรียนหรือวันเสาร์อาทิตย์หน้าที่เราคือเลี้ยงน้อง ส่วนแม่กับน้องชายคนรองจะออกไปรับจ้างถอนกล้าดำนาบ้าง เข้าป่าหาเห็ดหาหน่อไม้บ้าง ช่วงนั้นพ่อเราทำงานเป็นยามแต่ไม่ค่อยได้เงินไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในความคิดตอนนั้นคือทำไมเราต้องมาเลี้ยงน้องด้วย ทำไมเราถึงไม่ได้ไปเล่น  ทำไมเราไม่ได้เงินไปรร ไม่มีเงินกินขนมเหมือนคนอื่นๆ พอเรียนจบได้ไปทำงานตอนอายุ 15 ในหัวคิดแค่ว่าจะหาเงินยังไงให้ได้เยอะๆตัวเองจะได้สบายพออายุ17ก็มีแฟนและท้องด้วยไม่รู้จักป้องกัน  กลัวพ่อแม่จะผิดหวังเลยตัดสินใจอยู่บ้านแฟนพอลูกได้3 ขวบก็เลิกกันจึงกลับบ้านตัวคนเดียวเพราะเขาไม่ให้ลูกมาด้วย และตัวเองในตอนนั้นไม่มีวิธีจะพาลูกมาได้ จึงตัดใจปล่อยลูกให้อยู่กับพ่อเขา เราจึงไปทำงานก่อสร้างกับน้องคนที่2 และได้เจอกับแฟนคนปัจจุบันและแต่งงานกันมีลูก3 คนเริ่มจากน้องชายคนรองเรรค่อนข้างสะเทือนจิตใจเรามาก เพราะมีเรื่องก่อนหน้านั้นคือ เรากับแฟนทำงานอยู่คนละจังหวัดกับน้องแต่เป็นบริษัทเดียวกัน ตอนนั้นน้องโทรมาหาเราบอกกับเราว่าอยากมาทำงานด้วยไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เราเลยบอกน้องว่าเขายังไม่รับคน ให้กลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน พร้อมโอนเงินให้1,000  แต่น้องบอกว่าจะรอเงินออกก่อนจะได้เคลียรค่าร้านค้าหนี้สินที่นี่ด้วยเราเลยถามว่าเป็นหนี้เท่าไหร่ เขาบอก 3 พันกว่าตอนนั้นมีเงินอยู่แค่ 5,000 ถ้าต้องส่งให้น้องใช้หนี้และค่ารถกลับก็คงไม่พอใช้ เลยส่ง

ห้น้องใช้แค่ 1,000 ไว้ซื้อกินเพราะอีก 3 วันเงินก็จะออกแล้ว แต่ในวันเงินออกนั้นแหละใช้หนี้สินหมดแล้วซื้อเบียร์กินกับเพื่อนๆ ไม่รู้ทะเลาะอะไรกันเพื่อนในวงใช้ขวดเบียรที่น้องชายซื้อให้กินตีหัวจนขวดแตกและใช้ขวดที่แตกปาดคอน้องชายเราเสียชีวิตตรงนั้นเลยไม่ทันได้พาไปร.พ เรายังรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้คิดแต่ว่าถ้าตอนนั้นเราโอนเงินให้น้องกลับบ้านน้องคงไม่ตาย  นี่ก็ผ่านมา8 ปีแล้วนึกถึงทีไรยังใจสลายอยู่เลย  ส่วนน้องชายฝาแฝด เราไม่ค่อยสนิทกันด้วยอายุที่ห่างกัน9 ปี เรารู้แค่ว่าน้องบวชเรียนตั้งแต่อายุ 12 ถึง 18 ปี ระหว่างนั้นเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างแต่ตอนนี้ แฝดพี่คนโตไปทำงานเปิดร้านอาหารอยู่แถวลาดพร้าว แต่ติดต่อไม่ได้มา 2ปีแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างจนแม่ไปแจ้งความคนหายเพื่อให้ตำรวจช่วยหาว่าปลอดภัยดีรึเปล่า  ส่วนแฝดคนน้องหลังจากสึกมาก็เรียนต่อปวสจนจบแล้ว แต่ก็เก็บตัวอยู่ในห้องมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นซึมเศร้ารึอะไรรึป่าว  ส่วนเราตอนนี้อาศัยอยู่กับพ่อลูกๆและน้องชายแฝดคนน้อง  แม่เราส่วนมากจะอาศัยอยู่ที่นาซะส่วนใหญ่กินนอนทีนั่นเลยด้วยก่อนหน้านี้แม่เราเลี้ยงลูกให้เรามาหลายปีแล้ว อายุก็เยอะแล้วด้วยท่านเลยอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง อยากไปวัดหรือไปไหนก็ได้ไป เพราะก่อนหน้าที่ไปไหนไม่ได้เพราะต้องเลี้ยงหลานดู แลบ้าน เราจึงอยู่บ้านเลี้ยงลูกและดูแลบ้านช่วยพ่อทำของขาย พ่อเรารับของจากตลาดมาเร่ขายตามหมู่บ้านต้องตื่นแต่ตี1 ไปซื้อของมาบ้านเราก็จะช่วยพ่อจัดของใส่รถเพื่อไปขายตอนตี5 