คือเมื่อก่อนตอนเรียนมหาลัยตลอด 4 ปี เราสนิทกับเพื่อนเราคนนี้มาก นามสมมุติชื่อ ที นะคะ ไปไหนไปด้วยกันตลอด เคยนอนด้วยกันสองต่อสองแต่ไม่ได้คิดอะไรนะคะไม่เคยมีอะไรกันเพราะเราคิดแค่เพื่อนจริงๆ ที ติดเรามากค่ะ เราทั้งคู่ก็ต่างคนต่างมีแฟนตลอด ทีก็ฟิวเสือผู้หญิงค่ะ ช่วงที่อกหักก็ค่อยปลอบใจมัน ตอนมันโสดมันก็ไปนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ช่วงมันโสดก็ตอนเรียนปี3-4 เรามีแฟนค่ะแล้วก็อกหัก มันก็ค่อยปลอบใจเรา ตอนนั้นก็รู้สึกดีนะคะ แต่เรามองมันแค่เพื่อนจริงๆ ทีเคยแกล้งจีบแต่คิดว่าเล่นเราเลยไม่สนใจค่ะ ต่อไปไม่นานจากนั้นเราก็มีแฟนใหม่ สักพักมันก็มีแฟนเหมือนกัน พอหลังเรียนจบตอนนี้เราห่างกันประมาณ 3 ปีแล้วค่ะ แต่เราคุยกับมันตลอด ไม่ค่อยได้เจอกัน นานๆทีเจอ มีปัญหาเรื่องงาน เรื่องความรัก ก็สลับกันเล่าให้ฟังค่ะ จนเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นตรงที่ว่า เราทะเลาะกับแฟนบวกกับมีปัญหาที่ทำงาน เราเล่าให้แฟนเราฟังแฟนก็ว่าเราสารพัดไม่รับฟังเราเลยตอนนั้นเราเครียดมากก เราก็เล่าให้ทีฟัง ทีรับฟังและให้กำลังใจเราได้ดีมากค่ะ จนเรารู้สึกดีมาก เลยบอกรักมันแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะไม่เคยพูดคำนี้กับมันเลย ตั้งแต่คบกันมา เป็นคำธรรมดามากค่ะ คือคำว่า “ขอบคุณมาก กูรักจัง” และมันก็บอก รัก เรากลับ ตอนนั้นหัวใจพองโตมาก แบบรู้สึกเกินคำว่าเพื่อนมากค่ะ
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็บอกความรู้สึกในใจทั้งหมดที่มี เพราะเก็บไว้มันอึดอัดมาก สับสนด้วยค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าทีก็มีแฟน เราก็มีแฟน ตอนนั้นคิดว่าถ้าไม่พูดออกไปก็คงไม่เครียร์แน่ๆ เพราะถ้าทีจะรู้สึกไม่ดีหรือปฎิเสธก็จะได้ทำใจ แต่ผลลัพท์คือ ทีปฏิเสธจริงๆค่ะ แต่ทีก็รู้สึกดีกะเราอยู่เพราะต้องการรักษาความเป็นเพื่อนกันค่ะ แต่เราเจ็บโคตรๆเลยตอนนั้น แต่ก็พยายามทำใจ แต่ฝืนค่ะ เราก็คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เอาตรงๆก็ทำใจไม่ได้ค่ะ ก็ยอมรับความรู้สึกตรงนี้ได้ หลังจากนั้นเรากะทีก็คุยกันแบบเพื่อนปกติ เห็นมันไปเที่ยวกับแฟน อิจฉามากค่ะ แต่ก็ทำไรไม่ได้ ส่วนเราก็ยังคบกับแฟนค่ะ แต่ก็มีปัญหาบลาๆ เราเคยตั้งกระทู้ว่าอยากเลิกกับเขาก่อนหน้านี้ค่ะ แล้วเราก็บอกเลิกแฟนแต่แฟนไม่ยอมเลิกค่ะ ตอนนี้เราก็ไม่รู้จะจัดการยังไง แต่ก็คิดว่าต่อไปอนาคตเรากับแฟนคงไปกันได้แย่ค่ะ
