ความคิดที่ว่า แก่ตัวแล้วลูกต้องเลี้ยง ถ้าใครไม่เจอกับตัวดิฉันเชื่อว่าคงไม่รู้สึก
ดิฉันอายุ 20 กว่า ๆ ก็เกือบ 30 แหละ ต้องขอเล่าเลยว่าตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันดิฉันก็เหมือนคนทั่ว ๆ ไป
วัยเด็ก เรียนเหมือนคนอื่น ๆ ผิดแต่ตรงที่ เสาร์-อาทิตย์ โดนบังคับให้เรียนพิเศษตลอด ทั้ง ๆ ที่บอกพ่อแม่ตัวเองแล้วว่าไม่อยากเรียน ไม่ไหว แต่.... เท่ากับว่าเรียน 7 วัน ตลอด ตั้งแต่ มัธยมศึกษาปี 1 จนจบการมัธยมศึกษาปี 6 (ม.1-ม.6 วิทย์ คณิต) เชื่อญาติพี่น้องเพื่อนฝูงว่าต้องเรียนนู่นนี่นั่น มากกว่าลูกตัวเอง
เแค่เห็นตำราเรียนดิฉันนี้อยากจะอ้วกหรือหนีไปไกล ๆ ยิ่งเจออาจารย์ฝึกสอนมาสอนตอน ม.3 ยิ่งเรียนไม่รู้เรื่อง สอนทีสอบตกยกชั้นเรียนทั้งชั้น เกรดช่วงนั้นผมเหลือประมาณ 2.3 จนจบ ม.6 2.6 ถ้าจำไม่ผิด เริ่มไม่อยากเรียน
ชีวิตดีขึ้นมาก็เรียนมหาลัยมีอิสระได้มีชีวิตตัวเองมากขึ้นจนเรียนจบทำงานเหมือนคนทั่ว ๆ ไป (เงินส่งที่บ้านหมด) อยู่มาวันหนึ่งพ่อถูกให้ออกจากงานจากพิษโควิด ดิฉันก็เลยกลายเป็นเสาหลักหาเลี้ยงครอบครัว พอบริษัทที่ดิฉันทำงานเริ่มมีปัญหาเริ่มเงินชักหน้าไม่ถึงหลัง 1 คนเลี้ยงอีก 2 พอถามเขาเรื่องเงินเก็บจากการทำงาน (เงินเดือนดิฉัน 2 หมื่นกว่า ๆ เงินเดือนพ่อเดือนละ 35,000) จะเอาไปลงทุนทำให้มันงอกเงย
คำตอบที่ได้คือ ไม่มี อ้าวววววววววววว เงินหายไปไหน ???? แม่บอกใช้หมดแล้ว ดิฉันยืนงงไป 3 วิ แม่บอกไม่พอรายจ่ายในบ้าน พอลองไล่ย้อนดูใช้กับ การกิน เที่ยว เสียหมด อ้าว
พวกคุณเชื่อไหมดิฉันทำแต่งาน เลิกงานก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ไหน (ถึงมีก็น้อยมาก ๆ เดือนละครั้ง 2 ครั้ง กินบุพเฟ่ต์ครั้งละไม่เกิน 700 บาท)
แล้วพอคุยดี ๆ หาอะไรทำกันไหม บางครั้งเสียงดังโวยวายใส่ พวกคุณรู้ไหมว่าดิฉันได้ยินประโยคอะไรบ้าง
- กุทำงานมาทั้งชีวิตอยากพัก
- กุไม่ทำ
- มีเท่าไหนกินเท่านั้น
พอดิฉันมานั่งคิดดูก็ว่าตังแต่เด็กจนโตทำไมพวกท่านถึงเที่ยวบ่อยจังกินของในห้างแทบทุกวัน ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้รวย ถึงกับร้องบาง อ้อ พวกท่านกะให้เราเลี้ยงเต็มเหนี่ยวเลยโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น จนตอนนี้อยากจนเงินเก็บไม่มีเลย
แล้วอนาคตดิฉันล่ะ ???
