คิดว่าการเป็นตัวเองแล้วทุกข์แต่ก็มีข้อดี กับ การเป็นคนอื่นแล้วสุข แบบไหนจะดีกว่ากันหรอคะ? ;—;

สวัสดีค่ะ จขกท ขอเล่าเรื่องก่อนเลยนะคะ
 
เราเคยกดไปเจอกระทู้หนึ่งเขากำลังสงสัยว่าการที่เป็นคนอื่นจะเป็นโรคจิตหรือเปล่า นั่นเลยทำให้เราเกิดสงสัยขึ้นมาเหมือนกันค่ะ ว่าทุกวันนี้เราเป็นเราหรือเปล่า เพราะเท่าที่เราจำได้เราเป็นตัวของตัวเองจริงๆครั้งสุดท้ายเมื่อ 2 เดือนก่อนค่ะ ตอนนี้อยู่ๆเราก็ดูแฮปปี้ขึ้น ยิ้มเยอะขึ้น เริ่มขำกำเรื่องผิดพลาด เราไม่รู้ทำไมนะคะแต่เรารู้สึกว่าการที่เราเป็นตัวเราเองเมื่อ 2 เกือนก่อนมันไม่ได้สนุกหรือมีความสุขเท่าตอนนี้เลยค่ะ จอนนี้เราถูกวินิจฉัยมาว่าเป็นวิตกกังวล ซึมเศร้านะคะ ตอนนี้มียากิน 2-3 ตัวค่ะ ขออนุญาตไม่บอกชื่อยานะคะ แต่เป็นยาจำพวกกดประสาทค่ะ เราก็ไม่แน่ใจว่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้คือตัวเราจริงๆ ที่หายจากซึมเศร้าแล้ว หรือเป็นคนอื่นอยู่กันแน่ เพราะบางครั้งที่เราทำอะไรที่ไม่เคยทำไปมันจะทำให้เราแฟลชแบคถึงคนอื่นตลอดเลยค่ะ เช่น ตอนที่เราอยู่กับคนในครอบครัวแล้วเราดันทำอะไรผิดพลาดไปเล็กน้อยจู่ๆ เราก็จะขำออกมาทำเหมือนว่าเป็นเรื่องตลกยังไงอย่างนั้นเลยค่ะ ทั้งที่เตัวเราในก่อนหน้านี้จะทำหน้าปกติไม่ตลก ไม่ฮา จริงจังอย่างเดียวเลยค่ะ หรืออย่างเช่นในตอนที่เราทำงานเดี่ยวหรือทำงานกลุ่มกับเพื่อนอยู่ เราชอบคิดตามคนอื่นตลอดเลยค่ะ เหมือนแย่งความคิดเขามาแล้วเอามาเป็นของเราเอง มันทำให้เรารู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยค่ะ แม้กระทั่งวิธีการคิด การวางแผนเองก็เช่นกัน เราคิดเองแทบจะไม่ได้เลยโดยเฉพาะตอนที่เรารู้สึกกดดัน เหมือนเราจะออาความคิดใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่แบบของเรามาพูดค่ะ ซึ่งบางทีพอพูดไปแล้วปล้วคนฟังกลับมาถามเรื่องนั้นซ้ำเราจะจำไม่ค่อยได้หรือจำไม่ได้เลยว่าเราพูดไปว่ายังไงค่ะ ช่วงนี้ก็มีขี้ลืมบ่อยมากๆ แล้วก็สะเพร่า ไม่รอบคอบ ทำอะไรไม่ค่อยคิดเลยค่ะ ตอนทำงานอยู่ก็จะเหม่อบ่อยๆ คุมสติไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่ ไม่เหมือนตัวเราในเมื่อก่อนเลยค่ะ โฟกัสทุกอย่าง จำทุกอย่าง และคิดละเอียดยิบทุกเรื่องเลย แต่ตอนนี้เรารู้สึกเราลังเป็นคนอื่นอยู่ค่ะ บางวันก็มีสมาธิสั้นบ้าง อยู่ไม่นิ่งบ้าง นั่งอยู่แปปๆ มือไม้ก็ไปหนิบไปจับอะไรมาเล่นไม่พักเลยค่ะ รู้สึกเหมือนเป็นเด็กอนุบาลยังไงไม่รู้เลยค่ะ555555 เรื่องของเราก็ขอเล่าเพียงเท่านี้นะคะ