กลับไปที่ทีค่ะ ทีมันรู้ว่าเรารักมัน มันชอบทักมาบอกคิดถึงค่ะ ไอ้เราก็คิดไกลไม่เคยถอย ผ่านมา 1 ปีกับความรู้สึกหน่วงกับที เราเลยมานั่งคิดกับตัวเองว่าเราอยาก Move on จากที ไม่รักกันจริงก็เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลย ส่วนแฟนถ้าเรารักเขาจริงคงไม่เอาทีเข้ามาเป็นโลกใบที่ 2 ของเราด้วย ตอนนั้นจะตัดๆทุกอย่างค่ะ เริ่มจากที เราก็บอกมันตรงๆว่าเราเลิกรู้สึกกับมันไม่ได้ เลยขอหายไปจากชีวิตมันเลย จากนั้นก็บล็อคทุกการติดต่อค่ะ แต่ไม่นานๆก็มีเรื่องที่ต้องติดต่อกัน เพราะเป็นเพื่อนแก๊งค์เดียวกัน เรื่องนี้เพื่อนในกลุ่มไม่รู้นะคะ จากนั้นทีก็ขอร้องให้เราไม่บล็อคเขาค่ะ และก็พูดความรู้สึกที่มีให้เราได้ฟัง พูดว่ายังอยากให้เราอยู่ในชีวิตเขา เรากับทีตอนอยู่ด้วยกันผ่านอะไรกันมาเยอะค่ะ ทั้งช่วยติวหนังสือพากันเรียนจนจบ หาเงินหางานด้วยกันค่ะคือผ่านมาสารพัดค่ะ มันบอกว่าเราสำคัญกับชีวิตมันมาก ตอนนี้ถึงแม้ว่าเป็นแฟนกันไม่ได้แต่จะทำหน้าที่เพื่อนให้ดีที่สุด ถ้าวันนึงได้ทำหน้าที่คนรักก็จะทำให้ดีที่สุดเหมือนกัน ตอนนั้นเราก็ช็อคค่ะ สุดท้ายใจไม่แข็งพอ ก็ใจอ่อนมากค่ะ จากวันนั้นจากที่เคยคุยแบบกู ตอนนี้แทนเป็น เค้า เธอ และพูดคุยภาษาแฟนกันค่ะ แต่เราทั้งคู่ก็ยังมีแฟนกันนะ
ขอตั้งคำถามเลยนะคะ เราจะต้องทำยังไงต่อดีค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกกับมันมากจนเราต้องการอยากเจอ อยากไปหา อยากอยู่ด้วย แต่ทำไม่ได้ค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า ไม่เป็นตัวเอง รู้สึกฟุ้งซ่านไปหมด แต่ก็ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ สิ่งที่อยากได้คือ อยากดึงสติตัวเองกลับมา เราไม่รู้ทีจะจัดการอะไรมั้ย อยากไปต่อกับเราจริงมั้ย เพราะจากที่ดูทีเป็นคนตามใจแฟนมาก เราก็ไม่ได้อยากแย่งมาขนาดนั้น เพราะเราก็มีของตัวเองที่ต้องจัดการ
ยอมรับว่าการตั้งกระทู้ครั้งนี้คงมีคนไม่ชอบด้วย แต่จะอ่านทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ ช่วยเราด้วยค่ะ
อยากให้ช่วยดึงสติหน่อยค่ะ กำลังจะเข้าไปอยู่ในโลกใบที่ 2 ของเพื่อนสนิท
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็บอกความรู้สึกในใจทั้งหมดที่มี เพราะเก็บไว้มันอึดอัดมาก สับสนด้วยค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าทีก็มีแฟน เราก็มีแฟน ตอนนั้นคิดว่าถ้าไม่พูดออกไปก็คงไม่เครียร์แน่ๆ เพราะถ้าทีจะรู้สึกไม่ดีหรือปฎิเสธก็จะได้ทำใจ แต่ผลลัพท์คือ ทีปฏิเสธจริงๆค่ะ แต่ทีก็รู้สึกดีกะเราอยู่เพราะต้องการรักษาความเป็นเพื่อนกันค่ะ แต่เราเจ็บโคตรๆเลยตอนนั้น แต่ก็พยายามทำใจ แต่ฝืนค่ะ เราก็คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เอาตรงๆก็ทำใจไม่ได้ค่ะ ก็ยอมรับความรู้สึกตรงนี้ได้ หลังจากนั้นเรากะทีก็คุยกันแบบเพื่อนปกติ เห็นมันไปเที่ยวกับแฟน อิจฉามากค่ะ แต่ก็ทำไรไม่ได้ ส่วนเราก็ยังคบกับแฟนค่ะ แต่ก็มีปัญหาบลาๆ เราเคยตั้งกระทู้ว่าอยากเลิกกับเขาก่อนหน้านี้ค่ะ แล้วเราก็บอกเลิกแฟนแต่แฟนไม่ยอมเลิกค่ะ ตอนนี้เราก็ไม่รู้จะจัดการยังไง แต่ก็คิดว่าต่อไปอนาคตเรากับแฟนคงไปกันได้แย่ค่ะ
กลับไปที่ทีค่ะ ทีมันรู้ว่าเรารักมัน มันชอบทักมาบอกคิดถึงค่ะ ไอ้เราก็คิดไกลไม่เคยถอย ผ่านมา 1 ปีกับความรู้สึกหน่วงกับที เราเลยมานั่งคิดกับตัวเองว่าเราอยาก Move on จากที ไม่รักกันจริงก็เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลย ส่วนแฟนถ้าเรารักเขาจริงคงไม่เอาทีเข้ามาเป็นโลกใบที่ 2 ของเราด้วย ตอนนั้นจะตัดๆทุกอย่างค่ะ เริ่มจากที เราก็บอกมันตรงๆว่าเราเลิกรู้สึกกับมันไม่ได้ เลยขอหายไปจากชีวิตมันเลย จากนั้นก็บล็อคทุกการติดต่อค่ะ แต่ไม่นานๆก็มีเรื่องที่ต้องติดต่อกัน เพราะเป็นเพื่อนแก๊งค์เดียวกัน เรื่องนี้เพื่อนในกลุ่มไม่รู้นะคะ จากนั้นทีก็ขอร้องให้เราไม่บล็อคเขาค่ะ และก็พูดความรู้สึกที่มีให้เราได้ฟัง พูดว่ายังอยากให้เราอยู่ในชีวิตเขา เรากับทีตอนอยู่ด้วยกันผ่านอะไรกันมาเยอะค่ะ ทั้งช่วยติวหนังสือพากันเรียนจนจบ หาเงินหางานด้วยกันค่ะคือผ่านมาสารพัดค่ะ มันบอกว่าเราสำคัญกับชีวิตมันมาก ตอนนี้ถึงแม้ว่าเป็นแฟนกันไม่ได้แต่จะทำหน้าที่เพื่อนให้ดีที่สุด ถ้าวันนึงได้ทำหน้าที่คนรักก็จะทำให้ดีที่สุดเหมือนกัน ตอนนั้นเราก็ช็อคค่ะ สุดท้ายใจไม่แข็งพอ ก็ใจอ่อนมากค่ะ จากวันนั้นจากที่เคยคุยแบบกู ตอนนี้แทนเป็น เค้า เธอ และพูดคุยภาษาแฟนกันค่ะ แต่เราทั้งคู่ก็ยังมีแฟนกันนะ
ขอตั้งคำถามเลยนะคะ เราจะต้องทำยังไงต่อดีค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกกับมันมากจนเราต้องการอยากเจอ อยากไปหา อยากอยู่ด้วย แต่ทำไม่ได้ค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า ไม่เป็นตัวเอง รู้สึกฟุ้งซ่านไปหมด แต่ก็ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ สิ่งที่อยากได้คือ อยากดึงสติตัวเองกลับมา เราไม่รู้ทีจะจัดการอะไรมั้ย อยากไปต่อกับเราจริงมั้ย เพราะจากที่ดูทีเป็นคนตามใจแฟนมาก เราก็ไม่ได้อยากแย่งมาขนาดนั้น เพราะเราก็มีของตัวเองที่ต้องจัดการ
ยอมรับว่าการตั้งกระทู้ครั้งนี้คงมีคนไม่ชอบด้วย แต่จะอ่านทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ ช่วยเราด้วยค่ะ