ปล. บางครั้งเวลาเจอญาติมักถามดิฉันว่าทำไมยังไม่มีแฟน อยากจะบอกซะเหลือเกินทำไมไม่ดูพฤติกรรมพ่อแม่ ใครมันจะมาทนอยู่ร่วม
วอนจากใจ อย่าคิดว่าแก่ตัวไปแล้วลูกต้องเลี้ยงโดยไม่สนใจอะไรเลย
วอนจากใจ อย่าคิดว่าแก่ตัวไปลูกต้องเลี้ยงโดยไม่สนอะไรเลย
ดิฉันอายุ 20 กว่า ๆ ก็เกือบ 30 แหละ ต้องขอเล่าเลยว่าตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันดิฉันก็เหมือนคนทั่ว ๆ ไป
วัยเด็ก เรียนเหมือนคนอื่น ๆ ผิดแต่ตรงที่ เสาร์-อาทิตย์ โดนบังคับให้เรียนพิเศษตลอด ทั้ง ๆ ที่บอกพ่อแม่ตัวเองแล้วว่าไม่อยากเรียน ไม่ไหว แต่.... เท่ากับว่าเรียน 7 วัน ตลอด ตั้งแต่ มัธยมศึกษาปี 1 จนจบการมัธยมศึกษาปี 6 (ม.1-ม.6 วิทย์ คณิต) เชื่อญาติพี่น้องเพื่อนฝูงว่าต้องเรียนนู่นนี่นั่น มากกว่าลูกตัวเอง
เแค่เห็นตำราเรียนดิฉันนี้อยากจะอ้วกหรือหนีไปไกล ๆ ยิ่งเจออาจารย์ฝึกสอนมาสอนตอน ม.3 ยิ่งเรียนไม่รู้เรื่อง สอนทีสอบตกยกชั้นเรียนทั้งชั้น เกรดช่วงนั้นผมเหลือประมาณ 2.3 จนจบ ม.6 2.6 ถ้าจำไม่ผิด เริ่มไม่อยากเรียน
ชีวิตดีขึ้นมาก็เรียนมหาลัยมีอิสระได้มีชีวิตตัวเองมากขึ้นจนเรียนจบทำงานเหมือนคนทั่ว ๆ ไป (เงินส่งที่บ้านหมด) อยู่มาวันหนึ่งพ่อถูกให้ออกจากงานจากพิษโควิด ดิฉันก็เลยกลายเป็นเสาหลักหาเลี้ยงครอบครัว พอบริษัทที่ดิฉันทำงานเริ่มมีปัญหาเริ่มเงินชักหน้าไม่ถึงหลัง 1 คนเลี้ยงอีก 2 พอถามเขาเรื่องเงินเก็บจากการทำงาน (เงินเดือนดิฉัน 2 หมื่นกว่า ๆ เงินเดือนพ่อเดือนละ 35,000) จะเอาไปลงทุนทำให้มันงอกเงย
คำตอบที่ได้คือ ไม่มี อ้าวววววววววววว เงินหายไปไหน ???? แม่บอกใช้หมดแล้ว ดิฉันยืนงงไป 3 วิ แม่บอกไม่พอรายจ่ายในบ้าน พอลองไล่ย้อนดูใช้กับ การกิน เที่ยว เสียหมด อ้าว
พวกคุณเชื่อไหมดิฉันทำแต่งาน เลิกงานก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ไหน (ถึงมีก็น้อยมาก ๆ เดือนละครั้ง 2 ครั้ง กินบุพเฟ่ต์ครั้งละไม่เกิน 700 บาท)
แล้วพอคุยดี ๆ หาอะไรทำกันไหม บางครั้งเสียงดังโวยวายใส่ พวกคุณรู้ไหมว่าดิฉันได้ยินประโยคอะไรบ้าง
- กุทำงานมาทั้งชีวิตอยากพัก
- กุไม่ทำ
- มีเท่าไหนกินเท่านั้น
พอดิฉันมานั่งคิดดูก็ว่าตังแต่เด็กจนโตทำไมพวกท่านถึงเที่ยวบ่อยจังกินของในห้างแทบทุกวัน ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้รวย ถึงกับร้องบาง อ้อ พวกท่านกะให้เราเลี้ยงเต็มเหนี่ยวเลยโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น จนตอนนี้อยากจนเงินเก็บไม่มีเลย
แล้วอนาคตดิฉันล่ะ ???
ปล. บางครั้งเวลาเจอญาติมักถามดิฉันว่าทำไมยังไม่มีแฟน อยากจะบอกซะเหลือเกินทำไมไม่ดูพฤติกรรมพ่อแม่ ใครมันจะมาทนอยู่ร่วม
วอนจากใจ อย่าคิดว่าแก่ตัวไปแล้วลูกต้องเลี้ยงโดยไม่สนใจอะไรเลย