เป็นแบบนี้ทุกวันเรากลับมา อยู่บ้สนได้3ปีแล้วเพราะตอนนั้นตกงานและสุขภาพพ่อไม่ค่อยดีด้วย ายุเยอะแล้วอยากให้มาช่วยซื้อของให้เลยตัดสินใจกลับ มาช่วยพ่อพอมาอยู่สักพักเลยให้แฟนขายด้วยแต่วิ่งขายคนละเส้นทาง เพราะต้องหาเงินส่งงวดรถแล้วลูกๆกินด้วย แต่ด้วยไม่มีประสบการณ์เจอคนเซ็นบ้างอะไรบ้างเลยไม่มีเงินหมุนซื้อของเลยตัดสินใจไปหางานทำ เราเลยอยู่บ้านกับพ่อแล้วลูกๆ พอทำงานได้ซักพักไม่มีเงินส่งงวดรถพ่อเลยส่งต่อเพราะเสียดายที่ส่งผ่านมาและเอารถไว้ใช้ไปตลาดด้วยแฟนเลยหาเงินส่งให้เรากับลูกอย่างเดียวแต่ก็ได้ไม่เยอะเพราะเป็นงานก็สร้างรายวันมีงานบ้างไม่มีบ้างเลยส่งมาให้เดือนละ5,000 ด้วยลูกยังเล็กเลยไม่ค่อยได้ใช้ อะไรเท่าไหร่ เลยไม่เป็นปัญหาด้วยกับข้าวก็กินในรถที่พ่อขาย พ่ออยากกินอะไรก็จะบอก หรือไม่ก็มีอะไรที่ขายไม่หมดก็จะกินอันนั้นบางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระพ่อ เพราะพ่อเป็นคนจ่าย ทุกอย่างค่าน้ำค่าไฟค่าแก้สจิปาถะ  บางทีก็คิดว่าถ้าเราไปอยู่แค่ครอบครัวเราพ่อจะสบายขึ้นมั้ย รายจ่ายพ่อก็จะลดลงรึเปล่า แล้วพ่อจะอยู่ยังไงแม่ก็อยู่นา  น้องชายก็อยู่แต่ในห้อง ใครจะซักผ้าทำกับข้าวให้กิน ถ้าเราไปจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวรึเปล่า กลับมาที่น้องชายแฝดคนน้องที่อยู่แต่ในห้อง เราไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรและเจออะไรมาตอนแรกพ่อก็อยากให้พาไปรักษาแต่แม่เห็นต่างแม่บอกว่าน้องไม่ได้เป็นอะไรและไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่ละวันเราจะทำกับข้าวไว้ให้และปิดประตูหน้าบ้านไว้เพื่อให้น้องออกมากินข้าวและทำภารกิจอาบน้ำเข้าห้องน้ำ วันละ2 รอบรอบเช้า9 โมงและรอบเย็น6โมง เป็นแบบนี้มา3ปีแล้วซึ่งก่อนหน้านี้ที่เราไม่ได้อยู่บ้านแม่จะเป็นคนทำกับข้าวแล้วเอาไปไว้หน้าประตูให้ ทุกคนคงสงสัยว่าเขาเขาอยู่ในห้องได้ยังไง เราก็สงสัยเหมือนกันแต่พ่อบอกว่าน้องมีโทรศัพท์และโน้ตบุ๊กอยู่แต่ไม่รู้ตอนนี้พังรึยังเราผู้เป็นพี่รู้สึกผิดในใจอาจเพราะตอนเด็กเราไม่ได้รักน้องเท่าที่ควรและเอาลูกมาไว้ไห้แม่เลี้ยงเลยเป็นอุปสรรคทำให้พ่อแม่ไปหาน้องที่วัดไม่ได้บ่อยๆรึเปล่าน้องถึงได้เป็นแบบนี้เวลาแม่เข้ามาบ้านจะต้องมีเรื่องให้พูดตลอด เรื่องเราดูแลบ้านไม่ดีบ้านไม่สะอาด  เรื่องทำกับข้าวบางทีเราทำให้เด็กต่างหากทำไม่เผ็ด แล้วไม่ได้ทำอย่างเดียวกันให้น้องและพ่อกิน แม่ก็จะว่าเราเห็นแก่ตัวทำไห้แค่ลูกตัวเองกิน บางทีกับข้าวมันมีหลายอย่างแล้ว เราก็ไม่ได้ทำเพิ่มแต่บางทีคำพูดแม่ก็ถูกเราอาจจะคิดน้อยไปแม่จะพูดเสมอว่ามีมากมีน้อยก็ให้กินด้วยกัน อันนี้เราอาจจะผิดจริง บางทีเราก็คิดนะหรือเราควรจะไปจากที่นี่ไปใช้ชีวิตเฉพาะครอบครัวเราเอาแค่ตัวเองรอดก็พอจะไดลดภาระพ่อ แต่พอคิดแบบนั้นกลับรู้สึกผิดเพราะเวลาเดือดร้อนก็มีแต่พ่อแม่ที่ช่วยเหลือพ่อก็ไม่ค่อยแข็งแรงอายุก็เยอะแล้ว จะเป็นการเนรคุณรึเปล่า เป็นห่วงด้วยอ้อลืมน้องสาวคนเล็กแต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูก คนนี้ไม่ห่วงค่ะเพราะเขาดูแลตัวเองได้ เขาเก่งค่ะ  ในความคิดเพื่อนๆว่าเราเป็นคนที่แย่มั้ยคะ แล้วถ้าเพื่อนๆเป็นเราจะทำยังกับชีวิตต่อไปคะ  ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