ทุกคนค่ะ เราอ่านทุกข้อความของทุกคน เพื่อต้องการให้ทุกคนช่วยเรียกเตือนสติเราทีค่ะ เราพูดเรื่องนี้กับคนรอบตัวไม่ได้ พ่อแม่ เห็นเราเป็นแกะดำ
เป็นสิ่งที่พ่อแม่ไม่ได้ภูมิใจ เราเป็นหลานคนเดียวในครอบครัวที่ไม่ได้เป็นหมอ หรือ ครู ที่มีอาชีพนับหน้าถือตาให้พ่อแม่ได้ เค้าพูดเสมอว่าเราไม่ได้ดั่งใจที่เค้าหวังไว้ น่าจะตอบแทนกตัญญูกลับบ้าง ไม่ใช่เรียนจบ เอาป่านนี้ อายุ 26

ส่วนตัวตอนอายุ 19 เรื่อยมา
เราป่วยหนักเป็นไบโพล่าร์ค่ะ นอนไม่หลับ ไม่สามารถนั่งอยู่นิ่งๆ หรือมีสมาธิเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยปิด เหมือนคนอื่นๆ ได้เลย
เรียนมสธ เลยเป็นทางเลือก แต่พ่อแม่ก็คัดค้าน
กึ่งเอือมระอาด้วย

เราไม่ได้ดูถูกคนอื่นๆ ที่เรียนจบ ไม่ว่าจะระดับไหนนะคะ แต่เราโดนพ่อแม่พูดกรอกหู จนบางครั้งสารเคมีในสมองเรา สั่งจิตใจให้เชื่ออย่างนั้นจริงๆ ว่าเราหมดคุณค่าความเป็นคน ไม่สามารถเป็นที่ภูมิใจของพ่อแม่ได้ เหมือนเราทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ที่เรียนผิด เดินเส้นทางผิด ปัจจุบันเป็นได้แค่นักเขียน อาชีพธรรมดา เบิกสวัสดิการรักษาพยาบาลให้พ่อแม่ก็ไม่ได้ ตรงนี้พ่อแม่เราบ่น ทุกวันเลยค่ะ

เราเลยคิดว่าจะเก็บเงินสร้างบ้านให้พ่อแม่ใหม่ แล้วเราจะหนีไปอยู่ที่อื่น จะไม่มาให้พ่อแม่อับอาย ญาติพี่น้อง
อีกแล้วค่ะ

ขอบคุณทุกข้อความที่เตือนสติเรานะคะ
เราอ่านทั้งคำในแง่บวก และแง่ลบ เข้าใจว่าการออกมาตั้งกระทู้สาธารณะ จะได้รับฟีดแบ็กสองด้านเสมอ
ตรงนี้เราเข้าใจค่ะ และไม่เก็บเอามาเป็นอารมณ์

ขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