สวัสดีผู้ที่เข้ามาอ่านทุกท่าน...เราคิดว่า เรื่องที่กำลังจะเขียนต่อจากนี้ อาจมีใครหลายคนที่ไม่เคยประสบพบเจอ หรืออาจมีหลายคนที่เจอหนักกว่าเรา แต่การที่ต้องทนอยู่กับพ่อสภาพแบบนี้มากว่า 31 ปี มันเกินจะทน
เราเป็นลูกคนโตที่เกิดในครอบครัวธรรมดา เดิมเราไม่เคยคิดว่าบ้านมีปัญหาครอบครัว จนกระทั่งอายุเริ่มเข้าวัยรุ่น สัก 13-14 ปี เห็นจะได้ แม่เริ่มเผลอพูดระบายความในใจให้ฟัง (เราติดแม่ ไปไหนไปด้วยกันตลอด) เกี่ยวกับเรื่องที่พ่อทำ ตั้งแต่รู้จักกันจนแต่งงาน มีเรา จนถึงปัจจุบัน ซึ่งเราไม่เคยรู้ ไม่เคยคิดมาอก่อนว่า เค้าเป็นคนแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นการทิ้งแม่ที่ท้องไปเที่ยวผู้หญิง ขโมยเงินขายของ (สมัยนั้นแม่ลงบทุนขายผักในตลาดส่ง คืน ๆ นึงได้หลายหมื่น) เอาไปคล้องมาลัยนักร้องในคาเฟ่ คืนนึงขโมยไปเท่าไหร่ก็คล้องมันหมด ช่วงแม่ท้องแก่น้องสาว ก็ทิ้งแม่ให้อยู่คคนเดียวจนลื่นตกบ่อเลี้ยงกุ้ง งัดตู้ขโมยทองของแม่ไปจำนำ เพื่อเล่นการพนัน หนักกว่านั้นคือ เอาไปเสพยา แต่เราไม่เคยได้รู้ เค้าทำแบบนั้นไม่เคยเลิกรา ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปทำงานอะไร แม่จะลงทุนให้ ส่วนเค้าลงแรง แต่พอเหมือนลืมตัวก็ทำพฤติกรรมเดิม ๆ วนไปไม่รู้จบ พ่อผลาญเงิน ทอง ของ ๆ แม่ไปมากมาย เท่าที่รู้ เฉพาะทอง ก็ปาไปเกือบ 20 บาท (ซึ่งเรื่องมันเกิดมาสตั้งแต่ 2535 ยาวมาเรื่อย ๆ ทอง 20 บาท มันมีมูลค่าไม่น้อยเลย) ครั้งแรกที่เรารู้เรื่อง มันจุกจนพูดไม่ออก ทั้งโกรธพ่อ ทั้งโมโห ทั้งสงสารแม่ที่ต้องเจอกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แถมต้องยอมทนเก็บไว้ ก่อนที่แม่จะเล่าให้ฟังครั้งนั้น แม่ไม่เคยมีน้ำตาให้เห็นเลยสักครั้งเดียว
พอโตขึ้นมาอีกนิด เราก็เริ่มจับสังเกตว่า ว่ามีช่วงนึงที่พ่อหายไปจากบ้านเป็นปี ๆ โดยที่เราก็เข้าใจว่า พ่อไปทำงาน ถามแม่ ๆ ก็บอกว่าทำงาน แต่มารู้ตอนเรียนจบมหาลัยแล้วว่า พ่อติดคุกข้อหาเกี่ยวกับยาเสพติด คือมันสตันท์ไปหมด มันมีหลาย ๆ ครั้งที่เรายุให้แม่แยกทางกับพ่อ (พ่อแม่จดทะเบียนหย่ากันตั้งแต่พ่อจะติดคุกแล้ว) แต่แม่ห่วงไม่อยากให้เรากับน้องเป็นลูกไม่มีพ่อ ซึ่งถึงตอนนี้เราก็ยังอยากให้แยกทางกัน เพราะสงสารแม่มาก ๆ
มีครั้งนึงเราเจอเหตุการณ์พ่อกับแม่ทะเลาะกันรุนแรง เรื่องพ่อแอบไปปลอมลายมือแม่ กู้เงินเพื่อนตัวเอง ราว ๆ 30,000 บาท อ้างกับเพื่อนว่าแม่จะยืม โดยปลอมลายมมือลงหนังสือมอบอำนาจมาขอยืม โดยแม่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย พ่อได้เงินมาเอาไปใช้คนเดียว เอาไปเล่นการพนัน เรื่องมาแดงเพราะเค้ามาทวงแม่ที่บ้าน ในตอนนั้นพ่อไม่ทำงานเลย แม่ต้องไปตระเวนขอรับงานเย็บผ้าจากโรงงานมาทำ หางานแปะถุงอาหารจากโรงงานอาหารสัตว์มาทำ เพื่อให้พอมีรายได้ให้เรา ให้น้องไปเรียน (เรื่องเกิดช่วงเราเรียน ม.5) พอทะเลาะเราได้แต่ยืนมอง มันโกรธจนขีดสุด เค้าไม่ยอมรับผิด ไม่คิดว่าตัวเองทำผิด พูดเพียงเค้าจะใช้แล้วมันทำไม เค้าก็หาเลี้ยงครอบคครัวมา จะใช้คืนให้เค้าแต่นี้จะเป็นไร แล้วก็นอนต่อ ด้วยความที่แม่สอนไม่ให้เกลียดพ่อ ไม่ให้ว่าพ่อ เพราะมันบาป เราก็ไม่รู้จะระบายความโรกรธยังไง เลยเดินไปสับคัตเอาท์ ร้องไห้ แล้วก็ปล่อยให้เค้าตะโกนด่าเราว่าเป็นลูกชั่ว พอวันต่อมาไปเรียน มันก็มูฟออกมาจากความรู้สึกแย่ ๆ ไม่ได้ จนระเบิดร้องไห้เหมือนคนบ้ากลางคาบเรียน จนอาจารย์ต้องพาไปคุย ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้ระบายให้คนอื่นฟัง ตั้งแต่ได้ฟังแม่ระบายให้ฟังซ้ำ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นร้อยรอบ เหมือนแม่ก็ได้เราเป็นที่ระบาย ได้มีคนที่เล่าให้ฟังได้ แม่ก็เล่าให้ฟังทุกครั้งที่รู้สึกแย่ เราเข้าใจแม่ รักแม่มาก ยิ่งรักมากก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำไมเราช่วยอะไรแม่ไม่ได้ รู้สึกแย่ที่เกลียดพ่อตัวเอง มันวนอยู่อย่างนั้น พอดิ่งมาก ๆ ก็ได้แต่แอบกัดผ้าห่มร้องได้คนเดียว เพราะกลัวแม่ตื่นมาได้ยินแล้วจะไม่สบายใจ
จนเรามีโอกาสเปลี่ยนชีวิต สอบติดมหาลัยในกรุงเทพ ก็ตัดสินใจมา โดยที่ก็ไม่มีเงินเรียน ยอมกู้เรียนต่อ (กู้ต่อเนื่องจากช่วง ม.5) เข้ามาเรียนก็หางานทำ เพื่อจะได้ขอเงินจากบ้านให้น้อยที่สุด พอมาอยู่คนเดียว หลาย ๆ ครั้งเราก็เลือกเห็นแก่ตัวไม่กลับบ้าน เพราะถึงจะเหงาแต่ก็ไม่ทุกข์ใจ เป็นห่วงแม่ แต่พอกลับไปก็ได้แต่ทนทุกข์ทรมานใจ นาน ๆ จะกลับสักที มีแต่แม่ขึ้นมาเยี่ยมหา มาอยู่ด้วย
พอเรียนจบมาก็ยังไม่วายหมดเรื่องทุกข์ใจ พ่อจะมีแต่คำพูดและการกระทำที่ทำร้ายจิตใจ ชอบมองว่า ลูกเหมือนทรัพย์สิน ถ้าแต่งจะขายแพง ๆ ถ้ามีลูกเขยจะบังคับให้หาคนรวย ๆ ถ้ามีลูกเขยก็จะให้เค้าซื้อที่ซื้อของให้ แขวะลูกเรื่องงาน แขวะเรื่องไม่ให้เงินให้ทองใช้ แขวะว่าลูกไม่รักเพราะเค้าไม่มีทรัพย์สมบัติไม่เหมือนแม่ โดยที่ไม่เคยมองตัวเองว่า ทำแต่เรื่องไม่ดีกับคนอื่น นอกบ้านสรรเสริญตัวเอง ก่นด่าว่าไม่ดีลูกเมีย คนนอกบ้านให้ช่วยให้ทำอะไร ทำให้ถวายหัว แต่กับในบ้าน แค่ซ่อมลูกบิดประตูก็ยังไม่อยากทำ บอกว่าทำให้ในบ้านไม่ได้เงิน พอทำอะไรให้ก็จะเก็บเป็นบุญคุณ เอามาพูดทวงบุญคุณ ทั้งที่เค้าทำงานมาได้ไม่เคยซื้อกับข้าว ไม่เคยช่วยจ่ายค่าอะไรเลย น้ำ ไฟ อาหาร แม้กระทั่งเสื้อผ้าตัวเองก็ไม่เคยจ่าย มีแต่คนอื่นที่จ่าย ทุกวันนี้แม่ทำอาหารให้กิน ซักผ้าให้ เจ็บป่วยก็ซื้อยาหาให้ อยากจะนอนทั้งวันก็ไม่มีใครไปว่า จะหาเงินได้แล้วไม่ช่วยจ่ายอะไรเลยก็ไม่มีใครว่า แต่ก็ยังไม่มีใครดีในสายตาเค้า
ทุกวันนี้จิตใจมันย่ำแย่มาก คิดแต่ว่า เราจะทำยังไงให้ไม่หวัง ไม่คิดหวังว่าเค้าจะเห็นเราเป็นลูก จะรักลูก รักคนในบ้านอย่างปากเค้าพูดกับคนนอกบ้านปาว ๆ จะไม่เสียใจที่ให้เงินทอง สิ่งที่เค้าต้องการได้สมใจเค้า ที่ช่างเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย กลับเข้าห้องก็ไม่อยากจะได้ยินเค้าพูดว่าแม่ ว่าเรา ว่าน้อง
มันทุกข์ใจจริง ๆ จะทิ้งไปก็คงไม่ได้ จะพาแม่หนีไปใช้ชีวิตเอง แม่ก็คงไม่ยอมเพราะตรงนี้คือบ้านแม่ ที่แม่ ไม่รู้จะทำยังไงเลย
พ่อใครเป็นแบบนี้บ้าง
เราเป็นลูกคนโตที่เกิดในครอบครัวธรรมดา เดิมเราไม่เคยคิดว่าบ้านมีปัญหาครอบครัว จนกระทั่งอายุเริ่มเข้าวัยรุ่น สัก 13-14 ปี เห็นจะได้ แม่เริ่มเผลอพูดระบายความในใจให้ฟัง (เราติดแม่ ไปไหนไปด้วยกันตลอด) เกี่ยวกับเรื่องที่พ่อทำ ตั้งแต่รู้จักกันจนแต่งงาน มีเรา จนถึงปัจจุบัน ซึ่งเราไม่เคยรู้ ไม่เคยคิดมาอก่อนว่า เค้าเป็นคนแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นการทิ้งแม่ที่ท้องไปเที่ยวผู้หญิง ขโมยเงินขายของ (สมัยนั้นแม่ลงบทุนขายผักในตลาดส่ง คืน ๆ นึงได้หลายหมื่น) เอาไปคล้องมาลัยนักร้องในคาเฟ่ คืนนึงขโมยไปเท่าไหร่ก็คล้องมันหมด ช่วงแม่ท้องแก่น้องสาว ก็ทิ้งแม่ให้อยู่คคนเดียวจนลื่นตกบ่อเลี้ยงกุ้ง งัดตู้ขโมยทองของแม่ไปจำนำ เพื่อเล่นการพนัน หนักกว่านั้นคือ เอาไปเสพยา แต่เราไม่เคยได้รู้ เค้าทำแบบนั้นไม่เคยเลิกรา ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปทำงานอะไร แม่จะลงทุนให้ ส่วนเค้าลงแรง แต่พอเหมือนลืมตัวก็ทำพฤติกรรมเดิม ๆ วนไปไม่รู้จบ พ่อผลาญเงิน ทอง ของ ๆ แม่ไปมากมาย เท่าที่รู้ เฉพาะทอง ก็ปาไปเกือบ 20 บาท (ซึ่งเรื่องมันเกิดมาสตั้งแต่ 2535 ยาวมาเรื่อย ๆ ทอง 20 บาท มันมีมูลค่าไม่น้อยเลย) ครั้งแรกที่เรารู้เรื่อง มันจุกจนพูดไม่ออก ทั้งโกรธพ่อ ทั้งโมโห ทั้งสงสารแม่ที่ต้องเจอกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แถมต้องยอมทนเก็บไว้ ก่อนที่แม่จะเล่าให้ฟังครั้งนั้น แม่ไม่เคยมีน้ำตาให้เห็นเลยสักครั้งเดียว
พอโตขึ้นมาอีกนิด เราก็เริ่มจับสังเกตว่า ว่ามีช่วงนึงที่พ่อหายไปจากบ้านเป็นปี ๆ โดยที่เราก็เข้าใจว่า พ่อไปทำงาน ถามแม่ ๆ ก็บอกว่าทำงาน แต่มารู้ตอนเรียนจบมหาลัยแล้วว่า พ่อติดคุกข้อหาเกี่ยวกับยาเสพติด คือมันสตันท์ไปหมด มันมีหลาย ๆ ครั้งที่เรายุให้แม่แยกทางกับพ่อ (พ่อแม่จดทะเบียนหย่ากันตั้งแต่พ่อจะติดคุกแล้ว) แต่แม่ห่วงไม่อยากให้เรากับน้องเป็นลูกไม่มีพ่อ ซึ่งถึงตอนนี้เราก็ยังอยากให้แยกทางกัน เพราะสงสารแม่มาก ๆ
มีครั้งนึงเราเจอเหตุการณ์พ่อกับแม่ทะเลาะกันรุนแรง เรื่องพ่อแอบไปปลอมลายมือแม่ กู้เงินเพื่อนตัวเอง ราว ๆ 30,000 บาท อ้างกับเพื่อนว่าแม่จะยืม โดยปลอมลายมมือลงหนังสือมอบอำนาจมาขอยืม โดยแม่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย พ่อได้เงินมาเอาไปใช้คนเดียว เอาไปเล่นการพนัน เรื่องมาแดงเพราะเค้ามาทวงแม่ที่บ้าน ในตอนนั้นพ่อไม่ทำงานเลย แม่ต้องไปตระเวนขอรับงานเย็บผ้าจากโรงงานมาทำ หางานแปะถุงอาหารจากโรงงานอาหารสัตว์มาทำ เพื่อให้พอมีรายได้ให้เรา ให้น้องไปเรียน (เรื่องเกิดช่วงเราเรียน ม.5) พอทะเลาะเราได้แต่ยืนมอง มันโกรธจนขีดสุด เค้าไม่ยอมรับผิด ไม่คิดว่าตัวเองทำผิด พูดเพียงเค้าจะใช้แล้วมันทำไม เค้าก็หาเลี้ยงครอบคครัวมา จะใช้คืนให้เค้าแต่นี้จะเป็นไร แล้วก็นอนต่อ ด้วยความที่แม่สอนไม่ให้เกลียดพ่อ ไม่ให้ว่าพ่อ เพราะมันบาป เราก็ไม่รู้จะระบายความโรกรธยังไง เลยเดินไปสับคัตเอาท์ ร้องไห้ แล้วก็ปล่อยให้เค้าตะโกนด่าเราว่าเป็นลูกชั่ว พอวันต่อมาไปเรียน มันก็มูฟออกมาจากความรู้สึกแย่ ๆ ไม่ได้ จนระเบิดร้องไห้เหมือนคนบ้ากลางคาบเรียน จนอาจารย์ต้องพาไปคุย ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้ระบายให้คนอื่นฟัง ตั้งแต่ได้ฟังแม่ระบายให้ฟังซ้ำ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นร้อยรอบ เหมือนแม่ก็ได้เราเป็นที่ระบาย ได้มีคนที่เล่าให้ฟังได้ แม่ก็เล่าให้ฟังทุกครั้งที่รู้สึกแย่ เราเข้าใจแม่ รักแม่มาก ยิ่งรักมากก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำไมเราช่วยอะไรแม่ไม่ได้ รู้สึกแย่ที่เกลียดพ่อตัวเอง มันวนอยู่อย่างนั้น พอดิ่งมาก ๆ ก็ได้แต่แอบกัดผ้าห่มร้องได้คนเดียว เพราะกลัวแม่ตื่นมาได้ยินแล้วจะไม่สบายใจ
จนเรามีโอกาสเปลี่ยนชีวิต สอบติดมหาลัยในกรุงเทพ ก็ตัดสินใจมา โดยที่ก็ไม่มีเงินเรียน ยอมกู้เรียนต่อ (กู้ต่อเนื่องจากช่วง ม.5) เข้ามาเรียนก็หางานทำ เพื่อจะได้ขอเงินจากบ้านให้น้อยที่สุด พอมาอยู่คนเดียว หลาย ๆ ครั้งเราก็เลือกเห็นแก่ตัวไม่กลับบ้าน เพราะถึงจะเหงาแต่ก็ไม่ทุกข์ใจ เป็นห่วงแม่ แต่พอกลับไปก็ได้แต่ทนทุกข์ทรมานใจ นาน ๆ จะกลับสักที มีแต่แม่ขึ้นมาเยี่ยมหา มาอยู่ด้วย
พอเรียนจบมาก็ยังไม่วายหมดเรื่องทุกข์ใจ พ่อจะมีแต่คำพูดและการกระทำที่ทำร้ายจิตใจ ชอบมองว่า ลูกเหมือนทรัพย์สิน ถ้าแต่งจะขายแพง ๆ ถ้ามีลูกเขยจะบังคับให้หาคนรวย ๆ ถ้ามีลูกเขยก็จะให้เค้าซื้อที่ซื้อของให้ แขวะลูกเรื่องงาน แขวะเรื่องไม่ให้เงินให้ทองใช้ แขวะว่าลูกไม่รักเพราะเค้าไม่มีทรัพย์สมบัติไม่เหมือนแม่ โดยที่ไม่เคยมองตัวเองว่า ทำแต่เรื่องไม่ดีกับคนอื่น นอกบ้านสรรเสริญตัวเอง ก่นด่าว่าไม่ดีลูกเมีย คนนอกบ้านให้ช่วยให้ทำอะไร ทำให้ถวายหัว แต่กับในบ้าน แค่ซ่อมลูกบิดประตูก็ยังไม่อยากทำ บอกว่าทำให้ในบ้านไม่ได้เงิน พอทำอะไรให้ก็จะเก็บเป็นบุญคุณ เอามาพูดทวงบุญคุณ ทั้งที่เค้าทำงานมาได้ไม่เคยซื้อกับข้าว ไม่เคยช่วยจ่ายค่าอะไรเลย น้ำ ไฟ อาหาร แม้กระทั่งเสื้อผ้าตัวเองก็ไม่เคยจ่าย มีแต่คนอื่นที่จ่าย ทุกวันนี้แม่ทำอาหารให้กิน ซักผ้าให้ เจ็บป่วยก็ซื้อยาหาให้ อยากจะนอนทั้งวันก็ไม่มีใครไปว่า จะหาเงินได้แล้วไม่ช่วยจ่ายอะไรเลยก็ไม่มีใครว่า แต่ก็ยังไม่มีใครดีในสายตาเค้า
ทุกวันนี้จิตใจมันย่ำแย่มาก คิดแต่ว่า เราจะทำยังไงให้ไม่หวัง ไม่คิดหวังว่าเค้าจะเห็นเราเป็นลูก จะรักลูก รักคนในบ้านอย่างปากเค้าพูดกับคนนอกบ้านปาว ๆ จะไม่เสียใจที่ให้เงินทอง สิ่งที่เค้าต้องการได้สมใจเค้า ที่ช่างเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย กลับเข้าห้องก็ไม่อยากจะได้ยินเค้าพูดว่าแม่ ว่าเรา ว่าน้อง
มันทุกข์ใจจริง ๆ จะทิ้งไปก็คงไม่ได้ จะพาแม่หนีไปใช้ชีวิตเอง แม่ก็คงไม่ยอมเพราะตรงนี้คือบ้านแม่ ที่แม่ ไม่รู้จะทำยังไงเลย